Verrassing!
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
04 Mei 2010 | Ghana, Sunyani
Ik kan me voorstellen dat velen van u nog nooit zo smachtend op een nieuw verslag hebben gewacht, zo benieuwd naar mijn reactie nadat jullie maanden een geheim voor mij hebben moeten houden. En ik dacht nog wel dat ik de enige was die iets voor anderen achter hield. Zo veel complotten waar ik hier in Ghana deel van heb uitgemaakt...
Dat mijn vriendin Corine kwam was geen verrassing, maar tijdens een van de telefoontjes ter voorbereiding zei ze: En weet je het eigenlijk al van Joske? *Voor wie Joske niet kent: ubervrijwilliger en vriendin van Mariette* Ehm nee, ik wist niks van Joske. Tsja, toen kon ze er niet meer onderuit en dat was uiteindelijk ook nog best handig want zo kon ik als reisbegeleider in Ghana functioneren en Mariette mee naar Accra te smokkelen. Lang dacht ik dat ik de enige in Ghana was die het wist maar Muriel, kersverse vrijwilliger, bleek ook in het complot te zitten. Mariette maakte het nog heel spannend door tot op de ochtend van vertrek niet zeker te weten of ze mee zou gaan, maar uiteindelijk vertrokken we woensdag met z'n drieen richting Accra (eigenlijk vier, we pikten onderweg nog een broer en een vriend op, carpoolen is zo hip in Ghana). Toen we voor 'Corine' op het vliegveld stonden verging ik van de zenuwen. Mariette moest lachen om die overdreven reactie, maar ze moest eens weten! Je snapt wel dat het moment daarna echt zo'n all you need is love momentje was. (Ook voor Corine en mij! Heerlijk om haar na vijf maanden weer te zien)
En nu komt het pijnlijke deel van het verhaal. De hele weg terug naar het guesthouse en de pizzeria wijdde ik natuurlijk tot in detail uit over alles wat ik voor me had moeten houden, niet wetende dat zij op datzelfde moment nog een net zo groot geheim voor mij hielden. Wordt vervolgd.
Accra was heerlijk. We besloten de luxe van de laatste keer Accra nog maar eens over te doen: Mall, bioscoop, dat ene supermoderne restaurant, croissantjes etc. Maar er moest ook gewerkt worden: Vrijdagochtend een rondleiding bij Nadines collega's van de Europese Commissie in Accra en 's avonds heel hard werken op de Koninginnedagviering bij mevrouw de ambassadrice in de achtertuin (ofwel park). We hoopten hier misschien wat contacten te leggen voor promotie en dat is aardig gelukt. Ik herkende een paar mensen van de nieuwjaarsreceptie, daar durfde ik hier en daar nog wel op af te stappen, maar ik blijf het moeilijk vinden. Ik ben erachter gekomen dat netwerken tijd nodig heeft. Ik denk niet dat we hier gelijk al sponsors uit hebben gehaald, maar we kennen weer een paar mensen waar we misschien ooit mee samen kunnen werken.
Na dat succes begaven we ons naar het feest bij een Nederlander in Accra. We genoten van de 'obruni band', de bitterballen, frikandellen en de wijn. Lekker! Al viel dat niet zo heel goed... Misschien kan ik daar wel niet meer tegen en moet ik op rijstdieet als ik terug ben...
Want mijn vertrek komt al best dichtbij. Al weet ik dat veel vrijwilligers hier 'maar' twee maanden zijn, klonk het me toch angstaanjagend kort in de oren toen ik me laatst bedacht dat ik hier echt nog maar twee maanden heb. Het wordt tijd om lijstjes te maken van wat ik nog per se wil doen.
Obuasi kan ik alvast afstrepen. Twee weken zijn we samen met Mariette naar deze plaats, 3 uur rijden van Sunyani, geweest. Ik vond het heel leuk om te zien hoe het er in een ander weeshuis aan toegaat, maar het was helemaal leuk omdat ik Mariette nu al best goed ken en ik nu echt zou zien waar zij haar leven in Ghana begonnen is, waar ze gewoond heeft, getrouwd is en haar rijbewijs heeft gehaald. Het werd een gezellige meidendag.
