En we noemen haar Joy of Sophie
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
12 Februari 2010 | Ghana, Sunyani
Lieve allemaal,
Na een lekker weekendje weg met Carolien en Peter ben ik weer terug in Sunyani. En wat een indrukken heb ik in de drie dagen dat ik hier ben al weer opgedaan. Ongelooflijk.
Donderdag 4 februari ging ik met Carolien en Peter en de Hanukkah chauffeur Joshua om half 7 op weg naar Cape Coast. Leuk weetje: Op weg daarheen passeerden we een paar tolpoorten. We kwamen erachter dat de regering of weet ik wie dat regelt hier het lef heeft de tol te verhogen met 900 %! Terwijl je eerst nog 10 cent tol moest betalen is dat nu 1 cedi. Zouden ze in Nederland eens moeten proberen... Ik voorzie een massale staking.
's Middags bezochten we Elmina Castle en hoe vaak je er ook komt, het blijft indrukwekkend. Toevallig kwamen we na afloop terecht bij een drum en dans repetitie, zomaar op de binnenplaats van het fort. Was heel tof! Daarna zijn we nog even door het dorp gelopen, dat was voor mij dan weer wel iets nieuws. Alle drie merkten we dat hier een heel andere sfeer hangt dan in Sunyani. Mensen in Elmina zijn veel minder vriendelijk, veel opdringeriger. We liepen door een smerig zandpad waar hele rare types rondliepen en iedereen tegen elkaar schreeuwde. Toen dacht ik even, was ik maar in 'mijn eigen' Sunyani. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het heerlijk om een paar dagen weg te zijn, maar in Sunyani kan ik de mensen wel beter inschatten, kom ik op straat soms mensen tegen die ik persoonlijk ken en weet ik de weg. Zo voel ik me er thuis.
Op weg naar het Oasis Beach Resort werd Joshua voor de tweede keer die dag aangehouden, dit keer omdat hij per ongeluk een eenrichtingsweg was ingereden. Joshua blijkt echter een geweldige prater te zijn want voor de tweede keer die dag kwam hij er na een praatje met de politie vanaf zonder boete. Hij legde uit dat ze ons aanhouden omdat ze aan ons nummerbord zien dat we uit de Brong-Ahafo region komen en dat schijnt een rijke provincie te zijn. Daar valt wel geld te halen dus houden ze je voor het minste of geringste aan.
Ons avontuurlijke plan om vrijdag in een afgelegen boomhut in Kakum national park te overnachten ging niet door. Na een frisse duik in de atlantische oceaan vertrokken we pas om 12 uur naar Kakum en toen bleek de boomhut iets te afgelegen te liggen; twee uur rijden en dan nog anderhalf uur lopen. Dus deden we alleen de canopy walk; een touwbrug door de boomtoppen van het regenwoud (klinkt heel spannend maar het is echt niet zo heel geweldig vind ik). De nature walk die we daarna deden vond ik veel leuker. De gids vertelde ons over alle geneeskrachtige werkingen etc. van de bomen. Toen doorgereden naar Anomabu Beach Resort, weer een hutje op het strand, maar dan veel luxer. Een echte aanrader.
Zaterdag zijn we naar Accra gereden, rechtstreeks naar de kapper. Die zondag daarvoor had ik de Hanukkah meiden al gevraagd of ze die andere vlechtjes eruit wilde halen, dat deden ze maar al te graag. Ik had heel veel haaruitval maar er bleef toch nog genoeg over om nieuwe, losse 'twisted' vlechtjes in te zetten. Dat eerste kapsel deed toen niet echt pijn maar dit! Tijdens de drie uur dat ik in de stoel zat beloofde ik mezelf plechtig dit nooit meer te doen. Ik vind het wel heel mooi geworden, dat scheelt. Foto's volgen als Mariette en Moses terug zijn.
