Alleen in het luxe leventje van Accra

Daar zit ik dan, in mijn eentje in Accra. Loes is gisteren naar huis gegaan en veilig aangekomen. Het afscheid was natuurlijk even moeilijk, maar niet zo erg dat we gisteren de hele dag aan het huilen waren. Zelfs toen ze ingecheckt had en we nog even Jollof Rice (ons favoriete Ghanese gerecht) gingen eten op het vliegveld hadden we het nog heel gezellig. Pas toen we de armen om elkaar heen sloegen en veel te veel lieve dingen zeiden (niemand zou het droog houden bij zulke woorden) stroomden de tranen rijkelijk. Maar we sloten ons Grote Avontuur af met een lach (omdat Dorien weer lekker blunderde, ze vergat Loes bijna haar kaartje met foto's mee te geven, stel je voor! Anders had Loes niemand kunnen laten zien waar ze twee maanden vertoefd had!). Zij ging alleen de douane door, het vliegtuig in en ik de (veel te dure) taxi. Het kon me niet zo veel schelen dat ik veel meer betaalde dan op de heenweg. Ik had niet de fut goed te onderhandelen. Ik had al genoeg moeite mijn tranen te verbijten. Weer op de hotelkamer overheerste vooral trots. Ik ben zo trots op m'n zusje, die ik zo heb zien groeien de afgelopen 7 weken. Het was de baas van het hotel ook opgevallen. Toen we onze reis begonnen sliepen we de eerste drie nachten ook in dit hotel en dat is ook waar we het afgesloten hebben. Mevrouw de Baas zei dat Loes erg veranderd was. 2 maanden geleden durfde ze haar mond amper open te doen, nu draait ze haar hand niet om voor een potje onderhandelen met een taxichauffeur. In het Engels is ze al net zo bijdehand als in het Nederlands. Ja, we hebben een geweldige tijd gehad samen, maar hebben besloten dat we niet al te verdrietig gaan doen nu we weer gescheiden zijn. Het gaat zoals het gaat, niks aan te doen.
Ik zal proberen de hoogtepunten van de afgelopen 2 weken eruit te pikken. 2 januari, de dag waarop ik mijn laatste blog schreef, hebben we 's avonds een concert bezocht. Kojo Antwi is een bekende reggae zanger in Ghana en wij hadden kaartjes gekocht voor zijn concert in Sunyani. Het zou beginnen om 20:00 uur, maar we zijn inmiddels zo lang in Ghana dat we hadden kunnen weten dat we vroeg genoeg waren geweest als we om half 10 aangekomen waren. We genoten dus, samen met de andere drie mensen in de zaal, van de soundcheck en kletsten er gezellig op los tot de show om een uur of 10 begon met wat het voorprogramma van het voorprogramma bleek te zijn. Het klonk heel goed, maar wij hadden geen idee of dit dan echt DE Kojo Antwi was. We hadden zijn muziek nog nooit gehoord en zijn gezicht alleen gezien op een cdhoesje en ons kaartje. Tsja, het staat ook zo stom om aan je Ghanese buurman te vragen of dit soms Kojo Antwi is. Dus we wachtten maar rustig af tot na 3 liedjes de stroom uitviel. Dat betekent niet alleen dat er geen muziek meer is, maar dat het ook pikdonker is in het gebouw (dat eruit zag alsof het klaar was voor de sloop, zo leeg en kaal). Nederlanders waren waarschijnlijk boos weggelopen, zeker toen de stroomstoring 3 kwartier duurde en het na 2 liedjes opnieuw donker en stil werd, maar Ghanezen blijven rustig zitten en praten, wachtend tot we verdergaan. De echte Kojo kwam pas om kwart voor een, maar ik vond de voor- voorartiest eigenlijk leuker. Wij hadden een leuke avond gehad en om half 2 vonden we het wel genoeg geweest. We vluchtten naar buiten, bang voor wat ons daar te wachten stond want Mariette had ons verteld over dat mensen na concerten soms half aangevallen en aangerand worden. Inderdaad sprak iedereen ons aan, pakte onze handen en Romy dacht zelfs dat ze haar mobiel probeerde te stelen, maar verder ging het wel. Erger was dat onze (Hanukkah's) auto helemaal ingeparkeerd stond! De enige weg was tussen dubbel geparkeerde auto's eruit, met zo'n 10 centimeter speling. Ik raakte aardig in paniek van alle mensen die op de ramen klopten, boos werden en iets van ons wilden, maar Loes bleek een talent te hebben om rustig te blijven in zulke situaties en loodste me tussen de auto's door. Wat een hel.