Verder wilde ik de Hanukkah bieb af hebben. En eigenlijk ging dat als vanzelf toen het een paar avonden regende en ik gezellig zat te knutselen in de vrijwilligershuiskamer. Op een dag maakte ik de kast in het oude kantoor schoon, zette de boeken erin en verklaarde de bieb voor geopend. En een succes dat het is! Alleen de oudere meiden mogen boeken lenen en die komen iedere dag naar me toe dat ze hun boeken al weer uit hebben en ze willen wisselen. De kleintjes probeer ik iedere avond (als er geen prayers is of wij bij het Eusbett gaan eten) een verhaal voor te lezen. Ik geloof echt dat dit heel goed voor ze is. Niet alleen voor de leesvaardigheid, maar alleen al dat in het dagelijks leven misschien dingen herkennen uit de verhalen die ze gelezen hebben. Zo hadden de kinderen nog nooit van honkbal gehoord maar gaat er de volgende keer dat ze een knuppel en een handschoen zien misschien toch een lichtje branden.
Een andere goede ontwikkeling is het wekelijks wegen van de baby's. Amadu doet het heel goed. Megan (de derde van het gezin van vier) kwam een week heel veel aan maar is nu toch weer wat afgevallen en Sophia is in de zes weken na haar geboorte maar 200 gram aangekomen. Ze weegt nu maar 2.4 kilo, moet veel overgeven en spuugde vanochtend zelfs bloed. Dus van 1 tot half 5 in het ziekenhuis: Naar de dokter, terug naar de balie, naar de maternity afdeling om een groeiboekje te halen, naar de dokter, naar de balie, allemaal vragen beantwoorden waar je het antwoord niet op weet, flesje halen voor de bloedtest, ondertussen op de wc nog een fles voor de kleine maken, bloed afnemen en dan eindelijk naar de afdeling. Verpleger:"Maar ik kan haar nog helemaal niet opnemen, want je hebt dit formulier niet en deze en deze." Zucht, en dan denk je dat Nederland bureaucratisch is. Oke, dus Loes blijft met Sophia op de afdeling en ik ga terug om nog meer formulieren te laten invullen. Mevrouw achter de balie moet een patientenfolder invullen: "Religie: Wordt Sophia een Christen?" Pardon?! Is dat relevant?
Goed, het is allemaal goedgekomen en Grace heeft het vanavond overgenomen.
Verder was Mariette gisteren jarig. Met alle verrassingen die Corine mee had genomen konden we haar mooi verrassen. Een cadeau was het derde seizoen van de co-assistent. Extreem verslavend. Vorige week zijn we begonnen aan het tweede seizoen en hebben we daar, af en toe opgeschrikt door een verdwaalde muis die achter je langsloopt, twee avonden tot diep in de nacht mee gevuld. Toen ik op het verjaardagsfeest aankwam zat Mariette met mijn moeder te skypen. Ze herinnerde me aan een droom die ik een tijd geleden had gehad: Dat mijn moeder een geheim voor me had. Ze zei dat het waar was en dat ik daarvoor in de koelkast moest kijken. Ik vond het allemaal nogal vreemd maar verwachtte half en half een voorraad wijn (bij alles wat er te vieren valt wordt er ergens wel een fles wijn gesponsord, altijd goed voor een gezellig avondje met Mariette). Ik zag niks bijzonders in de koelkast maar toen ik terug in de kamer kwam stonden Loes en een extreem lange versie van Aniek daar. Ik geloofde mijn ogen niet. Het drong echt nog niet helemaal door. Loes had mij de laatste tijd iedere keer verteld dat ze geen geld had en ze klonk ook helemaal niet meer zo enthousiast. Ik was ervan overtuigd dat het Hanukkah virus over was. Juist daarom was het zo onwerkelijk. En Aniek is zo groot geworden! Het is heerlijk om hen en Corine nu om me heen te hebben. Ik was vergeten hoe bijdehand Loes was en hoe leuk we het samen hadden hier. Geweldig dat ze terug is! Ik heb van tevoren altijd verkondigd dat ik Aniek te jong vond maar in deze twee dagen is mijn oordeel al wat veranderd. Ze gaat met Anita, Jennifer en de andere meiden om alsof het haar vriendinnen zijn en is zo lief met de kleintjes. In de vijf maanden dat ik haar niet gezien heb is ze veel volwassener geworden. En Corine reageert precies zoals ik verwacht had. Haar vallen allerlei kleine dingen op die mij weer met nieuwe ogen naar Ghana doet kijken. Heerlijk!
