Moeders
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
10 Juni 2010 | Ghana, Sunyani
Hallo allemaal,
Hierbij een van de laatste afleveringen van Dorien en haar Ghanese vriendjes en vriendinnetjes. Over twee en halve week (27 juni) kunnen jullie namelijk weer in real life naar mijn verhaaltjes luisteren. Een hele tijd probeerde ik de tijd te stoppen omdat ik hier echt niet weg wilde maar een paar weken geleden heb ik de knop omgedraaid en tot toch een soort van opluchting merkte ik vorige week dat ik er ook wel weer naar uitkijk om in Nederland te zijn.
Dat was tijdens een verrassingsreisje (de laatste, denk ik zo, maar dat dacht ik de vorige keer ook al) naar Accra. Het werd een jubileumviering, tiende keer in zeven maanden, dat ik afreisde naar die andere wereld. Deze keer omdat Noah ziek was en het in Sunyani hospital niet echt opschoot. We haalden een nachtje door, Mariette en Moses om te rijden en ik om op de kinderen op de achterbank te passen. Uiteindelijk was er gelukkig niets ernstigs aan de hand met Noah, maar de dag erop waren wij niet zo veel waard. In de Accra mall belden we Marjo (Mariettes moeder) nog even om te vertellen over hoe het met Muriels grote verrassing was gegaan. Haar beste vriendin Sophie was namelijk naar Sunyani gekomen zonder dat Muriel het wist. We hadden met z’n allen uren op het STC station gestaan om Sophie op te wachten maar uiteindelijk bleek dat ze zo veel vertraging had dat we eerst nog wel weer naar huis konden. Daarna konden Mariette en ik geen goed excuus meer bedenken om Muriel weer naar het STC station te krijgen voor de zogenaamde vrijwilliger Elisa, dus vond het all-you-need-is-love-achtige weerzien plaats op Hanukkah; We hadden de auto buiten de poort geparkeerd en Mariette en ik kwamen met de nieuwe vrijwilliger ‘Elisa’ (die vanwege kamergebrek bij Muriel op de kamer moest, en daar zat Muriel nogal mee, wat een lol hebben Romy en ik gehad tijdens de vele keren dat we Muriel ophitsten) Hanukkah binnen. Muriel was bij de zomerhut bezig, keek ‘toevallig’ even naar het nieuwe meisje, toen nog eens en nog eens, sloeg haar hart voor haar mond en kwam huilend naar Sophie toe rennen. Toen pas begreep ze de hint die ik de avond daarvoor had gegeven: “Joh, laten we even niet zo negatief meer doen, wie weet worden jullie wel beste vriendinnen.” Ik wijk weer helemaal af. Dat vertelde Mariette Marjo dus aan de telefoon in Accra, waarop ze doorging met: “ Hehe, gelukkig nu zijn alle verrassingen (Joske, Loes en Aniek, Sophie) voorbij.” Ik had heel veel moeite om niet in schaterlachen uit te barsten want de grootste verrassing moest nog komen. Maandag was namelijk de CD release van ‘Lean on me’ van Steffie. Dit project is zo groots en Marjo, Gerrit en Steffie zijn er zo lang en druk mee bezig geweest dat het haast ondenkbaar was dat Mariette niet bij deze speciale avond zou zijn. Vlak van tevoren heeft ze nog een ticket geboekt en is ze gegaan. Kijk even op de site (www.mchildcare.nl) voor geweldige beelden van Het Moment!
In ieder geval, ik was dus even met Mariette meegelopen toen ze incheckte op het vliegveld en wierp toen gelijk een blik op het kantoortje van Ghana International Airlines dat er nog magazijnachtiger uitzag dan de vorige keer: Er leek al een hele tijd niet meer gewerkt te zijn want het werd nu gebruikt als opslagruimte. Logisch ook, want toen ik later bij de klantenservice ging vragen hoe het nu met het faillissement stond werd me verteld dat Ghana International Airlines al een maand niet gevlogen had. Oh?! Hmm, ik was eigenlijk van plan om over drie weken met die maatschappij terug te gaan. Zij vertelde me dat ik naar het kantoor ergens anders in Accra moest om het om te boeken. Zucht. Uiteindelijk bleek dat het reisbureau dat als het goed is, gaat doen, maar toen dacht ik er wel even overna: Wat als ik pas een of twee weken later ga? En gek genoeg voelde het best fijn om te merken dat ik dat niet zo leuk zou vinden. Ik bedoel dat het fijn is om te merken dat het in zekere zin goed is zo.
