Voetbal en verjaardagen
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
18 Juni 2010 | Ghana, Sunyani
Lieve allemaal,
Mocht u hebben gehoopt dat u vanaf juli na een jaar of twee en half eindelijk van mijn verhalen over en bezigheden rondom Hanukkah af zou zijn, dan kan ik u hierbij van harte teleur stellen. Begin 2008 had ik Marjo voor het eerst aan de telefoon en begon het Hanukkah hoofdstuk in mijn leven en na zeven maanden vol erin is het virus nog niet uit mijn bloed. Behalve de presentatie diners, de ansichtkaarten en de prayer cd’s is er tot mijn grote blijdschap nog een lijntje bijgekomen dat mij volgend schooljaar weer aan stichting Mariette’s Child Care verbindt: Mevrouw Kells (mijn oud lerares Engels, eindredacteur van de Engelse versie van de website en reisveteraan, verder gewoon een ontzettend betrokken mens) heeft het voor elkaar gekregen, na op een conferentie van IB (International Baccalaureate, het Engels diploma dat ik nah et afronden van mijn tweetalige opleiding ook gehaald heb) heel enthousiast over mijn reisavonturen gepraat te hebben, dat ik in September presentaties mag komen doen op verschillende IB scholen in Nederland. Tot nu toe staat het aantal geinteresseerde scholen op drie. Behalve dat dat weer een financiele bijdrage aan de stichting betekent (alle derde tot en met vijfde klas leerlingen betalen €2,50 aan de stichting als entreegeld) bereik je hiermee ook weer een heel nieuw publiek en wordt het kringetje van trouwe sponsors en vrijwilligers wellicht weer wat uitgebreid. Zelf kan ik nog zo enthousiast zijn, maar zulke grote stappen vooruit kan je alleen maken met de hulp van anderen. Bedankt mevrouw Kells!
Eigenlijk heb ik nu nog 102 mensen te bedanken, want met uw komst naar het Ghanese diner steunt u de stichting ook weer! Jaja, dames en heren, deze teller staat toch echt al op 102! Maar wees gerust, er zijn nog een paar plekjes over. Ik ben inmiddels al druk bezig met de presentatie, zodat ik dat niet in de week dat ik thuis ben nog hoef te doen. Intussen heeft mijn moeder uw Ghanese maaltijd uitgeprobeerd en weer kan ik u gerust stellen: Ook dat werd enthousiast ontvangen door de fijnproevers die het voorrecht hadden het Ghanese maal uit te proberen.
In mijn op-een-na-laatste-week hier had ik ook nog de kans wat nieuwe dingen mee te maken. Zo ben ik gisteren voor het eerst op een Ghanese verjaardag geweest (die van Sam en Mariette niet meegerekend, te Nederlands). Verjaardagen vieren is niet echt iets Ghanees aangezien veel mensen hun verjaardag niet eens weten (ik vroeg van de week aan Barbara hoe oud ze was, na heel lang nadenken zei ze: “Ik denk 28, maar het kan ook 24 zijn. Mijn geboortecertificaat ligt in Bolgatanga, die zal ik de volgende keer eens meenemen.”). En toch nodigde Lydia (onder enkele van u beter bekend als Parkwell) me gisteren uit voor de verjaardag van haar zoontje Elijah die een werd. Elijah is de zoon van David, de broer van Moses. Om zeven uur waren alle oudere kinderen in hun mooiste kleren gehesen en zaten we met een stuk of twintig man in de Hanukkah pick-up. We hadden ook nog twee bankjes in de auto gezet omdat David en Lydia toevallig geen tuinstoelen in de schuur hadden staan en hadden de buren ook geen overbodige stoelen te leen. Daar aangekomen zat de jarige job nog in bad en had moeders de krulspelden nog in het haar. Na een tijdje nam Elijah plaats aan de voor hem gedekte schooltafel. We zongen happy birthday en hij blies met hulp van zijn vader de kaarsen uit. Toen zongen we nog een paar liedjes (Thank you Father en Lord prepare me) en had ik de eer voor te gaan in het gebed. Alle dertig gasten kregen een hapje cake en een flesje cola of fanta. Daarna werd er muziek gedraaid en waagde menig feestganger een dansje. Ik kwam er helaas ook niet onderui maar ben er inmiddels wel over uit dat alle dansgelegenheden de meest ongemakkelijke momenten van mijn reis vormden. Ik voel me zo’n lomperik tussen die soepele Afrikanen. Even later kregen we rijst met kip (iedereen at het met zijn handen behalve ik, de obruni, die een lepel kreeg). Diezelfde voorkeursbehandeling genoten we toen de fotograaf op het feestje verscheen. Iedereen wilde met Romy en mij op de foto. Ach ja, een foto met obruni’s, kan je mee pronken in je fotoalbum.