Die avond nam ik afscheid van mijn oom en tante. Ze hebben een geweldige tijd gehad en ik vind het heel bijzonder om dit samen met hen mee te maken. Nu pas begrijp ik hoe vanzelsprekend ik sommige dingen vind, maar dat jullie dat in Nederland nooit zo kunnen voelen of ervaren totdat je hier zelf geweest bent. Hierbij moet ik wel zeggen dat film een heel compleet beeld geeft. Caro en Peet hebben 4 uur gefilmd en ik heb al van bijvoorbeeld mijn opa en oma gehoord dat ze nu pas begrijpen dat ik me hier echt thuis voel. Jullie zijn allemaal uitgenodigd voor een avondje Ghana bioscoop als ik weer thuis ben.
Zondag reed ik met Joshua weer terug naar Hanukkah. Alsof je in een warm bad komt als je je weer binnen de poorten begeeft. Alle kinderen en werkers heten je welkom en bewonderen je nieuwe coupe. 's Avonds zijn we uiteraard naar het Eusbett gegaan, samen met de nieuwe Duitse vrijwilliger Nadine.
Zij ging maandag ook met me mee naar het ziekenhuis. Die ochtend hoorden we namelijk dat Maa Afia die dag ontslagen zou worden!!! In tegenstelling tot wat de dokter ons vorige week had verteld kon ze nu ineens wel af met orale medicatie (in plaats van via het infuus) en omdat ze geen koorts of pijn meer had waren de dokters het nu met ons eens dat er geen reden meer was haar te houden. Zucht. Eerst hebben we twee uur gewacht tot de rekening was opgemaakt. Toen bleek die zo hoog te zijn dat er beslist wat af moest. Immers, wij hebben Maa Afia opgenomen om te onderzoeken wat haar mankeert, wij willen haar helpen, maar het ziekenhuis kan daar ook een steentje aan bijdragen. Een paar uur later waren we dikste vrienden geworden met meneer Social Welfare en had die ons meegesleept naar alle 'top management' mensen van het ziekenhuis, die uiteindelijk een deel van de rekening kwijtscholden. Zo, dat hadden we toch maar weer even mooi geregeld.
Na ruim drie weken kwam Maa Afia weer thuis. Ook zij werd hartelijk begroet door de kinderen en de werkers en de afgelopen dagen is ze zo vrolijk! Ik probeer haar wat extra aandacht te geven omdat de overgang anders wel erg groot is; In het ziekenhuis was er namelijk altijd iemand bij haar, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Woensdag bijvoorbeeld wilde ik haar wat laten eten, want de dokter had gezegd dat ze vijf keer per dag moet eten, maar melk wil ze niet meer. Dus maakten we samen voor ons allebei een kop bouillon. Ik hoopte dat deze tactiek zou werken en ze het niet zou weigeren. Het lukte! Ze dronk het op en daarna speelden we nog een hele tijd en lazen we weer een boekje. En weer praatte ze!
Woensdagochtend was ik weer in het ziekenhuis, dit keer voor Blessing, die waterpokken heeft. En woensdag was het de beurt aan Gideon, met een opgezwollen vinger. Die moest opengesneden worden en de dokter vroeg of ik mee wilde, de behandelkamer in. Nee, vriendelijk bedankt. Dat was nog eens een goede beslissing want op de gang hoorde ik Gideon schreeuwen en huilen. Als een sterke jongen van 12 zulke geluiden maakt is het echt ernstig en had je niks aan mij gehad, al was ik meegegaan.
