Ghanese creativiteit
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
02 Juni 2010 | Ghana, Sunyani
Hallo allemaal,
Weer even wat belevenissen op een rijtje. Zelfs na een half jaar gebeurt er iedere week nog weer genoeg avontuurlijks om een uitgebreide blog over te schrijven.
Zo was Steffie vorige week uitgenodigd voor een optreden in een van de vele kerken in Sunyani. Samen met twee leraren van Solomon Benett (de prive school) zou ze twee nummers zingen. De kerktijden in Hanukkah zijn aardig verwesterd. De dienst op zondag begint meestal pas tegen half elf, maar de Solomon docenten hadden ons op het hart gedrukt dat we er toch wel om zeven uur (‘s ochtends ja!) moesten zijn. Stonden wij, en de Ghanese mannen daar (wonder boven wonder) stipt om zeven uur was die hele kerk nog leeg. Ik vroeg me af hoe dat nou kon. Zou het land toch niet zo veel kerkgangers tellen als ik dacht? Volgens mij gaat heel Ghana of naar de kerk of naar de moskee. Klein inschattingsfoutje: Als de mis hier om 7 uur begint is dat natuurlijk niet stipt 7 uur maar eerder 7:45. En zelfs dan hoef je nog niet in de bank te zitten, je mag ook om een uur of half negen binnen komen vallen. Dus ja, aan het eind zat de kerk wel vol.
In het begin leek het schrikbarend veel op een standaard katholieke, Westerse kerk, maar na een half uur gingen toch de voetjes van de vloer. Er werd voor het altaar vrolijk op los gedanst en de mensen die wel in de banken bleven staan (waaronder uiteraard de hele blanke club) stapte toch nog vrolijk mee. Bij ‘Lean on me’ ging de volledige kerkgemeenschap los!
De rest van vorige week ben ik vooral heel druk geweest met allerlei teksten: Nieuwsstukjes schrijven en vertalen, foto’s sturen, nog meer website stukken schrijven, etc. Veel tijd gezellig bij Mariette thuis doorgebracht dus.
Ik ging er trouwens vanuit dat ik mijn laatste Accra bezoek achter de rug had, maar toen Mariette vroeg of ik nog een keer meeging vond ik dat toch wel weer gezellig. Maandagochtend om 6 uur stond ik dus weer met een heel Hanukkah gezelschap op de bus te wachten. Na een rit van acht uur hebben we onze spullen bij het hotel gedropt en zijn naar het vliegveld gegaan. Steffie en Toets gingen die avond namelijk weer terug, maar er stonden ook nieuwe gasten te wachten. Een van de Hanukkah kinderen wordt namelijk geadopteerd en maandag stonden wij met haar als verrassing haar adoptieouders op te wachten. Na een tijd wachten (met buikpijn van de zenuwen) waren ze er eindelijk en kregen ze ons en het spandoek in het oog. Ze waren dolblij.
Dinsdag moesten we met Adjoa, die van de zomer voor een nieuwe beenprothese naar Nederland komt, naar de passport office. Het is hier namelijk helemaal niet gebruikelijk om een paspoort te hebben, behalve als daar op een gegeven moment een noodzaak voor ontstaat. Zoals nu dus. Houd je vast, want de Ghanese paspoort procedure heeft heel wat meer voeten in de aarde dan op z’n Nederlands naar het gemeentehuis, uurtje wachten, dingetjes invullen, betalen en wegwezen.