Loes was de eerste die een taxi aanhield en over de prijs naar het Eusbett begon te onderhandelen! Dat had ze in November nooit gedaan!
En misschien ben ik ook wel veranderd. Voor onze eerste week hier hadden we van dag tot dag gepland wat we zouden doen. Nu zijn er voor Corines laatste paar dagen alleen wat vage plannen en zien we wel wat we wel en niet gaan doen en wanneer. Don't worry about tomorrow for tomorrow will worry about itself. (Maak je niet druk om morgen want morgen maakt zich wel druk om zichzelf)
Dat mijn vriendin Corine kwam was geen verrassing, maar tijdens een van de telefoontjes ter voorbereiding zei ze: En weet je het eigenlijk al van Joske? *Voor wie Joske niet kent: ubervrijwilliger en vriendin van Mariette* Ehm nee, ik wist niks van Joske. Tsja, toen kon ze er niet meer onderuit en dat was uiteindelijk ook nog best handig want zo kon ik als reisbegeleider in Ghana functioneren en Mariette mee naar Accra te smokkelen. Lang dacht ik dat ik de enige in Ghana was die het wist maar Muriel, kersverse vrijwilliger, bleek ook in het complot te zitten. Mariette maakte het nog heel spannend door tot op de ochtend van vertrek niet zeker te weten of ze mee zou gaan, maar uiteindelijk vertrokken we woensdag met z'n drieen richting Accra (eigenlijk vier, we pikten onderweg nog een broer en een vriend op, carpoolen is zo hip in Ghana). Toen we voor 'Corine' op het vliegveld stonden verging ik van de zenuwen. Mariette moest lachen om die overdreven reactie, maar ze moest eens weten! Je snapt wel dat het moment daarna echt zo'n all you need is love momentje was. (Ook voor Corine en mij! Heerlijk om haar na vijf maanden weer te zien)
En nu komt het pijnlijke deel van het verhaal. De hele weg terug naar het guesthouse en de pizzeria wijdde ik natuurlijk tot in detail uit over alles wat ik voor me had moeten houden, niet wetende dat zij op datzelfde moment nog een net zo groot geheim voor mij hielden. Wordt vervolgd.
Accra was heerlijk. We besloten de luxe van de laatste keer Accra nog maar eens over te doen: Mall, bioscoop, dat ene supermoderne restaurant, croissantjes etc. Maar er moest ook gewerkt worden: Vrijdagochtend een rondleiding bij Nadines collega's van de Europese Commissie in Accra en 's avonds heel hard werken op de Koninginnedagviering bij mevrouw de ambassadrice in de achtertuin (ofwel park). We hoopten hier misschien wat contacten te leggen voor promotie en dat is aardig gelukt. Ik herkende een paar mensen van de nieuwjaarsreceptie, daar durfde ik hier en daar nog wel op af te stappen, maar ik blijf het moeilijk vinden. Ik ben erachter gekomen dat netwerken tijd nodig heeft. Ik denk niet dat we hier gelijk al sponsors uit hebben gehaald, maar we kennen weer een paar mensen waar we misschien ooit mee samen kunnen werken.
Na dat succes begaven we ons naar het feest bij een Nederlander in Accra. We genoten van de 'obruni band', de bitterballen, frikandellen en de wijn. Lekker! Al viel dat niet zo heel goed... Misschien kan ik daar wel niet meer tegen en moet ik op rijstdieet als ik terug ben...
Want mijn vertrek komt al best dichtbij. Al weet ik dat veel vrijwilligers hier 'maar' twee maanden zijn, klonk het me toch angstaanjagend kort in de oren toen ik me laatst bedacht dat ik hier echt nog maar twee maanden heb. Het wordt tijd om lijstjes te maken van wat ik nog per se wil doen.
