Lean on me

Dames en heren,

Mijn verblijf hier deelde ik van tevoren in in periodes voor, tussen en na het verschillende bezoek, voor Loes, na Loes, na Carolien en Peter, na mijn ouders en de laatste, na Corine.. Tenminste, voor zover ik weet krijg ik geen bezoek meer, maar dat verwachtte ik drie weken geleden eigenlijk ook al niet...
Maar goed, Corine en mijn zusjes zijn dus weer weg. Samen met hen heb ik nog een paar dingen afgemaakt: Met het boeklon dat ze hadden meegenomen zijn we hard aan de slag gegaan. De vorige keer had ik alles wat ik had opgemaakt aan de bibliotheek van de school dus de boeken van de Hanukkah bieb waren nog wat naakt, maar inmiddels is meer dan de helft ook netjes geplastificeerd etc. Trouwens, gisteren ben ik op school bij de bibliotheek geweest en was ik uiterst verrast. Na wat initiatiefloosheid van het schoolhoofd in de voorbereiding wist ik niet meer wat ik ervan moest verwachten. Gelukkig kwam ik binnen in een lokaal met een vrouw die speciaal was aangesteld voor de bibliotheek. Zij had op ieder tafeltje drie boekjes neergelegd. Ze had begrepen dat ik de boeken had ingedeeld in drie niveaus en zo had zij de tafels ook weer opgedeeld. Ze had een speciaal rooster gemaakt voor alle klassen. Een keer in de week komen ze een half uur om te lezen. Zij houdt dan toezicht. Ook het uitlenen van de boeken lijkt te werken. Alle boeken had ze tot nu toe nog op tijd en onbeschadigd teruggekregen. Ze hield er een nette administratie op na en vroeg de kinderen, bij het inleveren, het verhaal dat ze gelezen hadden samen te vatten. Geweldig! Ik heb wel geleerd dat je nog zulke leuke plannen kunt hebben maar de lokale mensen zijn degenen die het uiteindelijk tot een succes moeten maken. Bij de voorbereiding moet je constant rekening houden met of zij jouw plannen wel zullen begrijpen en het er enigszins mee eens zijn, anders zullen ze het toch niet uitvoeren. Zo vindt deze bibliothecaresse het niet nodig om de stickers die ik in de boeken heb geplakt in te vullen wanneer ze worden uitgeleend. Dan kan het mij nog zo handig lijken maar zij zijn toch degenen die ermee moeten werken.
Met Corine, Loes en Aniek heb ik verder heel veel moeite gedaan om de mooiste foto’s voor op de ansichtkaarten te maken. Op Het Diner (4 en 5 juli, mail even voor een uitnodiging als je interesse hebt) zullen deze setjes ansichtkaarten verkocht gaan worden: Allemaal Hanukkah foto’s! Van tevoren hadden Mariette en ik van allerlei plaatjes bedacht die leuk zouden zijn voor foto’s. Uiteindelijk bleken sommigen niet zo goed te werken (zie een stel wilde kleuters die achter bellen uit een bellenblaas aan vangen maar eens goed op de foto te krijgen). Over anderen waren we wel weer super enthousiast: De dikke vriendjes Jozeph en Joshua in hun luier op de zandweg bijvoorbeeld!
De laatste paar dagen met Corine, Loes en Aniek hebben we lekker aan het strand gelegen. We hadden een superleuk hotel vlakbij Elmina gevonden (Even googlen? Ko-sa Beach Resort). Hutjes aan het strand met een superleuk, nieuw restaurant erbij, gerund door twee Nederlandse stellen. Veel schoner en beter onderhouden dan Oasis, waar ik die foto’s van op mijn weblog heb. En ik wil ook wedden dat je in Nederland geen hotel kunt vinden waar je je twee nachten kunt laten verwennen (met drie lunches, twee ontbijten en twee diners) voor maar vijftig euro. Wel een beetje blond dat we zo dicht bij de zee gingen liggen bakken dat, toen we bijna in slaap vielen, er een grote boze golf kwam en mijn mobiel en mp3speler kapot maakte. Je kunt me nog steeds bellen hoor, mijn Simkaart doet het nog wel, maar ik heb afscheid moeten nemen van mijn eerste mobieltje.
Daarna was ik nog drie dagen in Accra. Heel veel gelachen met de meiden. Heerlijk om die drie weer even om me heen te hebben. Het afscheid bleef natuurlijk weer moeilijk, maar zes weken leken niks in vergelijking met de vorige keer dat ik afscheid van ze nam en ik dacht dat ik ze vijf maanden niet zou zien. Het was trouwens nog wel even spannend voor Loes en Aniek. Volgens mij rustte er echt een vloek op hun reis: Eerst ging Ghana International Airlines failliet (ja, daar vlieg ik ook mee terug, maar ze schijnen een doorstart te hebben gemaakt of iets), toen hadden ze een nieuw ticket gekocht; Afriqiah (of hoe je dat ook spelt). Dan zijn ze hier, stort er een vliegtuig van Afriqiah neer en tenslotte was er dan nog de aswolk op de dag dat ze vlogen. Nou ja, ze zijn veilig en zonder vertraging teruggekomen.
