Kruip eens in de huid van Mariette en Moses

Hallo allemaal,

Het is weer veel te lang geleden, dus reken maar op een lang verslag:

De Aardbeving
Zondag 17 januari ging ik dus in mijn eentje terug naar Sunyani. Mijn troostvoedsel (een enorm stuk chocoladetaart, gekocht bij Koala, de meest exclusieve supermarkt van het land) heeft het niet gered tot Sunyani, maar de reis duurde dan ook drie uur langer dan verwacht. Ik was om half 2 op het station in Accra en pas om half 2 's nachts thuis. Heel moeilijk die nacht, iedereen was al naar bed en je komt thuis in de kamer waar Loes en ik samen hele middagen en avonden hadden zitten kletsen. Nu was het zo stil en veel te leeg zonder haar troep. Mijn toch al veel te korte nachtrust werd om vijf uur weer verstoord. In mijn slaap hoorde ik een paar van de oudere Hanukkah meiden mijn naam roepen. Het klonk alsof ze in paniek waren. In eerste instantie herkende ik niet iedereen toen ik met mijn slaperige hoofd mijn deur open deed dus dacht ik dat er midden in de nacht een nieuw kind gekomen was. Maar nee, ze zeiden dat er een aardbeving kwam. "Papa heeft gebeld en gezegd dat we allemaal uit bed moeten komen, hij komt ons zo halen" Ze noemen Moses altijd papa en ik vond Moses wel een betrouwbare bron dus pakte ik snel wat spullen (als je in paniek bent en net een minuut wakker denk je alleen aan een flesje water, wat warme kleren en mijn mobiel, zo heb ik ondervonden) en haastte me naar de dining hall waar heel Hanukkah het nieuws keek. Ik legde de kinderen uit dat de aardbeving op tv over Haiti ging. Nee, maar er was net ook een waarschuwing voor Ghana, zeiden ze. Pas toen ik goed wakker was en Mariette aan de telefoon had gehad, die alleen maar heel melig was begreep ik dat het nergens op sloeg. Meneer Klein (mijn aardrijkskundeleraar) heeft toch wel indruk gemaakt met zijn lessen over platentectoniek want ik wist me met drie uur slaap en in die chaos toch iets te herinneren over breuklijnen en kwam erachter dat er helemaal geen breuklijn door Ghana loopt. Een aardbeving was dus heel onwaarschijnlijk. Ik nodig meneer Klein hierbij uit ook in Ghana een lesje platentectoniek te komen geven want niemand schijnt daar ooit van gehoord te hebben. Het hele land stond die nacht namelijk buiten, zo hoorden we later. Van Accra tot Tamale, iedereen dacht dat er een aardbeving zou komen en vluchtte zijn huis uit. Dit was allemaal begonnen bij een telefoontje en zo had iedereen zijn hele vriendenkring gebeld. Op een gegeven moment was het zelfs op de radio, terwijl er nooit een meting of iets is gedaan. Gekke Ghanezen.

Afscheid nemen went niet
Denk je dat je voorlopig alles gehad hebt qua afscheid is het die week al weer raak. Opnieuw en deze keer geheel onverwacht afscheid nemen. Moses vertelde maandag 25 januari dat Ruth de dag erna waarschijnlijk opgehaald wordt. En ja hoor, dinsdag wordt het kleintje in haar mooiste jurkje gehesen, krijgt ze zowaar schoenen aan en staat Mevrouw Social Welfare aan de poort om haar mee te nemen. Er is een pleeggezin voor haar gevonden dus ze verlaat Hanukkah voorgoed. Het is het beleid van de Ghanese regering om kinderen zo veel mogelijk in families op te laten groeien en er is natuurlijk ook wel wat voor te zeggen. Toch is het wel heel lastig, vooral als het gaat om een van de meisjes waar ik me het meest aan gehecht heb. Altijd als ik het Hanukkah terrein opliep kwam Ruth (2 jaar) met haar handjes omhoog op me af waggelen. In het begin speelde ze nog hard to get, ik mocht haar in mijn eerste twee weken hier nooit oppakken maar haar tactiek heeft goed gewerkt want daarna kon ze (bijna) alles maken. Soms zat ze een hele ochtend op mijn rug omdat ik wist dat ze zou gaan huilen als ik haar neerzette en stiekem vond ik het maar al te gezellig natuurlijk. Nu had ik even de tijd om haar schoentjes aan te doen en haar een laatste dikke knuffel te geven. De taxi van mevrouw Social Welfare bleef wachten dus het afscheid was zo gebeurd. Ik merk dat ik inmiddels een geoefende afscheidnemer ben want ik kon mijn tranen nog inhouden tot ik op mijn kamer was.