De rest van de week heb ik hele dagen gezeten aan de laatste lading boeken die behandeld moesten worden. Vanochtend was ik daarmee klaar (weer een punt van mijn to-do-list afgestreept) en heb ik ze in de boekenkast gezet. De meiden waren er weer heel blij mee. Iedereen werd gelijk ingelicht: “Anita, kom, boeken ruilen, de nieuwe zijn er!” En toen ik Leticia daarna voor hoorde lezen uit een boekje dat ze zo graag wilde hebben (‘Kofi has malaria’, had ze een stuk van op school gelezen) realiseerde ik me dat ze echt vooruit zijn gegaan! Net voordat ik wegging vanavond, naar het internetcafe was ze al dertig bladzijden verder.
Verder zijn we druk met Sophia, de jongste van het gezin van vier, die net uit het ziekenhuis is. Daar was de twee maanden oude baby wat aangekomen maar om te zorgen dat ze dat niet weer zou verliezen hebben wij vrijwilligers de voeding op ons genomen. Ik denk dat ik nu even (na bijna zeven maanden) voldoe aan het beeld wat de meesten van jullie misschien hebben bij ‘vrijwilliger in een weeshuis’. Zoals jullie uit mijn verhalen wel hebben kunnen opmaken ben ik maar heel weinig bezig met luiers verschonen en kinderen te eten geven. Nu zit een van ons echter iedere twee uur Sophia de fles te geven. En deze week kwam daar nog een tweede bij: Afia Mary, drie maanden oud en 2.8 kilo. En ‘s nachts, jongens en meisjes, moeten de baby’s ook gevoed worden. Mama Dorien heeft Sophia een nacht op haar kamer gehad, maar liet haar, toen de tweede kandidaat erbij kwam, toch maar op hun eigen kamer liggen en liep vervolgens om 12, 3 en 6 uur in haar pyjama naar de babykamer waar ze met haar slaaphoofd de dames voedde en daarna ze daarna nog even liet boeren, snel je wekker zetten voor de volgende ronde en weer in slaap proberen te vallen. En daaruit kan ze maar een ding opmaken: Respect voor alle moeders! Gelukkig waren we deze week met wat meer: Floor, Nancy en haar moeder (gaan morgen weer weg), Sophie en Muriel en Romy en dus was je niet, zoals Echte Moeders, iedere nacht aan de beurt. Hoe hou je het vol? Vanavond is het mijn beurt weer…
Het werpt trouwens wel zijn vruchten af. Ik voelde ook wat moederlijke trots toen ‘mijn’ kind toch 3.4 kilo woog na onze inspanningen. (toen ze anderhalve week geleden uit het ziekenhuis kwam was madame 3.05) Net zo moederlijk trots was ik op Afia Pomaa. En net zoals moeders van kleine kinderen betrap ik me op de uiterst irritante gewoonte om soms, uit het niets of zomaar door een gesprek heen, tegen iedereen die het horen wilt e zeggen: “Oh, kijk hoe Afia in een deuk ligt!” of “Oh, kijk, Afia begint gelijk te trappelen en te schaterlachen als ik alleen maar aan kom lopen.” Of “Oh, vanochtend deed ze me voor het eerst na! Als ik mijn hoofd schudde, schudde zij hem ook!” of “Oh, het lijkt wel alsof Afia begint te praten, ze maakt veel meer geluidjes dan vorige week!” (maar het is wel allemaal waar en ik ben maar wat trots op haar)
Vanmiddag nog een telefoontje van Vivian gehad. Ze klonk erg wanhopig en zei dat ze, nu ze weggelopen is bij de vrouw die voor haar zorgde en weer bij haar grootouders woont, zij haar geen eten geven. Ze had honger en ze was ziek en ze kon niet vanuit daar (Fiapre, buitenwijk ofzo van Sunyani) naar Sunyani lopen met Joy op haar rug en ze had ook geen geld voor een taxi naar de Social Welfare. Ik vond het zo moeilijk. Ik wil haar zo graag helpen maar keer op keer verspeelt ze haar eigen kansen. Tenslotte heeft ze er zelf voor gekozen om bij die vrouw weg te gaan, terwijl ze het daar goed had. En ook al lachen Martha en Phyllis (de dames van de Social Welfare) me uit om mijn softheid (Vivian hoeft maar te bellen en ik sta weer voor haar klaar), ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om zo’n telefoontje naast me neer te leggen. Dus toch maar weer met haar naar de Social Welfare. Ze is nu afhankelijk van het