Obuasi kan ik alvast afstrepen. Twee weken zijn we samen met Mariette naar deze plaats, 3 uur rijden van Sunyani, geweest. Ik vond het heel leuk om te zien hoe het er in een ander weeshuis aan toegaat, maar het was helemaal leuk omdat ik Mariette nu al best goed ken en ik nu echt zou zien waar zij haar leven in Ghana begonnen is, waar ze gewoond heeft, getrouwd is en haar rijbewijs heeft gehaald. Het werd een gezellige meidendag.
Verder wilde ik de Hanukkah bieb af hebben. En eigenlijk ging dat als vanzelf toen het een paar avonden regende en ik gezellig zat te knutselen in de vrijwilligershuiskamer. Op een dag maakte ik de kast in het oude kantoor schoon, zette de boeken erin en verklaarde de bieb voor geopend. En een succes dat het is! Alleen de oudere meiden mogen boeken lenen en die komen iedere dag naar me toe dat ze hun boeken al weer uit hebben en ze willen wisselen. De kleintjes probeer ik iedere avond (als er geen prayers is of wij bij het Eusbett gaan eten) een verhaal voor te lezen. Ik geloof echt dat dit heel goed voor ze is. Niet alleen voor de leesvaardigheid, maar alleen al dat in het dagelijks leven misschien dingen herkennen uit de verhalen die ze gelezen hebben. Zo hadden de kinderen nog nooit van honkbal gehoord maar gaat er de volgende keer dat ze een knuppel en een handschoen zien misschien toch een lichtje branden.
Een andere goede ontwikkeling is het wekelijks wegen van de baby's. Amadu doet het heel goed. Megan (de derde van het gezin van vier) kwam een week heel veel aan maar is nu toch weer wat afgevallen en Sophia is in de zes weken na haar geboorte maar 200 gram aangekomen. Ze weegt nu maar 2.4 kilo, moet veel overgeven en spuugde vanochtend zelfs bloed. Dus van 1 tot half 5 in het ziekenhuis: Naar de dokter, terug naar de balie, naar de maternity afdeling om een groeiboekje te halen, naar de dokter, naar de balie, allemaal vragen beantwoorden waar je het antwoord niet op weet, flesje halen voor de bloedtest, ondertussen op de wc nog een fles voor de kleine maken, bloed afnemen en dan eindelijk naar de afdeling. Verpleger:"Maar ik kan haar nog helemaal niet opnemen, want je hebt dit formulier niet en deze en deze." Zucht, en dan denk je dat Nederland bureaucratisch is. Oke, dus Loes blijft met Sophia op de afdeling en ik ga terug om nog meer formulieren te laten invullen. Mevrouw achter de balie moet een patientenfolder invullen: "Religie: Wordt Sophia een Christen?" Pardon?! Is dat relevant?
Goed, het is allemaal goedgekomen en Grace heeft het vanavond overgenomen.
Verder was Mariette gisteren jarig. Met alle verrassingen die Corine mee had genomen konden we haar mooi verrassen. Een cadeau was het derde seizoen van de co-assistent. Extreem verslavend. Vorige week zijn we begonnen aan het tweede seizoen en hebben we daar, af en toe opgeschrikt door een verdwaalde muis die achter je langsloopt, twee avonden tot diep in de nacht mee gevuld. Toen ik op het verjaardagsfeest aankwam zat Mariette met mijn moeder te skypen. Ze herinnerde me aan een droom die ik een tijd geleden had gehad: Dat mijn moeder een geheim voor me had. Ze zei dat het waar was en dat ik daarvoor in de koelkast moest kijken. Ik vond het allemaal nogal vreemd maar verwachtte half en half een voorraad wijn (bij alles wat er te vieren valt wordt er ergens wel een fles wijn gesponsord, altijd goed voor een gezellig avondje met Mariette). Ik zag niks bijzonders in de koelkast maar toen ik terug in de kamer kwam stonden Loes en een extreem lange versie van Aniek daar. Ik geloofde mijn ogen niet. Het drong echt nog niet helemaal door. Loes had mij de laatste tijd iedere keer verteld dat ze geen geld had en ze klonk ook helemaal niet meer zo enthousiast. Ik was ervan overtuigd dat het Hanukkah virus over was. Juist daarom was het zo onwerkelijk. En Aniek is zo groot geworden! Het is heerlijk om hen en Corine nu om me heen te hebben. Ik was vergeten hoe bijdehand Loes was en hoe leuk we het samen hadden hier. Geweldig dat ze terug is! Ik heb van tevoren altijd verkondigd dat ik Aniek te jong vond maar in deze twee dagen is mijn oordeel al wat veranderd. Ze gaat met Anita, Jennifer en de andere meiden om alsof het haar vriendinnen zijn en is zo lief met de kleintjes. In de vijf maanden dat ik haar niet gezien heb is ze veel volwassener geworden. En Corine reageert precies zoals ik verwacht had. Haar vallen allerlei kleine dingen op die mij weer met nieuwe ogen naar Ghana doet kijken. Heerlijk!