Ondertussen was ik gebeld door een vriendin ofzo van Vivian, die zei dat ik moest komen. Ik ging ervan uit dat het om de bevalling ging want ik had haar gezegd datze me moest bellen als het zover was. Ik vroeg het meisje aan de telefoon of het nog een uur kon wachten, want ik was nog niet klaar met Gideon, maar toen ik na een uur bij haar huis was zag ik dat het hoog tijd was. Zuslief stond al aan de weg om me aan te houden. Toen Mariette net naar Nederland was zei Vivian ook al eens dat ze ging bevallen, waarop ik Mariette belde en die vroeg: Zie je iets aan haar? Heeft ze pijn? Nee, toen niet, maar nu zag ik aan alles dat het ging gebeuren: Ze zweette, hield haar handen achter haar hoofd, had heel veel pijn en raakte op weg naar het ziekenhuis in een soort vna paniek. Ik sprak mezelf streng toe en probeerde kalm te blijven maar dacht oh mijn god, wat als het kind nu geboren wordt? En dan al die rotkuilen in die weg hier, ze kermde van de pijn bij iedere kuil die ik niet kon ontwijken en bij een kuil vlak voor de ingang van het ziekenhuis schreeuwde ze het uit: Dorien, help me! Help me! Ik dacht, als ik haar maar veilig bij de dokters krijg. Ik ondersteunde haar, want we moesten het halve ziekenhuis nog door en werden op de afdeling gynacologie (zo schrijf je het vast niet?!) gelijk doorgestuurd naar de 'labour ward' (bevallingsafdeling) Ze kreeg een bed op een kamertje waar al een andere vrouw lag te kermen van de pijn aan de andere kant van het scherm. In eerste instantie moest ik weg, want op de deur stond ook in koeienletters "No visitors allowed" maar ik zei dat het mijn 'sister' was. Zo noemt iedereen elkaar hier immers. "Je echte zus?" Nee, natuurlijk niet mijn echte zus, grapjas. Ik hoefde maar heel even weg en mocht later het belangrijkste stuk van de bevalling meemaken omdat Vivian daarom vroeg. Ze wilde dat ik bij haar bleef. Ik zag het kindje geboren worden! En ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, want eerder vond ik het alleen maar een vies idee, maar het was heel mooi. Het meisje werd, toen de navelstreng was doorgeknipt, snel aan Vivian geshowd en toen weggehaald. Maar, jongens en meisjes, dan is de bevalling nog niet afgelopen. Dan komt er nog een heel stuk en dat doet pijn! Nu kon ik aan haar bed staan en haar hand vasthouden. Toen ze klaar was waren heel even, alle verpleegsters weg en waren we even met z'n tweeen. Ik zei dat ik zo trots was op haar, 16 jaar, en dan zo even een bevalling doen. Ze hield mijn handen onder haar hoofd als een kussen en glimlachte alleen maar. Het enige wat ze zei was dat ze honger was dus ik ging weg om rijst te kopen en kwam buiten haar vriendin en de vrouw die nu voor haar zorgt tegen. We vlogen elkaar in de armen en ik had de eer hen te vertellen dat het een gezond meisje was. Toen ik even terug kwam met de rijst lag de 'babygirl' aan Vivians borst. Moederliefde heeft hier een heel andere vorm maar ik zag dat ze genoot van het kleine meisje. Na een uur of twee stond Vivian op om haar spullen weer in de plastic zak te stoppen en liep ze naar de volgende afdeling waar ze 24 uur moet blijven. Is dat normaal in Nederland?
Ik vroeg haar hoe de baby heet en ze zei dat Mariette de naam mocht bedenken. We belden Mariette in Nederland en die gaf later die eer aan mij. In Ghana is het heel normaal dat een kind pas na 3 weken een naam krijgt dus vandaag was vroeg genoeg (trouwens, oorbellen zijn veel belangrijker, die komen eerst. 3 kwartier oud en in de oortjes van het meisje prijkten al twee gouden knopjes). Ik laat de uiteindelijke keus aan Vivian, maar het wordt Joy of Sophie.
Om 3 uur liet ik Vivian alleen met haar kindje en kwam om 5 uur terug met Esther. Vivian ging douchen en ik pakte de kleine meid op. De andere acht vrouwen op de zaal en hun bezoek keken me raar aan. Iemand was zelfs zo brutaal om te zeggen: Is dat jouw kind? Nee. Waarom hou je haar dan vast? Dat is hier geloof ik niet echt normaal. Vivians zusje, die later ook op bezoek kwam, een vriendin en nog een familielid deden dat trouwens ook niet, gek he? Maar goed, ze vonden deze 'obruni' toch al een aparte, dus eigenlijk kan ik nu alles maken. De verpleegster vond geloof ik dat ik haar uiteindelijk toch wel goed had bijgestaan tijdens de bevallling want ze kwam uiteindelijk met het volgende plan: "You did well, you should come here more often and support other women" (Je hebt het goed gedaan, je zou hier vaker moeten komen en andere vrouwen bijstaan).