5 januari verwelkomden we een nieuwe vrijwilliger, Juan. Hartstikke aardige jongen die heel veel plannen heeft met Hanukkah en de scholen waar hij lesgeeft. Ik raak helemaal enthousiast van zijn enthousiasme.
Die dag gingen we ook weer naar het ziekenhuis met Maa Afia (spreek uit als Mefia). Zij is tijdelijk in Hanukkah (uit dat dorpje met die drie huizen) om uit te zoeken waarom ze zo vaak ziek is. Begin januari kon ze haar been amper bewegen en had ze telkens hele hoge koorts. In het ziekenhuis werden er rontgenfoto's gemaakt, kreeg ze (natuurlijk) anti-malaria medicijnen en antibiotica, maar het hielp niet. Een nacht heeft ze bij ons op de kamer geslapen. Het was echt hartverscheurend om te zien hoeveel pijn ze had. Ze had 39.5 graden koorts, haar hart ging als een gek tekeer en ze ademde heel snel, best eng om te zien, maar gelukkig ging het na een paracetamol en een uur haar hoofd koelen met een natte handdoek weer een stuk beter en gingen we allebei weer slapen. De volgende dag werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Er werd een test gedaan om te kijken of ze misschien reuma heeft, want daar lijkt het verdacht veel op. Een tijdje geleden had ze namelijk hetzelfde probleem met haar arm, toen kon ze die een tijdje niet bewegen, nu was het eerst haar ene heup en toen de andere. Je moet weten dat het een heel bijzonder meisje is. Voor zover wij weten spreekt ze geen Engels en Twi. Ze heeft dan ook nog nooit een woord tegen me gezegd. Ik kon ook non-verbaal amper contact met haar krijgen omdat ze zo gehoorzaam is. Als ik zeg dat ze moet gaan liggen gaat ze liggen, als ik zeg dat ze moet gaan zitten gaat ze zitten, als ze haar water op moet drinken doet ze dat en anders schudt ze haar hoofd. Ze zit op Hanukkah vaak alleen niks te doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook nog nooit veel tijd aan haar had besteed, hoor. Maar in het ziekenhuis bleek dat, met heel veel moeite, je wel contact met haar kan krijgen. Hier is het zo dat ouders altijd bij hun kind moeten blijven om het te wassen, te eten te geven, aan te kleden etc. dus vandaar dat ik een paar ochtenden in het ziekenhuis, met haar, heb doorgebracht. Daar was het dat ik haar voor het eerst zag lachen. Het was mij in die zes weken nog nooit opgevallen dat ze haar tanden al wisselde omdat ze nog nooit haar mond open had gedaan! Op een gegeven moment nam ik een Engels boek met tekeningen en woordjes mee. In eerste instantie liet ik haar plaatjes aanwijzen maar op een gegeven moment herhaalde ze wat ik zei! In het Engels! Het was voor het eerst dat ik haar stem hoorde. Het was zo'n geweldig moment, dat we dat voor elkaar hebben gekregen. Ze vond het heel leuk om op m'n schoot te zitten en het hele boek door te werken, dus nu kent heeft ze al een heel aantal Engelse woorden een keer gehoord. Met haar gezondheid ging het heel goed en dinsdag werd ze ontslagen. Uit de testresultaten bleek vrijdag echter dat ze geen reuma heeft en ook niet de andere ziekte met een moeilijke naam die ik vergeten ben. We zijn nog geen stap verder want vrijdag belde Mariette om te zeggen dat Maa Afia weer hele hoge koorts had en weer opgenomen was.