geld van de vader van Joy en heeft verder geen inkomstenbron. Ik was van plan om haar kappersopleiding te betalen maar twee dagen nadat ze zou beginnen zei ze dat Joy toch te klein was (toen had ik haar kappersuniform, schaar en stoel al betaald). Snap je nu waarom ik niet constant achter haar aan wil lopen? Maar goed, nu wilde ze tot Joy negen maanden is en ze haar kappersopleiding kan beginnen, sinaasappels en bananen gaan verkopen. Ik kocht dan toch maar weer een tafel voor haar koopwaar voor haar (kostte ook maar vier euro, maar toch) en gaf geld voor de eerste lading fruit. De blik in haar ogen, terwijl ze zegt “God bless you” maakt eigenlijk alles weer goed. En toch heb ik haar wel gewaarschuwd dat ik straks weg ben en ze zich wel goed aan de regels moet houden omdat de social welfare haar anders straks ook niet meer wil helpen. Wie weet… Ik zal volgende week een sinaasappeltje in Fiapre gaan kopen… Als afscheid…
Liefs! Dorien
Hierbij een van de laatste afleveringen van Dorien en haar Ghanese vriendjes en vriendinnetjes. Over twee en halve week (27 juni) kunnen jullie namelijk weer in real life naar mijn verhaaltjes luisteren. Een hele tijd probeerde ik de tijd te stoppen omdat ik hier echt niet weg wilde maar een paar weken geleden heb ik de knop omgedraaid en tot toch een soort van opluchting merkte ik vorige week dat ik er ook wel weer naar uitkijk om in Nederland te zijn.
Dat was tijdens een verrassingsreisje (de laatste, denk ik zo, maar dat dacht ik de vorige keer ook al) naar Accra. Het werd een jubileumviering, tiende keer in zeven maanden, dat ik afreisde naar die andere wereld. Deze keer omdat Noah ziek was en het in Sunyani hospital niet echt opschoot. We haalden een nachtje door, Mariette en Moses om te rijden en ik om op de kinderen op de achterbank te passen. Uiteindelijk was er gelukkig niets ernstigs aan de hand met Noah, maar de dag erop waren wij niet zo veel waard. In de Accra mall belden we Marjo (Mariettes moeder) nog even om te vertellen over hoe het met Muriels grote verrassing was gegaan. Haar beste vriendin Sophie was namelijk naar Sunyani gekomen zonder dat Muriel het wist. We hadden met z’n allen uren op het STC station gestaan om Sophie op te wachten maar uiteindelijk bleek dat ze zo veel vertraging had dat we eerst nog wel weer naar huis konden. Daarna konden Mariette en ik geen goed excuus meer bedenken om Muriel weer naar het STC station te krijgen voor de zogenaamde vrijwilliger Elisa, dus vond het all-you-need-is-love-achtige weerzien plaats op Hanukkah; We hadden de auto buiten de poort geparkeerd en Mariette en ik kwamen met de nieuwe vrijwilliger ‘Elisa’ (die vanwege kamergebrek bij Muriel op de kamer moest, en daar zat Muriel nogal mee, wat een lol hebben Romy en ik gehad tijdens de vele keren dat we Muriel ophitsten) Hanukkah binnen. Muriel was bij de zomerhut bezig, keek ‘toevallig’ even naar het nieuwe meisje, toen nog eens en nog eens, sloeg haar hart voor haar mond en kwam huilend naar Sophie toe rennen. Toen pas begreep ze de hint die ik de avond daarvoor had gegeven: “Joh, laten we even niet zo negatief meer doen, wie weet worden jullie wel beste vriendinnen.” Ik wijk weer helemaal af. Dat vertelde Mariette Marjo dus aan de telefoon in Accra, waarop ze doorging met: “ Hehe, gelukkig nu zijn alle verrassingen (Joske, Loes en Aniek, Sophie) voorbij.” Ik had heel veel moeite om niet in schaterlachen uit te barsten want de grootste verrassing moest nog komen. Maandag was namelijk de CD release van ‘Lean on me’ van Steffie. Dit project is zo groots en Marjo, Gerrit en Steffie zijn er zo lang en druk mee bezig geweest dat het haast ondenkbaar was dat Mariette niet bij deze speciale avond zou zijn. Vlak van tevoren heeft ze nog een ticket geboekt en is ze gegaan. Kijk even op de site (www.mchildcare.nl) voor geweldige beelden van Het Moment!