Verder was er deze week natuurlijk voetbal. Ondanks dat het bedrijfsleven en de reclamewereld hier ongeveer net zo inspringt op het WK als de Nederlandse commercie op de paralympics leeft het wel onder de mensen. Je krijgt hier bij de supermarkt geen ‘beessies’ (ja, Elisa, de nieuwe vrijwilliger, vers uit Nederland, heeft me een herinburgeringscursus gegeven) en niet ieder reclamespotje dat je op tv ziet heeft betrekking op voetbal. Toch keken we zondag met zijn allen DE wedstrijd. Wel compleet met wat Ghanese ongemakken natuurlijk. We kwamen er drie minuten voor aanvang namelijk achter dat de sleutel van het slot op de tv kast weg was. Balen! Er is maar een tv op Hanukkah dus we hadden niet echt een alternatief. Toch ingenieus opgelost door de tv een halve slag te draaien, want de zijkant van de kast is namelijk open (afgezien van een tralie, midden over het beeld). Met alle oudere kinderen en wat werkers zaten we in een hoekje van de dining hall gepropt om het zo goed mogelijk te kunnen zien. Vlak na de rust kwam Gevouse (van de security) met een zaag om het slot open te zagen maar toen Grace vertelde dat Solomon (van de security) de sleutel had zag Gevouse toch maar van zijn rigoreuze plan af. Beetje jammer alleen dat Solomon dat weekend in Kumasi (2,5 uur rijden) zat. Mocht u de wedstrijd toevallig gemist hebben, de uitslag was een 1-0 winst voor Ghana, uit een penalty vanwege hands.
De wedstrijd van Nederland hebben we trouwens per ongeluk gemist omdat we een beetje verward waren door het tijdsverschil. Toen wij met onze oranje kleren en toeters klaar zaten voor de tv smste Mariettes broer dat we met 2-0 gewonnen hadden.
Gelukkig heb ik nog een kans.
Dames en heren, vrees niet, ik denk dat ik voordat ik thuis ben nog een laatste verslag erop zet, om het af te leren.
Tot dan,
Dorien
Mocht u hebben gehoopt dat u vanaf juli na een jaar of twee en half eindelijk van mijn verhalen over en bezigheden rondom Hanukkah af zou zijn, dan kan ik u hierbij van harte teleur stellen. Begin 2008 had ik Marjo voor het eerst aan de telefoon en begon het Hanukkah hoofdstuk in mijn leven en na zeven maanden vol erin is het virus nog niet uit mijn bloed. Behalve de presentatie diners, de ansichtkaarten en de prayer cd’s is er tot mijn grote blijdschap nog een lijntje bijgekomen dat mij volgend schooljaar weer aan stichting Mariette’s Child Care verbindt: Mevrouw Kells (mijn oud lerares Engels, eindredacteur van de Engelse versie van de website en reisveteraan, verder gewoon een ontzettend betrokken mens) heeft het voor elkaar gekregen, na op een conferentie van IB (International Baccalaureate, het Engels diploma dat ik nah et afronden van mijn tweetalige opleiding ook gehaald heb) heel enthousiast over mijn reisavonturen gepraat te hebben, dat ik in September presentaties mag komen doen op verschillende IB scholen in Nederland. Tot nu toe staat het aantal geinteresseerde scholen op drie. Behalve dat dat weer een financiele bijdrage aan de stichting betekent (alle derde tot en met vijfde klas leerlingen betalen €2,50 aan de stichting als entreegeld) bereik je hiermee ook weer een heel nieuw publiek en wordt het kringetje van trouwe sponsors en vrijwilligers wellicht weer wat uitgebreid. Zelf kan ik nog zo enthousiast zijn, maar zulke grote stappen vooruit kan je alleen maken met de hulp van anderen. Bedankt mevrouw Kells!