Terug in Hanukkah waren daar al weer nieuwe gasten: Steffie (ja, De Steffie, winnares van Popstars 2008), haar moeder, haar cameraman en de broer van Mariette. Zij zijn hier om een clip op te nemen voor Hanukkah. 7 juni brengt Steffie namelijk een nieuwe single uit; het beroemde ‘Lean on me’. Vandaag heb ik hem nog maar zo’n vijftien keer gehoord, maar het blijft een supermooi nummer. Vandaag hebben ze namelijk de opnames gedaan en hielp ik hier en daar met de kinderen in hun nieuwe Hanukkah kledij hijsen (alleen daarom al een reden om de single te kopen), ze aan het dansen te krijgen (gelukkig ben ik zelf een ongekend danstalent) en ze op de goede plek te sjorren. Ik verbaasde me toen de mama’s er bloedserieus mee instemden om een shot op te nemen waarin zij naast Steffie het achtergrondmuziekje (oeh-oeh-oeh-oeh-oeh-oeh) inzingen en ondertussen een beetje zwoel dansen. Zou ik een Nederlandse vrouw van 30, 40, 50 toch nog niet zo snel en zo serieus zien doen.
Iedere groep vrijwilligers is weer anders en zo ook deze. Met Michiel (Mariettes broer) en Sander (cameraman) komt er weer een gezonde portie mannenhumor binnen. We hebben me een lol. En het kan ook alleen een filmmaker zijn die bedenkt om een taxichallenge te doen. Ik ben hier nu precies een half jaar en heb al vele krakkemikkige taxi’s gezien maar ik had nog nooit bedacht om een wedstrijd te doen en te proberen de meest verrotte taxi te vinden. Maar goed, ik vond het wel een leuk idee en ging dus met Muriel, Romy en de jongens mee gisterochtend.Om een uur of een hadden we een winnaar gevonden. Die bezat natuurlijk de standaard dingen; barsten in de voorruit, niet functionerende snelheidsmeter, raampjes en deuren die niet open kunnen, maar was de onbetwiste winnaar omdat hij bijna door zijn assen zakte bij de eerste winnaar, althans zo klonk het. Verder was deze chauffeur de enige die ons concept begreep: Breng ons maar ergens heen voor twee cedi, maakt niet uit waar. Alle andere chauffeurs keken ons aan van, wat zijn dat voor rare lui, die blanken, en bleven maar vragen waar we dan heen wilden. Weinig creatief hoor, die chauffeurs.Alles is vastgelegd trouwens. Wie weet wordt het nog eens een geweldige documentaire.
Verder hebben Sander en Michiel, met hun professionele apparatuur, prayers opgenomen. Het leek mij zo gaaf om de liedjes die we daar zingen op cd te zetten. Bij mijn presentatie kan ik nog wel een Ghanees prayer liedje zingen (gelukkig ben ik ook al zo’n ongekend zangtalent) maar de hartstocht en passie waarmee het hier gepaard gaat kan ik niet na-apen. Gelukkig is dat ook niet meer nodig en kan ik het jullie straks gewoon op een cd’tje laten horen. Deze zijn overigens ook te koop.
Ander leuk nieuws is dat we muskietennetten hebben uitgedeeld in het dorpje waar Adwoa en Rose vandaan komen. Moses klom op de auto en haalde een net uit de verpakking om te laten zien hoe je het op moet hangen. Vervolgens gingen we bij ieder huis langs om er een uit te delen. Een week later zijn we teruggegaan en hingen zowaar (bijna) alle netten! Een groot succes dus. Hopen dat we daarmee toch weer een paar gevallen van malaria voor zijn geweest. Het is een zeer gevaarlijke ziekte waar in Hanukkah iedere maand wel een paar kinderen (of vrijwilligers) voor behandeld worden. Maar goed, die medische zorg wordt een stuk lastiger als het dichtstbijzijnde ziekenhuis drie kwartier rijden (of een paar uur lopen) is. Wist u trouwens dat je er ook zwaar gehandicapt van kunt raken? Eerder vertelde ik al over dat jongetje dat ik van het politiebureau had gehaald. Hij was er een slachtoffer van, maar ook onze eigen Afia Pomaa heeft onder de gevolgen van malaria te lijden. Ze is nu drie en kan niet lopen en niet praten. Zitten kan ze na veel oefenen nu wel zelf.
Dat waren de grootste avonturen wel weer. Ik vertel niet alles want met de presentatie moet u natuurlijk nog wel iets nieuws horen.

Heel veel liefs,

Dorien