In ieder geval, ik was dus even met Mariette meegelopen toen ze incheckte op het vliegveld en wierp toen gelijk een blik op het kantoortje van Ghana International Airlines dat er nog magazijnachtiger uitzag dan de vorige keer: Er leek al een hele tijd niet meer gewerkt te zijn want het werd nu gebruikt als opslagruimte. Logisch ook, want toen ik later bij de klantenservice ging vragen hoe het nu met het faillissement stond werd me verteld dat Ghana International Airlines al een maand niet gevlogen had. Oh?! Hmm, ik was eigenlijk van plan om over drie weken met die maatschappij terug te gaan. Zij vertelde me dat ik naar het kantoor ergens anders in Accra moest om het om te boeken. Zucht. Uiteindelijk bleek dat het reisbureau dat als het goed is, gaat doen, maar toen dacht ik er wel even overna: Wat als ik pas een of twee weken later ga? En gek genoeg voelde het best fijn om te merken dat ik dat niet zo leuk zou vinden. Ik bedoel dat het fijn is om te merken dat het in zekere zin goed is zo.
De rest van de week heb ik hele dagen gezeten aan de laatste lading boeken die behandeld moesten worden. Vanochtend was ik daarmee klaar (weer een punt van mijn to-do-list afgestreept) en heb ik ze in de boekenkast gezet. De meiden waren er weer heel blij mee. Iedereen werd gelijk ingelicht: “Anita, kom, boeken ruilen, de nieuwe zijn er!” En toen ik Leticia daarna voor hoorde lezen uit een boekje dat ze zo graag wilde hebben (‘Kofi has malaria’, had ze een stuk van op school gelezen) realiseerde ik me dat ze echt vooruit zijn gegaan! Net voordat ik wegging vanavond, naar het internetcafe was ze al dertig bladzijden verder.
Verder zijn we druk met Sophia, de jongste van het gezin van vier, die net uit het ziekenhuis is. Daar was de twee maanden oude baby wat aangekomen maar om te zorgen dat ze dat niet weer zou verliezen hebben wij vrijwilligers de voeding op ons genomen. Ik denk dat ik nu even (na bijna zeven maanden) voldoe aan het beeld wat de meesten van jullie misschien hebben bij ‘vrijwilliger in een weeshuis’. Zoals jullie uit mijn verhalen wel hebben kunnen opmaken ben ik maar heel weinig bezig met luiers verschonen en kinderen te eten geven. Nu zit een van ons echter iedere twee uur Sophia de fles te geven. En deze week kwam daar nog een tweede bij: Afia Mary, drie maanden oud en 2.8 kilo. En ‘s nachts, jongens en meisjes, moeten de baby’s ook gevoed worden. Mama Dorien heeft Sophia een nacht op haar kamer gehad, maar liet haar, toen de tweede kandidaat erbij kwam, toch maar op hun eigen kamer liggen en liep vervolgens om 12, 3 en 6 uur in haar pyjama naar de babykamer waar ze met haar slaaphoofd de dames voedde en daarna ze daarna nog even liet boeren, snel je wekker zetten voor de volgende ronde en weer in slaap proberen te vallen. En daaruit kan ze maar een ding opmaken: Respect voor alle moeders! Gelukkig waren we deze week met wat meer: Floor, Nancy en haar moeder (gaan morgen weer weg), Sophie en Muriel en Romy en dus was je niet, zoals Echte Moeders, iedere nacht aan de beurt. Hoe hou je het vol? Vanavond is het mijn beurt weer…