Goed, eerst waren we bij de immigratie, maar de afdeling die wij nodig hadden zat daar niet meer. Dus wij met de taxi weer naar een ander deel van de stad. Dan wordt je gedropt bij een gebouw dat we onmogelijk zelf hadden kunnen herkennen als de ‘passport office’. Geen bordje, niks. Maar goed, in de achtertuin van dat gebouw staan een paar partytenten met een vijftigtal stoeltjes eronder, allemaal bezet door wachtende Ghanezen. Verder staan er in verschillende hoeken wat bureautjes, maar waar je moet beginnen, of welke ‘rij’ wachtenden voor welk bureau is, is niemand duidelijk. Wij obruni’s krijgen al snel een persoonlijke begeleider aangewezen die ons helpt met het invullen van het formulier (waarvan wij dachten dat die al compleet was). Ik heb geen idee wat ze aan dat formulier hebben hoor, want er wordt gevraagd naar e-mailadressen en telefoonnummers van familieleden (ik kan me niet voorstellen dat iemand in het dorp waar Adwoa vandaan komt een e-mailadres heeft) en adressen van verschillende mensen. Nou heeft in Accra hier en daar een straat nog wel eens een naam en in Kumasi ook. In Sunyani echter, heb ik alleen in town af en toe eens een straatnaambordje kunnen vinden, maar het adres van Hanukkah is gewoon Baakoniaba, net als de verharde weg en de hele buurt daaromheen. Wellicht heeft het ook een nummer, maar die is bij niemand bekend en dat is eigenlijk ook helemaal niet vereist. Adwoa’s dorp heeft alleen een plaatsnaam aangezien er maar een straat in haar dorp is: De doorgaande weg naar Sunyani. Het blijft dus een mysterie hoe ze Adwoa ooit zouden moeten traceren…
Dan is er nog een getuige nodig. Mariette stond al op het punt haar eigen naam in te vullen, maar dat zou toch iets te makkelijk zijn. Nee, het moest of iemand van de armed forces zijn, of een dokter, of een ambtenaar etc. Niet dat wij die kennen in Accra natuurlijk. Maar als we die dinsdag niet vonden moesten we terug naar Sunyani en konden we pas een week later terugkomen! Toen kwam onze reddende (wildvreemde) engel in beeld en bracht ons even naar de rechtbank, waar een wildvreemde advocaat, die wij niet eens te zien kregen, wel even zijn gegevens in wilde vullen. En ik dacht dat Ghana zo laag op de corruptielijst stond… Ik ben er absoluut geen voorstander van, maar zonder de hulp van deze mannen waren we te laat geweest met Adwoa’s paspoort en had ze dus niet naar Nederland gekund. Uiteindelijk, met wat creatieve administratie, hadden we om half zeven dan toch de bevestiging in handen waarmee ze haar paspoort op kan halen. *Ons avontuur begon om een uur of half elf
Verder ga ik er vanuit dat u op de hoogte bent van de wedstrijd der wedstrijden, gisteravond?! Oefenwedstrijdje Nederland-Ghana. Omdat we ons in een taxi door het drukke verkeer van Accra probeerden te worstelen konden we het niet op tv kijken maar hoorden we wel het Twi verslag van de wedstrijd. Mocht u de wedstrijd toevallig gemist hebben, dan verklap ik hierbij de score: 4-1. Maar vandaag, in de bus terug naar Sunyani, werden er op de radio allerlei verklaringen aangedragen voor Ghana’s nederlaag (die zo vlak voor het wk natuurlijk extra hard aankomt): Ten eerste was er niet hard genoeg gebeden (de ‘black stars’ moeten vechten maar wij, Ghanezen, moeten voor hen bidden). Ten tweede kon het niet anders dan dat de voetballers te weinig fufu of banku (Ghanees gerecht; deegballen, nogal zwaar op de maag) hadden gegeten.
In Nederland ook zulke creatieve redenen voor de winst gehoord?
Liefs Dorien
Weer even wat belevenissen op een rijtje. Zelfs na een half jaar gebeurt er iedere week nog weer genoeg avontuurlijks om een uitgebreide blog over te schrijven.
Zo was Steffie vorige week uitgenodigd voor een optreden in een van de vele kerken in Sunyani. Samen met twee leraren van Solomon Benett (de prive school) zou ze twee nummers zingen. De kerktijden in Hanukkah zijn aardig verwesterd. De dienst op zondag begint meestal pas tegen half elf, maar de Solomon docenten hadden ons op het hart gedrukt dat we er toch wel om zeven uur (‘s ochtends ja!) moesten zijn. Stonden wij, en de Ghanese mannen daar (wonder boven wonder) stipt om zeven uur was die hele kerk nog leeg. Ik vroeg me af hoe dat nou kon. Zou het land toch niet zo veel kerkgangers tellen als ik dacht? Volgens mij gaat heel Ghana of naar de kerk of naar de moskee. Klein inschattingsfoutje: Als de mis hier om 7 uur begint is dat natuurlijk niet stipt 7 uur maar eerder 7:45. En zelfs dan hoef je nog niet in de bank te zitten, je mag ook om een uur of half negen binnen komen vallen. Dus ja, aan het eind zat de kerk wel vol.
In het begin leek het schrikbarend veel op een standaard katholieke, Westerse kerk, maar na een half uur gingen toch de voetjes van de vloer. Er werd voor het altaar vrolijk op los gedanst en de mensen die wel in de banken bleven staan (waaronder uiteraard de hele blanke club) stapte toch nog vrolijk mee. Bij ‘Lean on me’ ging de volledige kerkgemeenschap los!