Een Nieuw Been
Woensdag 20 januari was een van de gelukkigste dagen uit het leven van Adjoa. Dit meisje was het eerste lid van de Hanukkah familie en werd opgenomen omdat ze een ernstige wond op haar been had. Later bleek het een tumor en is haar onderbeen geamputeerd. Nu heeft ze het beste kunstbeen dat er in Ghana te krijgen is. Maar nog steeds is de kwaliteit bar slecht. Ze loopt niet soepel maar draait het met zich mee terwijl ze loopt. Een ochtend toen ik haar afzette bij haar werk, de bruidssalon, floot ze me terug omdat ze haar been opeens niet meer kon bewegen. Het bleek kapot en ze moest een paar dagen wachten tot het weer gemaakt was. Die dagen kon ze dus ook niet werken. Woensdagavond, bij prayers, vertelde Mariette haar dat ze in juli naar Nederland kan voor een echt goed been. Mariettes ouders Gerrit en Marjo hebben sponsors gevonden die bereid zijn de nieuwe prothese en de daarbij behorende behandelingen te betalen!!! Het enige wat toen nog restte (maar misschien is dat inmiddels al gevonden, ik heb de grote baas al een tijdje niet gesproken) is het vliegticket. De andere kinderen werden trouwens helemaal gek. Ze waren zo blij voor Adjoa. Het is immers de droom van velen van hen om ooit naar Nederland te gaan.

Het Begin van de Biebs
Bij toeval begon het Grote Biebproject woensdag 17 januari toen Mariette en ik toen we de kinderen voor een keer naar school brachten. Daar stond een vrouw die boeken verkocht en omdat die er leuk uit zagen vroegen we haar die middag naar Hanukkah te komen. 's Middags kocht ik 31 boeken. Een heleboel zijn heel sprookjes die heel geschikt zijn voor kinderen die net hebben leren lezen. Van al die boekjes kocht ik twee dezelfde zodat je met een groepje kinderen die op hetzelfde niveau zitten samen kan lezen en iedereen mee kan kijken. Ik word steeds enthousiaster over het hele idee van een bibliotheek want ik heb gemerkt dat kinderen het heel leuk vinden om een verhaal te lezen.
Vrijdag 19 januari ging ik met Mariette naar de staatsschool waar onder andere Esther op zit en vertelden we het schoolhoofd dat wij de boeken zullen sponsoren. Ze liet ons een ruimte zien die bestemd was voor de bibliotheek en daar stonden al heel veel tafels met een soort eigen hokje zoals ze dat ook in de mediatheek van het KSG hebben, zodat je niet afgeleid wordt door je buur. De kasten waren er ook al en het schoolhoofd leek al een idee te hebben over het uitleensysteem. Geweldig!

Last Minute Stress
Zondag 24 januari vertrokken Mariette en Moses met de kinderen naar Nederland en je zal zien dat er in de drie dagen daarvoor ineens nog allerlei dingen gebeuren en allerlei dingen geregeld moeten worden. Zo maakte ik nog een doos met vierkante en ronde gaten om te kijken of een van de kinderen de juiste vorm in het juiste gat kon gooien en speelde ik verplicht weer voetbal om te kijken of ze de bal met beide benen wel kon trappen. Het gevarieerde leven van een vrijwilliger op Hanukkah. Je snapt natuurlijk wel dat deze ontwikkelingstest alleen maar bedacht kan zijn door Europeanen. De formulieren waarop ik al deze vaardigheden in moest vullen hadden echt niet gemaakt kunnen zijn door een Ghanees.
Verder vierden we zondag 25 januari Sams derde verjaardag. Een paar Hanukkah kinderen en een heleboel Europese en Ghanese vrienden van Mariette en Moses waren uitgenodigd voor een barbecue. Wij hingen slingers op, maakten beef kebabs (vleesstokjes) en deden de laatste boodschappen. Het werd een hele gezellige middag.