Het werpt trouwens wel zijn vruchten af. Ik voelde ook wat moederlijke trots toen ‘mijn’ kind toch 3.4 kilo woog na onze inspanningen. (toen ze anderhalve week geleden uit het ziekenhuis kwam was madame 3.05) Net zo moederlijk trots was ik op Afia Pomaa. En net zoals moeders van kleine kinderen betrap ik me op de uiterst irritante gewoonte om soms, uit het niets of zomaar door een gesprek heen, tegen iedereen die het horen wilt e zeggen: “Oh, kijk hoe Afia in een deuk ligt!” of “Oh, kijk, Afia begint gelijk te trappelen en te schaterlachen als ik alleen maar aan kom lopen.” Of “Oh, vanochtend deed ze me voor het eerst na! Als ik mijn hoofd schudde, schudde zij hem ook!” of “Oh, het lijkt wel alsof Afia begint te praten, ze maakt veel meer geluidjes dan vorige week!” (maar het is wel allemaal waar en ik ben maar wat trots op haar)
Vanmiddag nog een telefoontje van Vivian gehad. Ze klonk erg wanhopig en zei dat ze, nu ze weggelopen is bij de vrouw die voor haar zorgde en weer bij haar grootouders woont, zij haar geen eten geven. Ze had honger en ze was ziek en ze kon niet vanuit daar (Fiapre, buitenwijk ofzo van Sunyani) naar Sunyani lopen met Joy op haar rug en ze had ook geen geld voor een taxi naar de Social Welfare. Ik vond het zo moeilijk. Ik wil haar zo graag helpen maar keer op keer verspeelt ze haar eigen kansen. Tenslotte heeft ze er zelf voor gekozen om bij die vrouw weg te gaan, terwijl ze het daar goed had. En ook al lachen Martha en Phyllis (de dames van de Social Welfare) me uit om mijn softheid (Vivian hoeft maar te bellen en ik sta weer voor haar klaar), ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om zo’n telefoontje naast me neer te leggen. Dus toch maar weer met haar naar de Social Welfare. Ze is nu afhankelijk van het geld van de vader van Joy en heeft verder geen inkomstenbron. Ik was van plan om haar kappersopleiding te betalen maar twee dagen nadat ze zou beginnen zei ze dat Joy toch te klein was (toen had ik haar kappersuniform, schaar en stoel al betaald). Snap je nu waarom ik niet constant achter haar aan wil lopen? Maar goed, nu wilde ze tot Joy negen maanden is en ze haar kappersopleiding kan beginnen, sinaasappels en bananen gaan verkopen. Ik kocht dan toch maar weer een tafel voor haar koopwaar voor haar (kostte ook maar vier euro, maar toch) en gaf geld voor de eerste lading fruit. De blik in haar ogen, terwijl ze zegt “God bless you” maakt eigenlijk alles weer goed. En toch heb ik haar wel gewaarschuwd dat ik straks weg ben en ze zich wel goed aan de regels moet houden omdat de social welfare haar anders straks ook niet meer wil helpen. Wie weet… Ik zal volgende week een sinaasappeltje in Fiapre gaan kopen… Als afscheid…
Liefs! Dorien
-
10 Juni 2010 - 21:40
Dorien:
Jeetje, Dorien! Wat een verhaal weer!
De tijd vliegt nu echt voorbij. Wat ga ik je updates missen als je straks weer terug bent! Afia die zich begint te ontwikkelen, je krabbels over Vivian en Joy, de knuffels die je voor mij aan Mabena overbrengt...
Toch kijk ik ook alweer uit naar 4 juli, je presentatie!
Heb je het resultaat van de clip al gezien? Hij staat op Youtube en ik zit te genieten! Heb natuurlijk meteen Joske en Tynke gebeld! Morgen bel ik jou en dan moet je me echt even de grote meiden aan de foon geven. Ze zijn zooooooo geweldig in de clip!