De rest van vorige week ben ik vooral heel druk geweest met allerlei teksten: Nieuwsstukjes schrijven en vertalen, foto’s sturen, nog meer website stukken schrijven, etc. Veel tijd gezellig bij Mariette thuis doorgebracht dus.
Ik ging er trouwens vanuit dat ik mijn laatste Accra bezoek achter de rug had, maar toen Mariette vroeg of ik nog een keer meeging vond ik dat toch wel weer gezellig. Maandagochtend om 6 uur stond ik dus weer met een heel Hanukkah gezelschap op de bus te wachten. Na een rit van acht uur hebben we onze spullen bij het hotel gedropt en zijn naar het vliegveld gegaan. Steffie en Toets gingen die avond namelijk weer terug, maar er stonden ook nieuwe gasten te wachten. Een van de Hanukkah kinderen wordt namelijk geadopteerd en maandag stonden wij met haar als verrassing haar adoptieouders op te wachten. Na een tijd wachten (met buikpijn van de zenuwen) waren ze er eindelijk en kregen ze ons en het spandoek in het oog. Ze waren dolblij.
Dinsdag moesten we met Adjoa, die van de zomer voor een nieuwe beenprothese naar Nederland komt, naar de passport office. Het is hier namelijk helemaal niet gebruikelijk om een paspoort te hebben, behalve als daar op een gegeven moment een noodzaak voor ontstaat. Zoals nu dus. Houd je vast, want de Ghanese paspoort procedure heeft heel wat meer voeten in de aarde dan op z’n Nederlands naar het gemeentehuis, uurtje wachten, dingetjes invullen, betalen en wegwezen.
Goed, eerst waren we bij de immigratie, maar de afdeling die wij nodig hadden zat daar niet meer. Dus wij met de taxi weer naar een ander deel van de stad. Dan wordt je gedropt bij een gebouw dat we onmogelijk zelf hadden kunnen herkennen als de ‘passport office’. Geen bordje, niks. Maar goed, in de achtertuin van dat gebouw staan een paar partytenten met een vijftigtal stoeltjes eronder, allemaal bezet door wachtende Ghanezen. Verder staan er in verschillende hoeken wat bureautjes, maar waar je moet beginnen, of welke ‘rij’ wachtenden voor welk bureau is, is niemand duidelijk. Wij obruni’s krijgen al snel een persoonlijke begeleider aangewezen die ons helpt met het invullen van het formulier (waarvan wij dachten dat die al compleet was). Ik heb geen idee wat ze aan dat formulier hebben hoor, want er wordt gevraagd naar e-mailadressen en telefoonnummers van familieleden (ik kan me niet voorstellen dat iemand in het dorp waar Adwoa vandaan komt een e-mailadres heeft) en adressen van verschillende mensen. Nou heeft in Accra hier en daar een straat nog wel eens een naam en in Kumasi ook. In Sunyani echter, heb ik alleen in town af en toe eens een straatnaambordje kunnen vinden, maar het adres van Hanukkah is gewoon Baakoniaba, net als de verharde weg en de hele buurt daaromheen. Wellicht heeft het ook een nummer, maar die is bij niemand bekend en dat is eigenlijk ook helemaal niet vereist. Adwoa’s dorp heeft alleen een plaatsnaam aangezien er maar een straat in haar dorp is: De doorgaande weg naar Sunyani. Het blijft dus een mysterie hoe ze Adwoa ooit zouden moeten traceren…
Dan is er nog een getuige nodig. Mariette stond al op het punt haar eigen naam in te vullen, maar dat zou toch iets te makkelijk zijn. Nee, het moest of iemand van de armed forces zijn, of een dokter, of een ambtenaar etc. Niet dat wij die kennen in Accra natuurlijk. Maar als we die dinsdag niet vonden moesten we terug naar Sunyani en konden we pas een week later terugkomen! Toen kwam onze reddende (wildvreemde) engel in beeld en bracht ons even naar de rechtbank, waar een wildvreemde advocaat, die wij niet eens te zien kregen, wel even zijn gegevens in wilde vullen. En ik dacht dat Ghana zo laag op de corruptielijst stond… Ik ben er absoluut geen voorstander van, maar zonder de hulp van deze mannen waren we te laat geweest met Adwoa’s paspoort en had ze dus niet naar Nederland gekund. Uiteindelijk, met wat creatieve administratie, hadden we om half zeven dan toch de bevestiging in handen waarmee ze haar paspoort op kan halen. *Ons avontuur begon om een uur of half elf
Verder ga ik er vanuit dat u op de hoogte bent van de wedstrijd der wedstrijden, gisteravond?! Oefenwedstrijdje Nederland-Ghana. Omdat we ons in een taxi door het drukke verkeer van Accra probeerden te worstelen konden we het niet op tv kijken maar hoorden we wel het Twi verslag van de wedstrijd. Mocht u de wedstrijd toevallig gemist hebben, dan verklap ik hierbij de score: 4-1. Maar vandaag, in de bus terug naar Sunyani, werden er op de radio allerlei verklaringen aangedragen voor Ghana’s nederlaag (die zo vlak voor het wk natuurlijk extra hard aankomt): Ten eerste was er niet hard genoeg gebeden (de ‘black stars’ moeten vechten maar wij, Ghanezen, moeten voor hen bidden). Ten tweede kon het niet anders dan dat de voetballers te weinig fufu of banku (Ghanees gerecht; deegballen, nogal zwaar op de maag) hadden gegeten.