Heel veel liefs,
tante Dorien
Na een lekker weekendje weg met Carolien en Peter ben ik weer terug in Sunyani. En wat een indrukken heb ik in de drie dagen dat ik hier ben al weer opgedaan. Ongelooflijk.
Donderdag 4 februari ging ik met Carolien en Peter en de Hanukkah chauffeur Joshua om half 7 op weg naar Cape Coast. Leuk weetje: Op weg daarheen passeerden we een paar tolpoorten. We kwamen erachter dat de regering of weet ik wie dat regelt hier het lef heeft de tol te verhogen met 900 %! Terwijl je eerst nog 10 cent tol moest betalen is dat nu 1 cedi. Zouden ze in Nederland eens moeten proberen... Ik voorzie een massale staking.
's Middags bezochten we Elmina Castle en hoe vaak je er ook komt, het blijft indrukwekkend. Toevallig kwamen we na afloop terecht bij een drum en dans repetitie, zomaar op de binnenplaats van het fort. Was heel tof! Daarna zijn we nog even door het dorp gelopen, dat was voor mij dan weer wel iets nieuws. Alle drie merkten we dat hier een heel andere sfeer hangt dan in Sunyani. Mensen in Elmina zijn veel minder vriendelijk, veel opdringeriger. We liepen door een smerig zandpad waar hele rare types rondliepen en iedereen tegen elkaar schreeuwde. Toen dacht ik even, was ik maar in 'mijn eigen' Sunyani. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het heerlijk om een paar dagen weg te zijn, maar in Sunyani kan ik de mensen wel beter inschatten, kom ik op straat soms mensen tegen die ik persoonlijk ken en weet ik de weg. Zo voel ik me er thuis.
Op weg naar het Oasis Beach Resort werd Joshua voor de tweede keer die dag aangehouden, dit keer omdat hij per ongeluk een eenrichtingsweg was ingereden. Joshua blijkt echter een geweldige prater te zijn want voor de tweede keer die dag kwam hij er na een praatje met de politie vanaf zonder boete. Hij legde uit dat ze ons aanhouden omdat ze aan ons nummerbord zien dat we uit de Brong-Ahafo region komen en dat schijnt een rijke provincie te zijn. Daar valt wel geld te halen dus houden ze je voor het minste of geringste aan.
Ons avontuurlijke plan om vrijdag in een afgelegen boomhut in Kakum national park te overnachten ging niet door. Na een frisse duik in de atlantische oceaan vertrokken we pas om 12 uur naar Kakum en toen bleek de boomhut iets te afgelegen te liggen; twee uur rijden en dan nog anderhalf uur lopen. Dus deden we alleen de canopy walk; een touwbrug door de boomtoppen van het regenwoud (klinkt heel spannend maar het is echt niet zo heel geweldig vind ik). De nature walk die we daarna deden vond ik veel leuker. De gids vertelde ons over alle geneeskrachtige werkingen etc. van de bomen. Toen doorgereden naar Anomabu Beach Resort, weer een hutje op het strand, maar dan veel luxer. Een echte aanrader.
Zaterdag zijn we naar Accra gereden, rechtstreeks naar de kapper. Die zondag daarvoor had ik de Hanukkah meiden al gevraagd of ze die andere vlechtjes eruit wilde halen, dat deden ze maar al te graag. Ik had heel veel haaruitval maar er bleef toch nog genoeg over om nieuwe, losse 'twisted' vlechtjes in te zetten. Dat eerste kapsel deed toen niet echt pijn maar dit! Tijdens de drie uur dat ik in de stoel zat beloofde ik mezelf plechtig dit nooit meer te doen. Ik vind het wel heel mooi geworden, dat scheelt. Foto's volgen als Mariette en Moses terug zijn.