Zondag waren Loes en ik bij Joana uitgenodigd, een van de mama's. Zij is begin twintig en wilde ons graag het huis laten zien waar ze samen met haar moeder, zus en nog wat familieleden woonde. Wij met de auto over een hele slechte hobbelweg totdat Joana zei dat we hem bij de studentenflat moesten parkeren omdat je het laatste stuk niet met de auto kon doen... Ik wist niet wat ik zag toen we het paadje afliepen en uitkwamen bij drie houten en stenen huisjes met golfplaten daken. Ik zie Joana een beetje als een vriendin, ze is van onze leeftijd, naar school geweest en je kan leuk met haar praten. Ik had nooit gedacht dat zij uit zo'n 'dorp' kwam! We kregen een houten krukje (drie planken aan elkaar vastgespijkerd) aangeboden en ze vroegen wat we wilden drinken. Ik kon me niet voorstellen dat ze hier veel keus hadden dus vroeg ik Joana wat ze had: Cola, sprite, fanta, wat je wil. Oh, doe dan maar cola. Oke, dus sprint er een broer weg op z'n fiets en komt even later terug met twee flesjes cola en een pakje koekjes voor ieder van ons, even gehaald bij het stalletje wat verderop. Ai, ik voelde me wel opgelaten, zeker omdat Joana's familie zelf niks dronk. Alleen haar broer kon een beetje Engels, dus we praatten een beetje en Joana vertaalde alles voor haar moeder en zus. Ze vertelde dat haar oudste zus niet naar school was geweest zodat zij kon werken en geld kon verdienen om de school van Joana en haar broertjes te betalen. Ongelooflijk toch, dat mensen zich tegenwoordig nog zo opofferen voor hun familie. Ik weet wel dat dat vroeger gebeurde, maar ik had er geen benul van dat dat hier nog echt zo gaat. De broers die in Kumasi werkten werden nog even gebeld om met ons te praten (dat is ZO raar, wat moet je zeggen tegen iemand die je nog nooit gezien hebt?!) en na nog meer eten gingen we na een uur of twee weer weg.
Inmiddels begon de tijd voor Loes wel te dringen. Ze had een lijstje gemaakt van dingen die ze nog wilde doen. Vandaar dat we nog een rok voor mij en twee jurken voor Loes hebben laten maken, we cadeautjes hebben gekocht voor de thuisblijvers, een potje voetbal hebben gespeeld (ik heb echt maar heel weinig blunders gemaakt! Ben erachter gekomen dat ik een natuurtalentje ben) en dinsdag een dagje naar Kumasi zijn geweest met Romy en Juan. Was echt heel gezellig, veel gelachen, veel gezien, veel gekocht. 's Avonds pas om 11 uur weer thuis en de twee uur afgelegd in een heerlijk comfortabele (NIET) trotro omdat er geen bussen meer reden.
Woensdag namen we afscheid van haar en moest ik natuurlijk heel hard huilen toen we voor haar zongen, beden (of baden? Wat is dit? wat is er met mijn Nederlandse taal gebeurd?) en ze haar afscheidscadeautjes kreeg. Alle kinderen kregen een dikke knuffel en vooral de jongens, moesten ook erg huilen. Alleen kleine Joshua bleef vrolijk en maakte Loes weer aan het lachen.
Daarna gingen we met Mariette mee, aten bloemkool en vertrokken naar het Eusbett voor een laatste meidenavondje met z'n vieren. We lieten onze nagels lakken bij het Eusbett en keken de All You Need Is Love kerstspecial van 2006 waarin Moses naar Nederland kwam voor Mariette en de bevalling van Sam. (Doe geen moeite, deze is onvindbaar op uitzending gemist of wat dan ook) Donderdagochtend namen Loes en ik om 6 uur de bus naar Accra en rara, wat deden we toen we afscheid namen van Mariette en Romy? Juist, janken. De hele bus keek ons aan toen we daar stilletjes zaten te huilen, maar ach, wat maakt het uit. We deden veel moeite om een leuk (en betaalbaar!) hotel te vinden en kwamen weer uit bij het hotel waar we onze reis ook begonnen: Het Rye Manor.