Maa Afia
Maa Afia ligt nog steeds in het ziekenhuis. Iedere dag weer verbaas ik me over de gezondheidszorg hier. Deze week hadden ze ineens bedacht dat ze haar bloed wel eens konden laten testen op artritis, in een lab in Kumasi. Dat buisje moet je er trouwens zelf heen brengen. Verder krijgt ze haar zoveelste antibiotica tegen de 'general infection' en willen ze haar de eerste twee weken nog niet ontslaan omdat de huidige antibioticakuur dan pas afgelopen is en ze bovendien veel te bang zijn dat ze zo weer terug is als ze haar nu wegsturen. Ondertussen loopt de rekening maar op. Maa Afia is nog niet zo lang in Hanukkah en bovendien zou ze in eerste instantie maar even blijven. Om die reden heeft ze geen verzekering en rijzen de kosten voor Hanukkah nu dus echt de pan uit. Dit is vooral zo frustrerend omdat het heel goed met haar lijkt te gaan op dit moment. Ze heeft geen pijn en geen koorts meer. Ze lacht en speelt en zegt dat ze terug naar Hanukkah wil.

Vivian
De afgelopen week ben ik heel druk geweest met Vivian. Maandag 25 januari (inderdaad, Mariette en Moses waren net een dag weg) kwam ze naar Hanukkah en zei ze dat ze water verloor. *voor degenen die haar naam niet meer herkennen, ze is 16 en zwanger. Ze zei dat er ook bloed bij zat dus wij in alle haast naar het ziekenhuis. De verpleegsters deden een onderzoekje en zeiden dat er niets aan de hand was. Zelf verwachtte ze dat ze binnen twee dagen bevallen zou zijn. Het moet nu nog gebeuren. Ondertussen heb ik wel alle spullen die ze voor de bevalling nodig heeft bij elkaar gezocht uit de container en gekocht in town, ben ik nog eens met haar naar het ziekenhuis geweest en hadden we een afspraak bij de Social Welfare. Ze had namelijk aangegeven dat het huisje waar ze nu verblijft niet geschikt was om een baby op te voeden. Het is alleen niet mijn of Hanukkahs taak om daar een oplossing voor te zoeken dus riepen we de hulp in van de Social Welfare (soort van kinderbescherming). Die zeiden dat het moeilijk was om haar te helpen omdat ze zich nooit aan haar afspraken houdt en dat had ik inmiddels ook ervaren. Van de drie keer dat ik om een bepaalde tijd met haar had afgesproken kwam ze twee keer een uur te laat en de derde keer helemaal niet. Uiteindelijk zochten we samen met Martha van de Social Welfare de vrouw op bij wie ze nu woont. Zij zei dat er best kinderen opgevoed konden worden omdat haar eigen dochter ook in het kamertje van drie bij drie (waar vijf mensen slapen) bevallen was. Het enige wat ze nodig hadden was een nieuw matras en geld voor het onderhoud van de baby. Voor dat eerste zorgde ik, voor het tweede bezochten we de ouders van de jongen (de vader van het ongeboren kind). Uitendelijk stemden zij erin toe Vivian bij te staan met een wekelijkse portie eten (die man was boer) en een beetje geld. Ik vond het heel interessant om zo mee te lopen met Martha. In Nederland zou er een brief worden gestuurd naar de ouders van de jongen met het verzoek zich te melden op het kantoor van de kinderbescherming, denk ik zo. Hier bezochten we de compound (een vierkant gebouw met een binnenplaats waarin een paar families wonen)waarin hij woont. Hij en zijn ouders bleken naar een begrafenis dus kwamen we de volgende dag om half 8 (zodat ze nog niet naar hun werk zouden zijn) terug. Je wordt dan zo hartelijk ontvangen. Zonder dat ze weten wie je bent pakken ze er een bankje bij, vragen of je iets te drinken wilt en dan pas begint het gesprek. Die vrouw bij wie Vivian nog woont bezochten we zelfs op haar werk! Gewoon op de markt (Ze werkt als marktkoopvrouw). We komen daar, zij roept een bevriende koopvrouwbuur om haar stalletje even over te nemen, wij lopen een stukje naar achteren, nemen plaats in een schoenenwinkeltje, krijgen een bank en water aangeboden en het gesprek gaat van start. Deze vrouw is overigens helemaal geen familie of iets van Vivian maar neemt haar gewoon op in haar huis omdat ze een 'godvrezende vrouw' is, zo vertelde Martha. Kan iemand zich dat nog voorstellen in Nederland?
Vanochtend is Vivian volgens afspraak naar het ziekenhuis geweest, blijkt de uitgerekende datum pas 27 februari te zijn. Ze heeft me beloofd dat ze niet dit weekend bevalt want omdat ik met Carolien en Peter naar Cape Coast ga, kan ik er dan niet bij zijn.