Eigenlijk heb ik nu nog 102 mensen te bedanken, want met uw komst naar het Ghanese diner steunt u de stichting ook weer! Jaja, dames en heren, deze teller staat toch echt al op 102! Maar wees gerust, er zijn nog een paar plekjes over. Ik ben inmiddels al druk bezig met de presentatie, zodat ik dat niet in de week dat ik thuis ben nog hoef te doen. Intussen heeft mijn moeder uw Ghanese maaltijd uitgeprobeerd en weer kan ik u gerust stellen: Ook dat werd enthousiast ontvangen door de fijnproevers die het voorrecht hadden het Ghanese maal uit te proberen.
In mijn op-een-na-laatste-week hier had ik ook nog de kans wat nieuwe dingen mee te maken. Zo ben ik gisteren voor het eerst op een Ghanese verjaardag geweest (die van Sam en Mariette niet meegerekend, te Nederlands). Verjaardagen vieren is niet echt iets Ghanees aangezien veel mensen hun verjaardag niet eens weten (ik vroeg van de week aan Barbara hoe oud ze was, na heel lang nadenken zei ze: “Ik denk 28, maar het kan ook 24 zijn. Mijn geboortecertificaat ligt in Bolgatanga, die zal ik de volgende keer eens meenemen.”). En toch nodigde Lydia (onder enkele van u beter bekend als Parkwell) me gisteren uit voor de verjaardag van haar zoontje Elijah die een werd. Elijah is de zoon van David, de broer van Moses. Om zeven uur waren alle oudere kinderen in hun mooiste kleren gehesen en zaten we met een stuk of twintig man in de Hanukkah pick-up. We hadden ook nog twee bankjes in de auto gezet omdat David en Lydia toevallig geen tuinstoelen in de schuur hadden staan en hadden de buren ook geen overbodige stoelen te leen. Daar aangekomen zat de jarige job nog in bad en had moeders de krulspelden nog in het haar. Na een tijdje nam Elijah plaats aan de voor hem gedekte schooltafel. We zongen happy birthday en hij blies met hulp van zijn vader de kaarsen uit. Toen zongen we nog een paar liedjes (Thank you Father en Lord prepare me) en had ik de eer voor te gaan in het gebed. Alle dertig gasten kregen een hapje cake en een flesje cola of fanta. Daarna werd er muziek gedraaid en waagde menig feestganger een dansje. Ik kwam er helaas ook niet onderui maar ben er inmiddels wel over uit dat alle dansgelegenheden de meest ongemakkelijke momenten van mijn reis vormden. Ik voel me zo’n lomperik tussen die soepele Afrikanen. Even later kregen we rijst met kip (iedereen at het met zijn handen behalve ik, de obruni, die een lepel kreeg). Diezelfde voorkeursbehandeling genoten we toen de fotograaf op het feestje verscheen. Iedereen wilde met Romy en mij op de foto. Ach ja, een foto met obruni’s, kan je mee pronken in je fotoalbum.