Loes was de eerste die een taxi aanhield en over de prijs naar het Eusbett begon te onderhandelen! Dat had ze in November nooit gedaan!
En misschien ben ik ook wel veranderd. Voor onze eerste week hier hadden we van dag tot dag gepland wat we zouden doen. Nu zijn er voor Corines laatste paar dagen alleen wat vage plannen en zien we wel wat we wel en niet gaan doen en wanneer. Don't worry about tomorrow for tomorrow will worry about itself. (Maak je niet druk om morgen want morgen maakt zich wel druk om zichzelf)
-
04 Mei 2010 - 20:40
Corina:
Hoi Dorien,
Wat zit ik weer te genieten van je verhaal!! Inderdaad was ik ook reuze nieuwsgierig naar je reactie want ik wist het ook al. Krijg echt kippenvel met lezen.
Geniet lekker van het moment nu je vriendin en je twee zussen bij je zijn!!!!
Het allerbeste voor de komende tijd.
heel veel liefs Corina
PS: super dat die bieb zo goed loopt!! -
04 Mei 2010 - 20:42
Marieke:
Dorien, wat een heerlijk uitbundig verslag! Geniet volop van je bezoek, ik vind het echt geweldig dat alle verrassingen gelukt zijn! Wil je wel geloven, dat ik in Duitsland in spanning zat mee te genieten bij de gedachte aan jullie reacties? Heerlijk, om dat nu zo enthousiast in je blog te mogen lezen!
Marjo vertelde, dat het op het nippertje nog drama was met de tickets. Ben echt blij dat alles goed is verlopen! En wat betreft Loes d'r Hanukkahvirus: ik heb je zusje op de vorige vrijwilligersdag even gesproken, maar geloof me, ze is net als jou: als je eenmaal met het virus besmet bent, kom je er nooit meer vanaf!
Heel veel plezier met z'n allen gewenst en tot over twee maanden bij je diner!
(Doe je Mabena een dikke knuffel van me?)
Liefs Marieke -
05 Mei 2010 - 08:54
Papa:
Lieve Dorien,
Leuk hé dat je je zussen nu om je heen hebt. Het was heel moeilijk om de verrassing zo lang voor ons te houden maar ik ben blij dat het gelukt is. Geniet van de komende twee weken. Kusjes, papa -
05 Mei 2010 - 09:11
Oeke:
hoi Dorien,
Wat een heerlijk verhaal!! En super dat er zoveel verrassingen voor je gekomen zijn!!
Geniet er maar lekker van! Gezellig hoor!! We zien je over 2 maanden in Nederland bij het diner op 4 juli!!
(p.s.) geef je Ebenezer een dikke knuffel van marco en mij?)
Liefs Oeke -
05 Mei 2010 - 09:24
Mama:
Heerlijk om te lezen.Wat een verrassing hé Dorien.
Ik ben blij dat je het leuk vind en ervan geniet.
Iedereen veranderd in 5 maanden op deze leeftijd.Gek hé.
Geniet met z'n allen en laat je een klein beetje jalourse moeder meegenieten.
Dikke kus mama -
05 Mei 2010 - 09:33
Marjo:
Lieve Dorien,
Heerlijk dat alle geheimen nu zijn prijs gegeven. Het was een hele klus om ieder keer (en zeg nu zelf, dat is regelmatig) als ik iemand aan de telefoon had, mij te realiseren wat ik wel en niet kon zeggen!
Na Marieke's Obruni Obruni verwacht ik van jou toch ook wel een boek over Ghana als je terug bent.