Dikke knuffel voor nu en tot mails,
Marieke
-
10 Juni 2010 - 21:49
Papa:
Lieve Dorien,
Wat ben je toch een geweldig goed mens. Waar heb je dat toch van? Je lijkt wel erg veel op je moeder. Ik heb, na het lezen van je verhaal, het toetsenbord moeten afdrogen, waarschijnlijk kwamen er tranen uit mijn ogen. Dat overkwam me ook na het zien van de clip ' Lean on Me' van Steffie op You Tube. Wat geweldig om al die kinderen zo te zien. Ik hoop dat het reisburo een vlucht voor je kan regelen want deze laatste 17 dagen duren al lang genoeg!!!
Liefs papa
-
10 Juni 2010 - 22:35
Gerrie Elizen:
Dag Dorien,
Wat geniet ik van jouw verhalen. Het is klasse wat jij al die tijd daar in Ghana doet, petje af!!!!
En wat zul je het missen als je weer thuis bent.
Ik wens je heel fijne laatste weken en een goede reis terug.
Dank voor de mooie verslagen!!!!
Groetjes Gerrie Elizen (moeder van Peter)
-
11 Juni 2010 - 05:59
Mama:
Ik heb weer met veel plezier je verhaal gelezen.Vind het ook fijn dat je ook wel een beetje blij bent om naar huis (je eerste) te gaan en je tweede te verlaten.
kus mama -
11 Juni 2010 - 06:50
Marjo Van Dijck:
Het is niet alleen leuke berichten wat de klok slaat, want wat moeten Mariëtte en ik zonder jou in Ghana?
Voor Mariëtte wordt het nog wel het allermoeilijkst want niet alleen haar vriendin gaat weg, maar ook haar grote hulp in bange dagen.
Ik raak mijn secretaresse kwijt en heb geen idee wie ik nu vanuit het Nederlandse Hoofdkwartier moet aansturen.
Lieve Dorien,geniet en kom gezond weer terug!
We zien elkaar in augustus.
Dikke kus,
Marjo
-
11 Juni 2010 - 14:42
Corina:
Wat heb je toch weer heerlijk geschreven!!
Blijf genieten deze laatste dagen. En tot 5 juli.
Groetjes Corina -
13 Juni 2010 - 06:48
Opa:
Lieve Dorien,
Ik wens je nu al een hartelijk welkom toe in de (vertrouwde ?) omgeving van Apeldoorn.
Goede terugreis (met welke maatschappij dan ook).
groetjes/knuffel
Opa -
13 Juni 2010 - 15:27
Mama:
krijg net een berichtje dat je over 2 weken thuis komt van waar ben jij.nu
Ik wist het al en ben er erg blij mee.
Dikke kus geniet nog met volle teugen. -
13 Juni 2010 - 17:01
Vera:
Lieve Dorien
Wat heb ik genoten van al je fantastische verhalen! Wat zal Hanukkah je enorm missen als je weer weg bent, je hebt zoveel gedaan en bereikt! Je kent me niet maar ik ben 2 jaar geleden in Hanukkah geweest en herken zoveel dingen en vind het leuk om op de hoogte te blijven. Veel succes verder bij alles wat je nog gaat doen.
Hartelijke groeten van Vera de Jong.
PS; wil je Esther de groeten van me doen en zeg haar maar dat ik haar in de clip van Steffie gezien heb! -
13 Juni 2010 - 18:33
Omaklunder:
Hallo Dorien,
Ik had al een mail gestuurd maar het is niet goed gegaan opa had het gezien,dus nog een keer.Zou dit het laatste verhaal zijn uit Ghana het schiet mooi op Dorien
nog een paar weekjes en dan hoopen dat de reis doorgaat naar Nederland zonder vertraging.We kijken er naar uit.
HG.liefs van oma. -
14 Juni 2010 - 09:50
Daniel:
Hoi Dorien,
kijk aan, volgens mij begin jij je ook een beetje een 'moeder' te voelen ;).
Goed te horen dat je toch ook wel weer naar huis wilt. We zijn erg benieuwd naar je verhalen tijdens het etentje.
Veel sterkte met het afscheid, goede vlucht (met welke maatschappij dan ook) en tot ziens in Nederland.
P.S.: hoe was de sfeer toen Ghana won van Servië.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