Die avond nam ik afscheid van mijn oom en tante. Ze hebben een geweldige tijd gehad en ik vind het heel bijzonder om dit samen met hen mee te maken. Nu pas begrijp ik hoe vanzelsprekend ik sommige dingen vind, maar dat jullie dat in Nederland nooit zo kunnen voelen of ervaren totdat je hier zelf geweest bent. Hierbij moet ik wel zeggen dat film een heel compleet beeld geeft. Caro en Peet hebben 4 uur gefilmd en ik heb al van bijvoorbeeld mijn opa en oma gehoord dat ze nu pas begrijpen dat ik me hier echt thuis voel. Jullie zijn allemaal uitgenodigd voor een avondje Ghana bioscoop als ik weer thuis ben.
Zondag reed ik met Joshua weer terug naar Hanukkah. Alsof je in een warm bad komt als je je weer binnen de poorten begeeft. Alle kinderen en werkers heten je welkom en bewonderen je nieuwe coupe. 's Avonds zijn we uiteraard naar het Eusbett gegaan, samen met de nieuwe Duitse vrijwilliger Nadine.
Zij ging maandag ook met me mee naar het ziekenhuis. Die ochtend hoorden we namelijk dat Maa Afia die dag ontslagen zou worden!!! In tegenstelling tot wat de dokter ons vorige week had verteld kon ze nu ineens wel af met orale medicatie (in plaats van via het infuus) en omdat ze geen koorts of pijn meer had waren de dokters het nu met ons eens dat er geen reden meer was haar te houden. Zucht. Eerst hebben we twee uur gewacht tot de rekening was opgemaakt. Toen bleek die zo hoog te zijn dat er beslist wat af moest. Immers, wij hebben Maa Afia opgenomen om te onderzoeken wat haar mankeert, wij willen haar helpen, maar het ziekenhuis kan daar ook een steentje aan bijdragen. Een paar uur later waren we dikste vrienden geworden met meneer Social Welfare en had die ons meegesleept naar alle 'top management' mensen van het ziekenhuis, die uiteindelijk een deel van de rekening kwijtscholden. Zo, dat hadden we toch maar weer even mooi geregeld.
Na ruim drie weken kwam Maa Afia weer thuis. Ook zij werd hartelijk begroet door de kinderen en de werkers en de afgelopen dagen is ze zo vrolijk! Ik probeer haar wat extra aandacht te geven omdat de overgang anders wel erg groot is; In het ziekenhuis was er namelijk altijd iemand bij haar, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Woensdag bijvoorbeeld wilde ik haar wat laten eten, want de dokter had gezegd dat ze vijf keer per dag moet eten, maar melk wil ze niet meer. Dus maakten we samen voor ons allebei een kop bouillon. Ik hoopte dat deze tactiek zou werken en ze het niet zou weigeren. Het lukte! Ze dronk het op en daarna speelden we nog een hele tijd en lazen we weer een boekje. En weer praatte ze!
Woensdagochtend was ik weer in het ziekenhuis, dit keer voor Blessing, die waterpokken heeft. En woensdag was het de beurt aan Gideon, met een opgezwollen vinger. Die moest opengesneden worden en de dokter vroeg of ik mee wilde, de behandelkamer in. Nee, vriendelijk bedankt. Dat was nog eens een goede beslissing want op de gang hoorde ik Gideon schreeuwen en huilen. Als een sterke jongen van 12 zulke geluiden maakt is het echt ernstig en had je niks aan mij gehad, al was ik meegegaan.