Verder was er deze week natuurlijk voetbal. Ondanks dat het bedrijfsleven en de reclamewereld hier ongeveer net zo inspringt op het WK als de Nederlandse commercie op de paralympics leeft het wel onder de mensen. Je krijgt hier bij de supermarkt geen ‘beessies’ (ja, Elisa, de nieuwe vrijwilliger, vers uit Nederland, heeft me een herinburgeringscursus gegeven) en niet ieder reclamespotje dat je op tv ziet heeft betrekking op voetbal. Toch keken we zondag met zijn allen DE wedstrijd. Wel compleet met wat Ghanese ongemakken natuurlijk. We kwamen er drie minuten voor aanvang namelijk achter dat de sleutel van het slot op de tv kast weg was. Balen! Er is maar een tv op Hanukkah dus we hadden niet echt een alternatief. Toch ingenieus opgelost door de tv een halve slag te draaien, want de zijkant van de kast is namelijk open (afgezien van een tralie, midden over het beeld). Met alle oudere kinderen en wat werkers zaten we in een hoekje van de dining hall gepropt om het zo goed mogelijk te kunnen zien. Vlak na de rust kwam Gevouse (van de security) met een zaag om het slot open te zagen maar toen Grace vertelde dat Solomon (van de security) de sleutel had zag Gevouse toch maar van zijn rigoreuze plan af. Beetje jammer alleen dat Solomon dat weekend in Kumasi (2,5 uur rijden) zat. Mocht u de wedstrijd toevallig gemist hebben, de uitslag was een 1-0 winst voor Ghana, uit een penalty vanwege hands.
De wedstrijd van Nederland hebben we trouwens per ongeluk gemist omdat we een beetje verward waren door het tijdsverschil. Toen wij met onze oranje kleren en toeters klaar zaten voor de tv smste Mariettes broer dat we met 2-0 gewonnen hadden.
Gelukkig heb ik nog een kans.
Dames en heren, vrees niet, ik denk dat ik voordat ik thuis ben nog een laatste verslag erop zet, om het af te leren.
Tot dan,
Dorien
-
18 Juni 2010 - 13:12
Marja:
Ja hoor ben ik nu de eerste die reageert. Je kunt het niet laten om een verslag te schrijven. Nou ik vind het helemaal niet erg.Het was weer genieten.Wat mooi dat er zoveel mensen komen bij je presentatie.
Je laatste weekjes gaan in en geniet er van. lieve groet marja -
18 Juni 2010 - 19:22
Joske:
Lieve Dorien,
Geniet van je laatste week daar, maar dat lukt natuurlijk wel! Ik zie je 4 juli bij je presentatie! Heel veel liefs Joske -
18 Juni 2010 - 20:57
Mama:
Wat heerlijk om te lezen.
Wat kaal om straks geen Ghanees webverslag meer te krijgen.
De prayers cd is mooi!!!
Alsof je eve in Hanukkah bent.
Lieve Dorien geniet.
Dikke kus. -
18 Juni 2010 - 21:28
Corina:
Ha Dorien,
Wat heerlijk weer om te lezen, zoals altijd. Ik vind het heerlijk dat je binnenkort weer een verhaal plaatst. Zit nu al met smart te wachten.
Tot gauw!!!
en blijf genieten. De laatste dagen gaan erg hard!
liefs -
19 Juni 2010 - 08:07
Germa:
Ik ben de laatste tijd niet zo'n trouwe lezer geweest door allerlei ontwikkelingen, maar heb nu weer echt genoten. Wat is Katherine toch ook een fantastisch mens en super dat zoveel mensen je presentatie willen meemaken. Wij kunnen er helaas niet bij zijn. Geniet nog maar goed van je laatste dagen in Ghana. -
20 Juni 2010 - 19:07
Loes:
Lieve dorien
eindelijk heb ik even snel de tijd om je verslag te lezen. Ga zo naar Boode namelijk.
Leuk om weer wat te lezen.
Nog heel heel veel plezier je laatste weekje daar. Best raar he. maar ik verheug me nu al op je thuiskomst!!
Dikke kus Loes -
21 Juni 2010 - 17:10
Oeke:
Hoi Dorien,
Wat een heerlijk verhaal weer. Het is iedere x leuk om weer een verhaal te lezen. Dat zal straks echt jammer zijn. We zien je 4 juli, en verheugen ons er erg op.
Geef je Ebenezer een dikke knuffel van ons.
Geniet nog even daar!!
liefs Oeke en Marco -
23 Juni 2010 - 13:19
Daniel:
kijk aan, je bent toch niet ziek he dat het een kort verslagje was deze keer ;).
leuk om te lezen dat voetbal toch een beetje leeft in Ghana
wees overigens maar blij dat de commercie er niet bovenop springt, hier schieten ze meestal behoorlijk door
102 mensen, jeetje wat veel
ik ben benieuwd naar je verhaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