Hoog Bezoek
Dinsdmiddag 26 januari vertrok ik naar Kumasi om mijn bezoek uit Nederland te verrassen. Ik zat al een uur in de lobby van het hotel dat ik ze aangeraden had toen mijn oom en tante, Carolien en Peter, dan eindelijk verschenen. Peter liep me in eerste instantie voorbij maar Carolien zag me wel. Het was geweldig om ze weer te zien. Ze hadden ladingen chocola, hagelslag en foto's bij zich en dat alles pakte ik natuurlijk dinsdagavond op de hotelkamer al uit. We aten in het hotel. Carolien de held bestelde Banku en toen ik een hapje proefde was ik blij dat ik destijds bij Joana's familie weg ben gegaan voor ze de Banku op tafel zetten want ik had mijn gezicht niet lang in de plooi kunnen houden. Gadverdamme, de deegbal ziet er net zo uit als fufu maar het is zo zuur! Carolien en Peter waren er ook niet van gecharmeerd.
Woensdag kwamen we samen aan in Hanukkah. Uiteraard werden ze gelijk besprongen door de kinderen. Ze vinden het helemaal geweldig en hebben hun Mole reis met een dag verkort omdat ze zo graag terug wilden en ze bovendien de olifanten toch al hadden gezien tijdens de ochtendwandeling.
Het is heerlijk om alles weer even door hun eerste indruk ogen te zien. Ze zijn al eens in Zuid Afrika geweest en vinden het leven hier veel puurder en bovendien veel veiliger dan in dat andere Afrikaanse land. Ze zijn de afgelopen dagen heel veel met me meegeweest en krijgen veel van Sunyani te zien nu ik Mariette en Moses' werk een klein beetje overneem (het hele Vivian gebeuren, Maa Afia's situatie in de gaten houden, met de dokters praten etc.)

Ik ben vast heel veel vergeten te vertellen maar dat krijg je als je ook in je dagboek (dat ik altijd als naslagwerk gebruik) al twee weken achter loopt.
Zo ben ik bijvoorbeeld te vertellen dat de Hanukkah meiden zondag, tijdens de finale van de Africa cup op tv, (Ghana verloor van Egypte) mijn vlechtjes eruit hebben gehaald. Ik had een hele mooie Afro coupe (serieus! het stond me echt leuk) maar omdat ik me 's avonds in het Eusbett verbrandde en ik snel onder de zwembad douche stapte werd mijn haar nat en besloot ik mijn haar dan toch maar te wassen. Ruim twee weken niet wassen is echt niet zo lekker. Eindelijk jeukte mijn hoofd niet meer. Wel had ik zo veel haaruitval dat ik bang was dat er niets meer overbleef. Dat viel nog wel mee. Het past nog steeds in een suf staartje. Ik probeer snel weer een Afrikaans kapsel uit. Foto's volgen als Mariette en Moses terug zijn.

Heel veel liefs,

Dorien