Ondertussen was ik gebeld door een vriendin ofzo van Vivian, die zei dat ik moest komen. Ik ging ervan uit dat het om de bevalling ging want ik had haar gezegd datze me moest bellen als het zover was. Ik vroeg het meisje aan de telefoon of het nog een uur kon wachten, want ik was nog niet klaar met Gideon, maar toen ik na een uur bij haar huis was zag ik dat het hoog tijd was. Zuslief stond al aan de weg om me aan te houden. Toen Mariette net naar Nederland was zei Vivian ook al eens dat ze ging bevallen, waarop ik Mariette belde en die vroeg: Zie je iets aan haar? Heeft ze pijn? Nee, toen niet, maar nu zag ik aan alles dat het ging gebeuren: Ze zweette, hield haar handen achter haar hoofd, had heel veel pijn en raakte op weg naar het ziekenhuis in een soort vna paniek. Ik sprak mezelf streng toe en probeerde kalm te blijven maar dacht oh mijn god, wat als het kind nu geboren wordt? En dan al die rotkuilen in die weg hier, ze kermde van de pijn bij iedere kuil die ik niet kon ontwijken en bij een kuil vlak voor de ingang van het ziekenhuis schreeuwde ze het uit: Dorien, help me! Help me! Ik dacht, als ik haar maar veilig bij de dokters krijg. Ik ondersteunde haar, want we moesten het halve ziekenhuis nog door en werden op de afdeling gynacologie (zo schrijf je het vast niet?!) gelijk doorgestuurd naar de 'labour ward' (bevallingsafdeling) Ze kreeg een bed op een kamertje waar al een andere vrouw lag te kermen van de pijn aan de andere kant van het scherm. In eerste instantie moest ik weg, want op de deur stond ook in koeienletters "No visitors allowed" maar ik zei dat het mijn 'sister' was. Zo noemt iedereen elkaar hier immers. "Je echte zus?" Nee, natuurlijk niet mijn echte zus, grapjas. Ik hoefde maar heel even weg en mocht later het belangrijkste stuk van de bevalling meemaken omdat Vivian daarom vroeg. Ze wilde dat ik bij haar bleef. Ik zag het kindje geboren worden! En ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, want eerder vond ik het alleen maar een vies idee, maar het was heel mooi. Het meisje werd, toen de navelstreng was doorgeknipt, snel aan Vivian geshowd en toen weggehaald. Maar, jongens en meisjes, dan is de bevalling nog niet afgelopen. Dan komt er nog een heel stuk en dat doet pijn! Nu kon ik aan haar bed staan en haar hand vasthouden. Toen ze klaar was waren heel even, alle verpleegsters weg en waren we even met z'n tweeen. Ik zei dat ik zo trots was op haar, 16 jaar, en dan zo even een bevalling doen. Ze hield mijn handen onder haar hoofd als een kussen en glimlachte alleen maar. Het enige wat ze zei was dat ze honger was dus ik ging weg om rijst te kopen en kwam buiten haar vriendin en de vrouw die nu voor haar zorgt tegen. We vlogen elkaar in de armen en ik had de eer hen te vertellen dat het een gezond meisje was. Toen ik even terug kwam met de rijst lag de 'babygirl' aan Vivians borst. Moederliefde heeft hier een heel andere vorm maar ik zag dat ze genoot van het kleine meisje. Na een uur of twee stond Vivian op om haar spullen weer in de plastic zak te stoppen en liep ze naar de volgende afdeling waar ze 24 uur moet blijven. Is dat normaal in Nederland?
Ik vroeg haar hoe de baby heet en ze zei dat Mariette de naam mocht bedenken. We belden Mariette in Nederland en die gaf later die eer aan mij. In Ghana is het heel normaal dat een kind pas na 3 weken een naam krijgt dus vandaag was vroeg genoeg (trouwens, oorbellen zijn veel belangrijker, die komen eerst. 3 kwartier oud en in de oortjes van het meisje prijkten al twee gouden knopjes). Ik laat de uiteindelijke keus aan Vivian, maar het wordt Joy of Sophie.
Om 3 uur liet ik Vivian alleen met haar kindje en kwam om 5 uur terug met Esther. Vivian ging douchen en ik pakte de kleine meid op. De andere acht vrouwen op de zaal en hun bezoek keken me raar aan. Iemand was zelfs zo brutaal om te zeggen: Is dat jouw kind? Nee. Waarom hou je haar dan vast? Dat is hier geloof ik niet echt normaal. Vivians zusje, die later ook op bezoek kwam, een vriendin en nog een familielid deden dat trouwens ook niet, gek he? Maar goed, ze vonden deze 'obruni' toch al een aparte, dus eigenlijk kan ik nu alles maken. De verpleegster vond geloof ik dat ik haar uiteindelijk toch wel goed had bijgestaan tijdens de bevallling want ze kwam uiteindelijk met het volgende plan: "You did well, you should come here more often and support other women" (Je hebt het goed gedaan, je zou hier vaker moeten komen en andere vrouwen bijstaan).