Het is een feest om je verslagen te lezen!
Liefs,
Marjo -
05 Mei 2010 - 09:53
Mirande:
Hoi,
Wat een verrassing hè Doortje!
Veel plezier, geniet er van.
groetjes Mirande -
05 Mei 2010 - 15:32
Anja:
Hoi Dorien, Wat een enorme verrassing voor jou. Geniet maar van de gezelligheid met je zusjes. Ik wens je nog mooie 2 maanden toe in Ghana. groetjes, Anja -
05 Mei 2010 - 18:06
Marja Boeters:
Hoi Dorien,
Nou weer helemaal je verhaal in een adem doorgelezen.Wat een spanning. Volgens mij wist heel de Hanukkahfamilie van deze verrassing.
Wat een gelukzalig gevoel moet je hebben met zoveel familie en je vriendin om je heen. Nog 2 maanden in Ghana wees blij dat je nog 2 maanden mag genieten van alles wat je zult beleven. -
06 Mei 2010 - 08:01
Marja Paulus:
Hai Dorien!
Jammer dat je over 2 maanden terug gaat ik had je graag willen ontmoeten in Hanukkah, helaas kom ik net te laat.Liefs en groetjes aan Joske. -
06 Mei 2010 - 08:23
Roos:
Ha leuk een nieuw bericht!
Ik had gedacht dat we nog iets langer moesten wachten nu je zussen er zijn. Ik ga Aniek volledig uithoren als ik haar volgende week in de les heb. Stuur ik de rest gewoon weg;-)
Heel veel plezier met ze!
Liefs Roos -
06 Mei 2010 - 18:11
Elyse:
Hoi Dorien,
Dat was echt een verrassing. Ik weet nog maar heel kort dat het een complete verrassing moest zijn, maar ik wist wel dat ze zouden gaan. Er zijn veel discussies aan vooraf gegaan geloof ik, maar dat zal Aniek wel verteld hebben. Hoe is het dan om met je jongste zusje daar te zijn? Zusje kan ik eigenlijk niet meer zeggen toch? Ik volg je verhalen nog steeds met veel belangstelling en plezier en ben ozo benieuwd je verhalen weer uit je eigen mond te horen. Dat zal nog wel even duren. Al vliegt twee maanden natuurlijk wel voorbij. Ik ga volgende week ook een klein bitenlands tripje maken. Ik ga een week lesgeven aan de universiteit van Aruba. Spannend maar ook heel leuk. Ik denk niet dat ik een waar ben jij nu ga maken. Daar ga ik te druk voor zijn.
Ik hoop dat jullie het met de meiden gezellig hebben! Veel groeten! -
08 Mei 2010 - 16:39
Germa:
Een prachtig verslag weer Dorien, en was het niet een mooie verrassing dat je zussen je kwamen opzoeken? Ja,ja, ik was ook op de hoogte, ik wilde je net een mailtje sturen, toen je vader belde over jouw verzoek, dus dat mailtje heb ik maar even laten zitten. Was doodsbenauwd dat ik het zou verklappen. Ik zal je gauw een mailtje sturen, want ik hen een paar vraagjes.
groetjes -
15 Mei 2010 - 21:02
Ratna:
Hoi,
Wat tof dat het echt een verrassing is gebleven! Ik las het op Aniek dr hyves dus ik dacht van oehh, hopelijk heeft Dorien dit niet gelezen. Grappig trouwens dat je zegt dat je niet alles meer plant en wat losser bent geworden daarin, ik ben wel benieuwd naar die nieuwe Dorien :P. Ik kan trouwens nog niet rijden wanneer jij terug bent, maar heb al wel twee lessen achter de rug!
Liefs -
16 Mei 2010 - 18:52
Marjolijn Bos:
Ha Dorien,
Wat hebben jullie een mooie tijd gehad samen (Corine en jij en je zussen)Nu voor jou het afscheid van Hanukkah ook gaat naderen wil ik je nog heel veel succes wensen in de weken die je daar nog hebt. Je doet zoveel goeie dingen! Alles wat je nog kunt doen is mooi meegenomen, maar eigenlijk is het al meer dan genoeg!
Lieve groet uit Oldenzaal,
Marjolijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