Donderdagavond was het tijd voor de nieuwjaarsreceptie. Ondanks onze mooiste kleren (en, jaja, mijn hakken) keek het personeel ons toch verbaasd aan toen we vroegen waar de nieuwjaarsreceptie van de Ghanecc (Ghanees-Nederlandse kamer van koophandel) was. En dat was ook niet zo gek want we haalden de gemiddelde leeftijd flink naar beneden en vielen ook een beetje uit de toon bij alle balletjes, ik bedoel, zakenmannen die daar rondliepen. Maar ik deed net alsof ik zelf net zo belangrijk was en praatte met de financieel directeur van Vodafone en nog een heleboel hoge mensen van Vodafone, een medewerker van Jubilee travel en tours, waar we misschien het Hanukkah guesthouse kunnen aanprijzen en nog wat mensen van Aqua Vitens, Guinness en een of ander bureau om je eigen bedrijf op te zetten, allemaal mensen waar we niet zo veel aan hadden. Toch denk ik dat het goed is om lid te worden van de kamer van koophandel omdat er nog heel veel belangrijke mensen rondliepen die ik niet gesproken heb, maar waar we wellicht wel wat aan hebben. We bleven tot het einde in het superdeluxe hotel (ik wist niet eens dat die zo bestonden in Accra) en stapten toen weer in een krakkemikkige taxi om terug te gaan naar ons eigen hotel voor 18 euro per kamer per nacht.
Vrijdag begonnen we ons verwenweekendje met een echte croissant bij Frankie's, in Osu, de dure uitgaanswijk van Accra, schreef ik mijn motivatiebrief voor University College, die met Loes mee moest en lieten we ons haar doen. Dat was me weer eens een belevenis. We vroegen een goedgeklede vrouw op straat naar een kapsalon of iets waar ze het haar van ons beiden tegelijk konden invlechten. Worden we afgezet bij een overkapping waar zo'n 20 vrouwen behandeld worden door zo'n 30 kapsters!!! Het nephaar vloog je om de oren. Dus wij kochten ook wat van het gelige haar (er waren zegmaar 20 soorten zwart haar, iets wat voor rood moest doorgaan en een soort blond) en liepen de 'kapsalon' door om op zoek te gaan naar de perfecte vlechten. We kozen hetzelfde, behalve dat de vlechten bij mij doorgaan tot onderaan mijn scheden en ze bij Loes naar een punt zijn gevlochten, als een staart. Ik heb nooit het geduld gehad om mijn haar te laten groeien, maar nu is het voor het eerst in mijn leven zo lang dat het tot onderaan mijn rug reikt. Het is wel even wennen maar ik vind het eigenlijk best mooi, de vlechten dan. Na 3 uur in de stoel en 10 cedi (inclusief het haar zelf) ofwel 4.5 euro armer en een beetje pijn aan ons hoofd vertrokken we voor een pizzatje weer naar Frankie's en keken 's avonds op onze hotelkamer met een half oog naar de voetbalwedstrijd Ghana-Ivoorkust. Ghana verloor. Gisteren begonnen we onze dag met een speurtocht naar het cadeau voor broertje Teun, een enorme poster van Essien, een Ghanese voetballer die we ergens hadden laten liggen in onze zoektocht naar een hotel, donderdag. Volgens mij had een van de personeelsleden van de Joska lodge hem al wel uitgerold en opgehangen, maar hij gaf hem netjes terug. Voor ons was het tijd om te relaxen op het strand en nog wat bruiner te worden zodat Loes jullie in Nederland nog wat jaloerser kan maken. Natuurlijk wel nadat ik een doek had gekocht om om mijn vlechtjes te binden, anders verbrandt je hoofdhuid waar je bij staat en dat doet pijn! Ik leek echt een rasta volgens veel mensen op het strand.
Daarna pakte Loes de laatste spullen, nam ze een laatste douche, kaartten we nog even om de tijd te doden en vertrokken we naar het vliegveld. De rest weet je.
Vanochtend met mijn nieuwe beste vriend, mijn dagboek, aan het ontbijt gezeten en een taxi genomen naar het internetcafe. Zometeen ga ik me nog even tegoed doen aan wat Accrase luxe qua eten en moet dan om 2 uur op het station zijn voor de bus naar Sunyani. Ben ik vanavond laat weer lekker thuis.
Heel veel liefs,

Dorien