De bibliotheek en de invasie
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
10 April 2010 | Ghana, Sunyani
Dames en heren, groot nieuws! De schoolbieb is officieel geopend. Ik had de deadline bijna gehaald maar op de dag dat we de boeken eigenlijk hadden willen brengen waren de kinderen eerder vrij in verband met Pasen. Dinsdag sprak ik met het schoolhoofd af dat ik ze vandaag zou komen brengen. Zij zou wat ouders uitnodigen en zorgen dat er foto’s gemaakt worden. Komen Mariette en ik daar vanochtend (nadat een oudere leerling al naar Hanukkah was komen lopen om te zeggen dat we op moesten schieten, alle ouders waren er al), hebben ze een complete ouderochtend georganiseerd. Wij mochten vooraan zitten, tussen het schoolhoofd en de regional director of education, die ze hadden uitgenodigd. Na twee uur in het Twi met af en toe wat vertaling voor ons was het dan zo ver, ik mocht de hoogste hotemetoot een hand geven, in de andere hand een boek houden en zo de bieb symbolisch overdragen. Er werden foto’s en video gemaakt en we werden daarna door zo’n zestig man gezegend. Ze lieten deze kans om tussen neus en lippen door nog even te bedelen om nog meer boeken en computers natuurlijk niet voorbij gaan.
Tijdens de voorbereiding kwam de perfectionist in mij weer eens naar boven. Alle boeken zijn nu dus voorzien van hoekjes, een nummer en een sticker om op te schrijven wie het boek leent en wanneer het terug moet en voor zover nodig hebben ze ook boeklon. Ik ben blij met het resultaat en opgelucht dat de grootste klus nu afgerond is. Hoe het nu verder gaat ligt grotendeels aan de school. Voorlopig mogen alleen Junior High School studenten de boeken mee naar huis nemen, maar als dat goed blijkt te gaan mag ook de bovenbouw van de basisschool meedoen. Ik hoop dat dat gaat lukken en dat dat een steentje bijdraagt aan hun leesvaardigheid en algemene kennis.
De eerste drie maanden dat ik hier was kwamen er geen nieuwe kinderen. Af en toe haalden we wel kinderen van het politiebureau die waren kwijtgeraakt, maar die bleven dan een paar nachtjes, totdat uitgezocht was waar ze vandaan kwamen en dan vertrokken ze weer. Maar, zoals dat wel vaker gaat komt er drie maanden niets en dan in een maand heel veel. Als ik goed geteld heb zijn er de afgelopen maand negen kinderen bijgekomen, waarvan er twee weer naar huis zijn.
Op 1 maart, toen mijn ouders er nog waren hebben we Amadu opgehaald, de baby van een week oud. Hij heeft in de tussentijd een paar dagen in het ziekenhuis gelegen maar nu lijkt het goed met hem te gaan. In het ziekenhuis hadden ze in zijn hoofd wel iets afwijkends gevonden en daarvoor is hij doorverwezen naar het ziekenhuis in Kumasi. Grace is daar nu al drie keer met hem heengeweest maar de ene keer was de dokter er niet en de volgende keer maakten ze alleen maar scans op donderdagen, etc. etc. Goed nieuws trouwens over zijn famillie: Ze zijn al twee keer langsgeweest! Als ze dit een half jaar volhouden mag hij daarna weer terug naar huis. Heerlijk om te merken dat er ook zulke verantwoordelijke ouders zijn.