Heel veel liefs,
tante Dorien
-
12 Februari 2010 - 10:52
Marja:
Net geschreven en al gelezen het giga stuk. Wat een belevenis hè de bevalling. geniet binnen kort ook lekker met je ouders in Ghana. dank voor de belevenissen die je voor ons schrijft. groet MArja -
12 Februari 2010 - 10:59
Marjo:
Lieve Dorien,
We hebben elkaar gisteren net na de bevalling gesproken en wat een belevenis!!!!
Daarna sprak ik Mariëtte nog even en tot mijn verbazing zei ze : "Jeetje wat maakt Dorien veel mee"
Het is absoluut waar, dit is het wonderlijke leven van Afrika, waar tijd, emotie, familiebanden en zeker ook geld een hele andere rol speelt.
Het is grappig dat Mariëtte het normaal is gaan vinden en het van zichzelf niet meer ziet dat haar leven exact zo verloopt.
Je ziet Dorien, als je maar lang genoeg blijft dan went het ook nog.
(sommige situaties nooit)!
Liefs,
Marjo
-
12 Februari 2010 - 13:03
Joske:
Wauw Dorien, wat een fantastische dingen maak je daar mee. Ik hoop voor je dat je niets van dat alles normaal zal gaan vinden, en er op die manier volop van kan blijven genieten! Bedankt dat je ons zo op de hoogte houdt van alles! Liefs Joske -
12 Februari 2010 - 14:32
Piet Oosting:
Hallo Dorien,
Mooi om te lezen wat er allemaal met je gebeurt. Noem dat maar eens geen boeiend leventje.
Ik heb jullie project vandaag nog in het zonnetje gezet bij een toekomstige brugklasser; ook de ouders waren onder de indruk van jullie inspanningen.
Met de hartelijke groeten uit een (opnieuw) besneeuwd landschap in Apeldoorn en van alle bekenden van de Koninklijke Scholengemeenschap,
Piet Oosting -
12 Februari 2010 - 15:49
Daniël:
Hoi Dorien,
wou, je hebt haar helpen bevallen. Ik begin me lichtelijk te schamen voor "onze inspanningen" toen in het weeshuis. Geweldig van je dat je haar zo hebt kunnen bijstaan.
Was de gids bij de naturewalk weer zo hilarisch als toen met de "Palasite tree"? Jammer dat jullie niet op dat platform konden slapen, dat lijkt mij ook helemaal geweldig!
Leuk dat je Sunyani nu een beetje als thuis gaat ervaren.
Groetjes,
Daniël -
12 Februari 2010 - 15:56
Corina:
Hey Dorien,
Wat heb je dat toch weer mooi beschreven. Mooi om te weten wat je allemaal bedoelt, heb het ziekenhuis tenslotte ook in het echt gezien.
Erg leuk allemaal.
Hoop je binnekort nog te spreken.
heel veel liefs Corina -
12 Februari 2010 - 16:23
Mama:
Hoi Dorien
Wat super dat je de bevalling hebt meegemaakt we zullen beschuit met muisjes meenemen.
Ik ben heeeel trots op je. -
12 Februari 2010 - 16:36
Aniek:
Hee Doortje,
Ik wist het al wel, maar wat een verhaal zeg! Ik bewonder je nogsteeds hoe je nou zulke verhalen kan schrijven!!
Joy en Sofie zijn echte ´ghanese´namen of niet??
Ik ben benieuwd wat Vivian gaat kiezen.
XX aniek! -
12 Februari 2010 - 16:36
Aniek:
Hee Doortje,
Ik wist het al wel, maar wat een verhaal zeg! Ik bewonder je nogsteeds hoe je nou zulke verhalen kan schrijven!!
Joy en Sofie zijn echte ´ghanese´namen of niet??
Ik ben benieuwd wat Vivian gaat kiezen.
XX aniek! -
13 Februari 2010 - 19:59
Gerry:
hoi Dorien,
Mooi he, zo een kindje geboren te zien worden.