In Nederland ook zulke creatieve redenen voor de winst gehoord?
Liefs Dorien
-
02 Juni 2010 - 17:11
Marieke:
Heeey Dorien,
Heerlijk verhaal weer! Ik heb je gisteren nog gesmst! Was inderdaad benieuwd of je ook voetbal zat te kijken. Heb je m'n sms ontvangen?
Wanneer vliegt Adwoa? Ben hartstikke benieuwd hoe ze het gaat vinden in NL. Spannend hoor, zelfs mijn buik kriebelt een beetje!
En dan Mary's adoptie... wat fijn dat alles eindelijk rond is! Wanneer vertrekt ze?
Komende maandag de CD presentatie, geloof ik. Moet Marjo nog wel even om bevestiging vragen, want gisteren gaf ze aan, dat er nog stress was of het door kon gaan. Ben zo benieuwd naar het eindresultaat!
Ondertussen leven we ook al naar jouw etentje toe. Ben heel benieuwd naar je verhalen en foto's en vind het bovendien hartstikke leuk om je dan weer live te zien!
Doe je Mabena een knuffel van Malika?
Liefs Marieke -
02 Juni 2010 - 17:32
Joske:
YES! Ben super blij met weer een lekker verslag! Geniet er nog van! Dikke kus voor Mariette -
02 Juni 2010 - 18:55
Marja:
Jeetje weer een verslag. Ik hoef nieteens meer naar Ghana, ik leef hier al in Ghana. Fijn het te lezen. De stoffen liggen bij Marjo ik ga ze halen.
Veel liefs van MARJA EN TOT 5 JULI. -
03 Juni 2010 - 08:18
Daniël:
Bij ons werd gewoon gezegd dat we beter waren ;).
Voor wie heb gejuicht tijdens de wedstrijd?
Fijn he die bureaucratie in Ghana, het kan dus altijd nog vreemder. Gelukkig zijn er mechanismen ontstaan die het wat makkelijker maken. -
03 Juni 2010 - 08:31
Oeke:
Weer een mooi verhaal zeg. Heerlijk om te lezen. Ben ook beniewd naar de cd presentatie. Als het goed is ga ik er met Malika naar toe. Geniet nog van de laatste weken en we zien je 4 juli bij het etentje. We kijken er naar uit.
liefs Oeke
geef je Ebenezer een dikke knuffel van mij -
03 Juni 2010 - 13:43
Mama:
heerlijk weer om te lezen.Schrijf nog maae vaak.Presentatie diner loopt al aardig vol hier en daar nog enkele plekjes.Leuk he.
-
06 Juni 2010 - 18:14
Elyse:
Dank je dorien voor je mooi everhalen. Hoe is het te weten dat Nederland dichterbij komt? Ik hoor van je moeder dat je heel druk bent als je terugkomt. Verheug me er op je te zien en te spreken.
x Elyse -
08 Juni 2010 - 08:52
Aniek:
Hee doortje,
Wil je nog even die foto's van mij sturen (dat ik mijn haar ingevlochten heb weetje wel??) Want je zei dat je dat zou doen maar ik heb nog niets ontvangen. Wil je dat dat op mijn eigen @live.nl doen?
ThanX
Tot over ong 20 daagjes!!
XXX
P.S. Gefeliciteerd met Papa! XXX (L) -
11 Juni 2010 - 20:03
Oma Klunder:
Hallo Dorien,
Zou dit het laatste verhaal zijn!wel weer goed, fijn dat je ook blij bent om weer naar huis te gaan.
veel liefs kus oma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