Daar heb ik nog een voorbeeld van: Vorige week werd Moses gebeld om een jongen van het politiebureau te halen. Ik logeerde een nachtje bij Mariette en Moses en ze vroegen mij om er even heen te rijden. Aan de telefoon vermeldt de politie vaak niets over de achtergrond van het kind. Ik had dan ook geen idee hoe oud hij zou zijn. Ik hoopte alleen dat het geen baby was want die zou ik niet in mijn eentje in de auto mee kunnen nemen naar Hanukkah (nee, in Ghana doen ze niet aan autostoeltjes of maxicosi’s). Viel dat even mee, de jongen was een jaar of 10, 12, maar niemand wist dat zeker omdat hij niet praatte. Fijn, ik haal ook eens een kind op. De politie dacht dat hij misschien doof was. “Misschien kan jij hem overtuigen om iets te zeggen.” Nee, dat lukte niet maar toen ik in de auto in alle talen die ik kende tegen hem aan praatte merkte ik wel dat hij af en toe zijn hoofd bewoog als ik uit het niets weer een nieuwe zin begon. Hij leek me dus niet doof. Op Hanukkah was hij natuurlijk een hele bezienswaardigheid. Het blijven kinderen. Die gingen allemaal om hem heen staan en probeerde hem aan het praten te krijgen. Tevergeefs. Toen ik de mama’s vroeg of ze een bed op de jongenskamer klaar wilden maken keken ze me raar aan. Was het wel een jongen? Op de vragen reageerde hij niet dus zijn oren werden grondig geinspecteerd. Alle meisjes hebben hier gaatjes maar in zijn oren was daar geen spoor van te zien dus het moest wel een jongen zijn. Ik wist ook niet of hij al gegeten had, dus reed eerst nog maar even naar town om rijst voor hem te halen bij een van de take-away stalletjes langs de kant van de weg. Eenmaal terug op Hanukkah hadden de kinderen hem al gewassen en was Kwaku, ook een nieuweling, van alle kinderen het meest behulpzaam. Had ik nooit verwacht. Zo lief om te zien hoe hij hem aan de hand nam en hem de plek wees waar hij kon eten. Hij jaagde de honden weg omdat de nieuwe jongen daar bang voor was. Met een gerust hart ging ik terug naar Mariette en Moses’ huis.
Om half 12 ’s avonds werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik nam niet op. Maar de volgende ochtend om 6 uur belde hetzelfde nummer weer. Ik nam op met mijn slaperige hoofd. De man aan de telefoon zei dat hij de broer van de nieuwe jongen was. Of hij hem mee mocht nemen. Ehm, nee, hoe weet ik nou zeker dat het echt zijn broer en ouders zijn? Dus stonden Mariette en ik om 7 uur al op Hanukkah en bleek uit de reactie van de jongen wel dat dit zijn echte ouders waren. Ze vertelden dat hij helemaal niet doof was maar dat hij door malaria geestelijk gehandicapt was geraakt. Daardoor kon hij nu niet meer praten. Zo hard. Eerst heb je een gezond kind en dan die vervloekte malaria... Maar hij heeft het in die zin wel getroffen met zulke ouders. Er zijn er hier genoeg die het niet meer op zouden kunnen brengen maar deze ouders waren zo lief. Ze hadden al vanaf half 6 aan de poort gestaan en de hele avond daarvoor gezocht. Verder ging Nana (zo bleek hij te heten) naar school, dezelfde school als Ama en Kwame.
Hij bleek trouwens op een vrachtwagen te zijn geklommen! De chauffeur had hem na een stukje rijden gezien en naar het politiebureau gebracht. Overigens zat hij twee dagen later al weer op het politiebureau omdat hij weer was weggelopen, maar dit keer stond het nummer van zijn broer nog in mijn mobiel dus was hij zo weer thuis.
Dan hebben we nog een nieuwe jongen, Kwaku, 11 jaar en een nieuw meisje, Aishetu (of hoe je dat ook spelt), ook 11 jaar. Van hen is nog niet zeker of ze blijven en ik weet ook niet precies wat hun achtergronden zijn. Voor zolang als het duurt hebben ze het hier in ieder geval heel gezellig.
Ik ben wel met Aishetu en een ander nieuw meisje, Yamama, naar de kinderbescherming geweest. Ik verbaasde mezelf erover hoe ik veranderd ben; Ik had niet eens medelijden met Yamama, die keihard behandeld werd door Phyllis, van de kinderbescherming. Ze zei dat ze nu echt de waarheid moest vertellen anders zou ze naar het politiebureau gaan en soms lachte ze haar midden in haar gezicht uit. Maar dat bleek wel nodig want alle verhalen die Yamama (11 jaar, volgens haarzelf) vertelde bleken niet waar: Zo zei ze dat ze met haar zus uit Techiman was gekomen en dat ze haar zus kwijt was geraakt. Haar ouders waren overleden. Wij vermoedden al dat ze loog en Phyllis vroeg naar welke school ze dan ging in Techiman: St. Mary’s. Dus belt Phyllis haar collega in Techiman en blijkt er niet eens een St. Mary’s school te bestaan. Gisteren bleek dat het meisje weg was gelopen en dat er overal op de radio etc. al zoektochten naar haar waren opgezet. Haar ouders leefden gewoon en ze had helemaal geen zus. Ze heette ook helemaal geen Yamama (dat verklaart waarom ze haar naam niet kon spellen). Yamama gaat nu terug naar waar ze vandaan komt. Maar toch blijf je je afvragen wat er speelt dat ze haar leven in het welgestelde gezin opgeeft en probeert in Hanukkah te komen wonen.