Je stuk voor de schoolkrant is heel goed ontvangen, ze zijn onder de indruk. proberen het nog deze schoolkrant teplaatsen en anders de volgende keer.
groetjes van Gerry en een hele dikke lach en knuffel van Sjors! -
13 Februari 2010 - 21:06
Mariette:
Hi Dorien,
Wat leuk om je verhalen te lezen, ben trots op je dat je het zo goed doet. ik hoop voor je dat je het de laatste dagen iets rustiger hebt. kijk er naar uit om jullie allemaal weer te zien zondag.
liefs mariette -
15 Februari 2010 - 21:10
Germa:
Jeetje Dorien
Wat maak je toch veel mee. Het zullen echt onuitwisbare ervaringen zijn.
groetjes -
19 Februari 2010 - 19:27
Katherine Kells:
Hello Dorien,
I hope your folks have had a safe trip and that you all enjoy your time together. Looking forward to reading the next installment! And, is it Sophie or Joy?
An enormous hug for ya,
Ms. K -
20 Februari 2010 - 15:50
Mirande:
Hoi Dorien,
Eindelijk weer wat gelezen en natuurlijk veel gehoord van enthousiaste familieleden. Wat maak jij allemaal mee zeg. Fijn dat het je allemaal zo goed bevalt en wonderlijk hoe jij je daar thuis voelt. Veel plezier met je ouders!
groetjes Mirande -
26 Februari 2010 - 14:05
Ellen:
he dorien hoe gaatie met jou????????
ik hoop dat het goed gaat met jou.
zeker nog veel beleevd he??????
ik hoor het wel.
ellen -
01 Maart 2010 - 15:21
Carolien:
Hey Doriene,
Hopenlijk heb je eerdaags nog even de tijd om je belevenissen bij te werken,voor je donderdag met je ouders richting de kust gaat.Ben erg benieuwd hoe het met Vivian en Joy gaat.Hoe het bezoek bij Joanna haar ouders was.Of je nog weer leuke boeken erbij hebt kunnen kopen,want het is zo eind maart.Ik zit nog veel in Ghana met m'n hoofd.Twas er zo goed!
Ciao caro -
02 Maart 2010 - 13:56
Marja(receptie Talma:
hoi Dorien.
wat interessant om je verhalen te lezen van je belevenissen in
ghana.
groetjes van ons allemaal -
03 Maart 2010 - 12:28
Bossie:
Zomaar een tip: Mocht je nog naar Akosombo gaan, bezoek dan Sajuna Beach in Atimpoku. Daar verhuren ze kajaks en roeiboten. Je kunt er lui zijn of sporten en er zijn twee zwembaden. O ja, ze hebben er Douwe Egberts koffie en verkopen Nederlandse boeken. -
09 Maart 2010 - 18:26
Pijati:
hoi Dorien,
Eindelijk eens een aantal verslagen van je gelezen. Kwam, heel gek, door je tante Jacqueline. Denk je vast "hoe zit dat nou?"
Vandaag zijn, zoals ik heb begrepen je ouders weer teruggekomen uit Ghana, en wilde Jacqueline de meiden (Aniek, Maddeleine en Estelle) wel een taxi geven naar de dansschool. Jacqueline had nog steeds het mooie rasta kapsel, ik wist niet dat ze ook bij jou in Ghana was geweest en dus attendeerde ze mij op jouw site. Natuurlijk was ik wel op de hoogte van deze site, maar nog nooit er op gekeken, dom hè. Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Je komt straks als een totaal ander mens thuis, iemand met heel veel mooie levenservaringen die niet veel andere mensen hebben op zo'n leeftijd. Ik heb echt respect voor je dat je dit allemaal doet !!
Ik hoop dat je nog een hele mooie tijd hebt en ik zal je nog eens berichtje sturen.
Groetjes,
Pijati -
09 Maart 2010 - 18:28
Pijati:
Sorry, ik bedoel natuurlijk je tante "Carolien"
Dom dom !! -
10 Maart 2010 - 18:56
Joske:
Ik wacht met smart op een nieuw stukje :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