Dan zijn er nog vier kinderen uit een gezin, van een week tot 5 jaar oud die we vorige week hebben verwelkomd op Hanukkah. Mariette ging in eerste instantie alleen maar polshoogte nemen omdat de moeder (20 jaar) met een vier dagen oude baby aan het bedelen was geweest op de markt. De kinderen lagen allemaal zonder kleren aan op de grond. De ouders gaven de kinderen alleen droge yam te eten, terwijl ze wel geld hadden om alcohol te drinken en te roken. Mariette heeft alle vier de kinderen meegenomen. Ik zocht kleren voor ze uit in de container en struinde alle opslagplaatsen af naar kinderbedjes. Inmiddels hebben ze allemaal hun eigen plekje. Zelf ben ik verliefd geworden op het tweede meisje dat we Meghan hebben genoemd. (Ze heetten alle vier Attalata, op dinsdag geboren). Ze is twee jaar, heeft hele dunne armpjes en beentjes en een hele dikke buik. Het is een heel knap meisje en toen ik haar voor het eerst zag, in de container, toen ik haar kleren paste gilde ze alleen maar heel, heel hard. Nu is ze een beetje gewend, ondertussen ook al ziek geweest (malaria, vind je het gek als je zonder kleren en muskietennet slaapt) maar ligt ze rustig bij mij te slapen. Ik denk dat ze zich, net als Maa Afia, heel erg gaat ontwikkelen. Nu zegt ze niks en doet ze niks maar ik heb het idee dat het een heel bijdehand meisje wordt als ze zich hier straks helemaal thuis voelt.
Over Maa Afia gesproken, die herken je niet meer terug. Het meisje dat twee maanden geleden in het ziekenhuis lag is niet meer te herkennen. Vorige week hadden we samen smoothies gemaakt en kwam ze daarna spelen met zo’n grote puzzel met letters, waar je een mat van kan maken. Maar slim dat dat meisje is. Ik heb alleen maar zitten observeren hoe zij in haar eentje alle letters terug wist te leggen. Ook leuk om te zien wat ze doet met die puzzelstukken als je haar helemaal geen instructies geeft: Eerst sorteerde ze alles op kleur en maakte ze daar een lange rij van, daarna haalde ze alle letters eruit en pas daarna begon het echte puzzelen pas.
Vorige week gingen we met de groep vrijwilligers die er voor 10 dagen was (DE Marieke Dijkers van Het Boek *Obruni, Obruni, een echte aanrader, te koop via www.mchildcare.nl voor wie het nog niet kent* en haar gevolg) zwemmen. Maa Afia was een van de gelukkigen die meeging. Hoe ze zat te schreeuwen in dat water! En erin springen, totaal niet bang. Maar ook daar bleek weer hoe slim ze was. Ze laat het niet merken, maar ondertussen weet ze wel alle namen van de zeven nieuwe vrijwilligers!
Nog even wat wist-u-datjes om het verslag niet al te lang te maken:
- Het tijdsverschil tussen Ghana en Nederland is nu twee uur. Jullie hebben de klok wel verzet en wij niet, daarom is het hier nu dus twee uur eerder.
- De kinderen van de openbare school al weer een maand vakantie hebben?
- We daarom een meidenavondje hadden georganiseerd: Met alle oudere meiden en wat matrassen in de pick-up naar Mariettes huis. Met cola, popcorn, Titanic en een kussengevecht heb je gegarandeerd een geslaagde avond.
- Er ansichtkaarten gemaakt gaan worden van in Hanukkah genomen foto’s?
- Joy, dochter van Vivian, heel groot is geworden en inmiddels in het bezit is van een hele bolle toet?
- We alle kinderen hebben gewogen en gemeten met de weegschaal en de speciale babyweegschaal (een Hele Mooie!) die Marja (van de Marieke club) mee had genomen?
- Ik ben aangenomen op University College!
Tijdens de voorbereiding kwam de perfectionist in mij weer eens naar boven. Alle boeken zijn nu dus voorzien van hoekjes, een nummer en een sticker om op te schrijven wie het boek leent en wanneer het terug moet en voor zover nodig hebben ze ook boeklon. Ik ben blij met het resultaat en opgelucht dat de grootste klus nu afgerond is. Hoe het nu verder gaat ligt grotendeels aan de school. Voorlopig mogen alleen Junior High School studenten de boeken mee naar huis nemen, maar als dat goed blijkt te gaan mag ook de bovenbouw van de basisschool meedoen. Ik hoop dat dat gaat lukken en dat dat een steentje bijdraagt aan hun leesvaardigheid en algemene kennis.
De eerste drie maanden dat ik hier was kwamen er geen nieuwe kinderen. Af en toe haalden we wel kinderen van het politiebureau die waren kwijtgeraakt, maar die bleven dan een paar nachtjes, totdat uitgezocht was waar ze vandaan kwamen en dan vertrokken ze weer. Maar, zoals dat wel vaker gaat komt er drie maanden niets en dan in een maand heel veel. Als ik goed geteld heb zijn er de afgelopen maand negen kinderen bijgekomen, waarvan er twee weer naar huis zijn.
Op 1 maart, toen mijn ouders er nog waren hebben we Amadu opgehaald, de baby van een week oud. Hij heeft in de tussentijd een paar dagen in het ziekenhuis gelegen maar nu lijkt het goed met hem te gaan. In het ziekenhuis hadden ze in zijn hoofd wel iets afwijkends gevonden en daarvoor is hij doorverwezen naar het ziekenhuis in Kumasi. Grace is daar nu al drie keer met hem heengeweest maar de ene keer was de dokter er niet en de volgende keer maakten ze alleen maar scans op donderdagen, etc. etc. Goed nieuws trouwens over zijn famillie: Ze zijn al twee keer langsgeweest! Als ze dit een half jaar volhouden mag hij daarna weer terug naar huis. Heerlijk om te merken dat er ook zulke verantwoordelijke ouders zijn.
Daar heb ik nog een voorbeeld van: Vorige week werd Moses gebeld om een jongen van het politiebureau te halen. Ik logeerde een nachtje bij Mariette en Moses en ze vroegen mij om er even heen te rijden. Aan de telefoon vermeldt de politie vaak niets over de achtergrond van het kind. Ik had dan ook geen idee hoe oud hij zou zijn. Ik hoopte alleen dat het geen baby was want die zou ik niet in mijn eentje in de auto mee kunnen nemen naar Hanukkah (nee, in Ghana doen ze niet aan autostoeltjes of maxicosi’s). Viel dat even mee, de jongen was een jaar of 10, 12, maar niemand wist dat zeker omdat hij niet praatte. Fijn, ik haal ook eens een kind op. De politie dacht dat hij misschien doof was. “Misschien kan jij hem overtuigen om iets te zeggen.” Nee, dat lukte niet maar toen ik in de auto in alle talen die ik kende tegen hem aan praatte merkte ik wel dat hij af en toe zijn hoofd bewoog als ik uit het niets weer een nieuwe zin begon. Hij leek me dus niet doof. Op Hanukkah was hij natuurlijk een hele bezienswaardigheid. Het blijven kinderen. Die gingen allemaal om hem heen staan en probeerde hem aan het praten te krijgen. Tevergeefs. Toen ik de mama’s vroeg of ze een bed op de jongenskamer klaar wilden maken keken ze me raar aan. Was het wel een jongen? Op de vragen reageerde hij niet dus zijn oren werden grondig geinspecteerd. Alle meisjes hebben hier gaatjes maar in zijn oren was daar geen spoor van te zien dus het moest wel een jongen zijn. Ik wist ook niet of hij al gegeten had, dus reed eerst nog maar even naar town om rijst voor hem te halen bij een van de take-away stalletjes langs de kant van de weg. Eenmaal terug op Hanukkah hadden de kinderen hem al gewassen en was Kwaku, ook een nieuweling, van alle kinderen het meest behulpzaam. Had ik nooit verwacht. Zo lief om te zien hoe hij hem aan de hand nam en hem de plek wees waar hij kon eten. Hij jaagde de honden weg omdat de nieuwe jongen daar bang voor was. Met een gerust hart ging ik terug naar Mariette en Moses’ huis.
Om half 12 ’s avonds werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik nam niet op. Maar de volgende ochtend om 6 uur belde hetzelfde nummer weer. Ik nam op met mijn slaperige hoofd. De man aan de telefoon zei dat hij de broer van de nieuwe jongen was. Of hij hem mee mocht nemen. Ehm, nee, hoe weet ik nou zeker dat het echt zijn broer en ouders zijn? Dus stonden Mariette en ik om 7 uur al op Hanukkah en bleek uit de reactie van de jongen wel dat dit zijn echte ouders waren. Ze vertelden dat hij helemaal niet doof was maar dat hij door malaria geestelijk gehandicapt was geraakt. Daardoor kon hij nu niet meer praten. Zo hard. Eerst heb je een gezond kind en dan die vervloekte malaria... Maar hij heeft het in die zin wel getroffen met zulke ouders. Er zijn er hier genoeg die het niet meer op zouden kunnen brengen maar deze ouders waren zo lief. Ze hadden al vanaf half 6 aan de poort gestaan en de hele avond daarvoor gezocht. Verder ging Nana (zo bleek hij te heten) naar school, dezelfde school als Ama en Kwame.
Hij bleek trouwens op een vrachtwagen te zijn geklommen! De chauffeur had hem na een stukje rijden gezien en naar het politiebureau gebracht. Overigens zat hij twee dagen later al weer op het politiebureau omdat hij weer was weggelopen, maar dit keer stond het nummer van zijn broer nog in mijn mobiel dus was hij zo weer thuis.
Dan hebben we nog een nieuwe jongen, Kwaku, 11 jaar en een nieuw meisje, Aishetu (of hoe je dat ook spelt), ook 11 jaar. Van hen is nog niet zeker of ze blijven en ik weet ook niet precies wat hun achtergronden zijn. Voor zolang als het duurt hebben ze het hier in ieder geval heel gezellig.
Ik ben wel met Aishetu en een ander nieuw meisje, Yamama, naar de kinderbescherming geweest. Ik verbaasde mezelf erover hoe ik veranderd ben; Ik had niet eens medelijden met Yamama, die keihard behandeld werd door Phyllis, van de kinderbescherming. Ze zei dat ze nu echt de waarheid moest vertellen anders zou ze naar het politiebureau gaan en soms lachte ze haar midden in haar gezicht uit. Maar dat bleek wel nodig want alle verhalen die Yamama (11 jaar, volgens haarzelf) vertelde bleken niet waar: Zo zei ze dat ze met haar zus uit Techiman was gekomen en dat ze haar zus kwijt was geraakt. Haar ouders waren overleden. Wij vermoedden al dat ze loog en Phyllis vroeg naar welke school ze dan ging in Techiman: St. Mary’s. Dus belt Phyllis haar collega in Techiman en blijkt er niet eens een St. Mary’s school te bestaan. Gisteren bleek dat het meisje weg was gelopen en dat er overal op de radio etc. al zoektochten naar haar waren opgezet. Haar ouders leefden gewoon en ze had helemaal geen zus. Ze heette ook helemaal geen Yamama (dat verklaart waarom ze haar naam niet kon spellen). Yamama gaat nu terug naar waar ze vandaan komt. Maar toch blijf je je afvragen wat er speelt dat ze haar leven in het welgestelde gezin opgeeft en probeert in Hanukkah te komen wonen.
Dan zijn er nog vier kinderen uit een gezin, van een week tot 5 jaar oud die we vorige week hebben verwelkomd op Hanukkah. Mariette ging in eerste instantie alleen maar polshoogte nemen omdat de moeder (20 jaar) met een vier dagen oude baby aan het bedelen was geweest op de markt. De kinderen lagen allemaal zonder kleren aan op de grond. De ouders gaven de kinderen alleen droge yam te eten, terwijl ze wel geld hadden om alcohol te drinken en te roken. Mariette heeft alle vier de kinderen meegenomen. Ik zocht kleren voor ze uit in de container en struinde alle opslagplaatsen af naar kinderbedjes. Inmiddels hebben ze allemaal hun eigen plekje. Zelf ben ik verliefd geworden op het tweede meisje dat we Meghan hebben genoemd. (Ze heetten alle vier Attalata, op dinsdag geboren). Ze is twee jaar, heeft hele dunne armpjes en beentjes en een hele dikke buik. Het is een heel knap meisje en toen ik haar voor het eerst zag, in de container, toen ik haar kleren paste gilde ze alleen maar heel, heel hard. Nu is ze een beetje gewend, ondertussen ook al ziek geweest (malaria, vind je het gek als je zonder kleren en muskietennet slaapt) maar ligt ze rustig bij mij te slapen. Ik denk dat ze zich, net als Maa Afia, heel erg gaat ontwikkelen. Nu zegt ze niks en doet ze niks maar ik heb het idee dat het een heel bijdehand meisje wordt als ze zich hier straks helemaal thuis voelt.
Over Maa Afia gesproken, die herken je niet meer terug. Het meisje dat twee maanden geleden in het ziekenhuis lag is niet meer te herkennen. Vorige week hadden we samen smoothies gemaakt en kwam ze daarna spelen met zo’n grote puzzel met letters, waar je een mat van kan maken. Maar slim dat dat meisje is. Ik heb alleen maar zitten observeren hoe zij in haar eentje alle letters terug wist te leggen. Ook leuk om te zien wat ze doet met die puzzelstukken als je haar helemaal geen instructies geeft: Eerst sorteerde ze alles op kleur en maakte ze daar een lange rij van, daarna haalde ze alle letters eruit en pas daarna begon het echte puzzelen pas.
Vorige week gingen we met de groep vrijwilligers die er voor 10 dagen was (DE Marieke Dijkers van Het Boek *Obruni, Obruni, een echte aanrader, te koop via www.mchildcare.nl voor wie het nog niet kent* en haar gevolg) zwemmen. Maa Afia was een van de gelukkigen die meeging. Hoe ze zat te schreeuwen in dat water! En erin springen, totaal niet bang. Maar ook daar bleek weer hoe slim ze was. Ze laat het niet merken, maar ondertussen weet ze wel alle namen van de zeven nieuwe vrijwilligers!
Nog even wat wist-u-datjes om het verslag niet al te lang te maken:
- Het tijdsverschil tussen Ghana en Nederland is nu twee uur. Jullie hebben de klok wel verzet en wij niet, daarom is het hier nu dus twee uur eerder.
- De kinderen van de openbare school al weer een maand vakantie hebben?
- We daarom een meidenavondje hadden georganiseerd: Met alle oudere meiden en wat matrassen in de pick-up naar Mariettes huis. Met cola, popcorn, Titanic en een kussengevecht heb je gegarandeerd een geslaagde avond.
- Er ansichtkaarten gemaakt gaan worden van in Hanukkah genomen foto’s?
- Joy, dochter van Vivian, heel groot is geworden en inmiddels in het bezit is van een hele bolle toet?
- We alle kinderen hebben gewogen en gemeten met de weegschaal en de speciale babyweegschaal (een Hele Mooie!) die Marja (van de Marieke club) mee had genomen?
- Ik ben aangenomen op University College!
-
10 April 2010 - 20:44
MArja:
Wat leuk gefeliciteerd met je toelating op de University College. Leuk weer hoor hoe de belevenisen in GHana zijn.Ik ben al bij Juan geweest en bedankt voor de brieven van de kinderen.Ook de stoffen zijn erg leuk. We hebben nog even met Afia geskypt.
Veel plezier daar en kus aan allen.
MArja
-
10 April 2010 - 20:56
Joske:
Twee keer hoera: allereerst natuurlijk voor je toelating tot University College!!!!
En de tweede omdat ik zo blij ben met een nieuw stukje!
Liefs Joske -
10 April 2010 - 21:57
Corina:
Wat een mooi verhaal weer. Echt ontzettend leuk om te lezen.
Vond het erg leuk om je van de week weer eens te spreken.
Heel veel succes met alles! Blijf aan je denken hoor!
liefs corina
-
10 April 2010 - 22:45
Papa:
lieve Dorien,
Meid wat maak je toch veel mee. Al deze ervaringen pakken ze je nooit meer af. Je doet het fantastisch en ik hoop dat je nog een paar fijne maanden mag beleven. Maar ik zie toch ook wel uit naar het moment dat je weer terug in Nederland bent. Heel veel lieve groeten, papa -
11 April 2010 - 07:55
Germa:
Gefeliciteerd met je toelating op de University College.
Je hebt er weer een boeiend verslag van gemaakt.
Leuk om te lezen dat je je doelstelling van de bieb hebt gehaald en dat je de boeken hebt behandeld.
Jij en Romy maken toch maar veel mee.
-
11 April 2010 - 09:19
Marieke:
Hey Dorien,
We zijn een paar uur geleden veilig gelanden en nu weer terug thuis. Wat heerlijk om dan meteen een update van je site in m'n mailbox te vinden, want jaaaaa, ik mis Hanukkah! Hartstikke jammer dat ik de bieb net niet meer heb kunnen zien, maar ik ga volgend jaar echt kijken!
Bedankt voor de reclame voor m'n boek, haha! Zijn Lilly, Simon, Meghan en Sophia al aan het aankomen? Leuk he, zo'n babyweegschaal om het in de gaten te houden?
Dikke knuffel aan Mabena, heel veel groetjes aan de rest (Romy niet vergeten!) en we houden contact!
Liefs Marieke -
11 April 2010 - 14:31
Mama:
Heerlijk om te lezen wat je meemaakt.Geniet ervan voor je het weet !! Nog 3 weken en dan is Corine er al.
-
12 April 2010 - 06:11
Miriam/René:
Hoi Dorien
Van Harte gefeliciteerd met je toelating op University College.
Helemaal goed.
Hebben genoten van je laatste verslag en kunnen alweer uitkijken naar het volgende.
Heel veel groeten van deze kant.
Miriam en René -
12 April 2010 - 08:30
Daniël:
Goed om te horen dat er ook verantwoordelijke ouders zijn in Ghana en super dat je bibliotheek project met goed gevolg is afgerond. Ga je ook in de gaten houden of niet na een paar weken alle boeken zijn verdwenen?
Ook onwijs gefeliciteerd met je toelating tot de UC.
Succes verder! -
12 April 2010 - 11:43
Oma:
Dag Dorien,
Mooi verslag.
liefs oma. -
12 April 2010 - 20:15
Elyse:
Hé Dorien gefeliciteer met de bibliotheek en natuurlijk dat je in Utrecht komt!!! I knew it. Die mensen van dat University College zijn echt wel verstandig!. En dan kom je leuk keuzevakken bij mij doen.
groeten en tot in Nederland -
18 April 2010 - 15:02
Anneleen:
Door, wat een verhaal om te smullen! Als je terugkomt ben je dus een keiharde tante! Hahahaha, en supersuper gefeliciteerd met je toelating op University College! Maar het had toch ook niet anders gekunt!
Dikke kussen -
19 April 2010 - 07:51
Joanne:
Hey Dorien!
Super om te lezen wat je allemaal mee maakt! En natuurlijk van harte gefeliciteerd met je toelating! Kon ook niet anders :) Maar toch knap vanaf zo'n afstand. Ze hoeven je hier in ieder geval niet meer te leren om oplossingsgericht te denken, dan kunnen ze beter even bij jou langs gaan ;) Als jij weer in Nederland terug bent doe ik een summer course orientalism en kun je dus gezellig langskomen om de campus nogmaals te verkennen (heel wat minder spannend dan Hanukkah :p)! Veel plezier en succes verder!
xx
Joanne -
20 April 2010 - 05:56
Aniek:
Hee Doorientje!
Echt leuk wat je allemaal schrijft!
Ik lees ze nog wel hoor! ik zet alleen niet altijd een reactie! :D:D
Maar,, nog HEEEEEEEEEEEL veel plezier, de tijd vliegt voorbij je hebt nog maar een paar maandjes. Geniet er nog ff van!!!!!
XXXXXXX ANIEK
P.S. Heb zooooooooo'n zin in Engeland!!! XXX(L) -
25 April 2010 - 07:58
Ellen:
he lieve dorien
ik heb leuk nieuws want ik ben geslaagt voor mijn typ examen dus ik kan nu echt blind typen.
en ik ben vandaag jarig leuk dus.
ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
