Biddend het nieuwe jaar in

Hallo allemaal,

Allereerst een heel gelukkig nieuwjaar!
Net zoals mijn verjaardag niet echt als mijn verjaardag voelde en kerst niet echt als kerst, voelde oud en nieuw niet echt als oud en nieuw. Maar dit alles beleven in zo'n andere wereld doet je beseffen hoe erg feestdagen als deze cultuurgerelateerd zijn. Die enorme mediahype rond kerst en oud en nieuw zorgt ervoor dat je dat kerstgevoel krijgt en misschien dat dat de reden is dat ik dat nu niet heb. In Nederland heb ik altijd het gevoel dat de feestdagen per se geweldig moeten zijn, iedereen leeft er zo naar toe, maar hier ervaar ik zo veel dagen als geweldige dagen dat kerst of oud en nieuw niet zo heel speciaal zijn. Hier ligt er niet zo'n druk op dat er allerlei speciale dingen moeten gebeuren met de feestdagen en dat is eigenlijk best relaxt, maardat maakt ook dat het niet zo sfeervol is.
Tussen kerst en oud en nieuw zaten nog wat van dat soort gewone dagen die toch een feest waren. Ik logeerde bij Mariette en Moses en vervulde de rol van assistente van Mariette. Ik heb vier dagen als een hondje achter haar aan gelopen, maar ik geloof dat we het allebei wel gezellig vonden. Ik in ieder geval wel. Zo ging ik maandagmiddag mee naar Hanukkah, waar ze even zonder vrijwilligers ter plaatse zaten. De mama's kunnen het prima zonder ons af, hoor. Aan de kinderen daarentegen merk je wel goed dat ze ons missen. Hoe vaak mij wel niet gevraagd is wanneer Loes en Romy terugkwamen en waar ik nu dan bleef... Ze hadden ook onder onze afwezigheid te lijden omdat ze een nacht geen pampers omhadden (overdag dragen ze die stoffen luiers met een plastic strikslip erover maar voor de nacht krijgen ze luiers die de vrijwilligers in hun bezit hebben) en de flessenclub hun fles soms wat later of een keer zelfs niet kreeg (schaam je).
Maandagavond kwamen er twee jonge dokters (nee, wacht, co-assistenten) eten. Mariette en Moses hebben goed contact met hen. Dat is niet alleen heel gezellig (we hebben echt heel veel gelachen), maar kan ook goed van pas komen als je geen zin hebt om 3 uur te wachten, maar je gewoon even je vriend belt in welke 'clinic' (behandelkamer) hij die dag zit en of je zo even langs kan komen. Ook komt dokter Safa (of zoiets) een keer in de twee weken langs op Hanukkah om de kinderen na te kijken. Speciaal voor de drie Ghanese gasten had Mariettes kokkin Irene macaroni en rijst bolognese gemaakt. Met Gehakt en Geraspte Kaas!!! Wat was dat lekkker na 6 weken zeg!
Dinsdag bood ik aan om met Anita naar het ziekenhuis te gaan. Zij heeft al een tijdje last van haar ogen en toen dokter Safa vorige week op Hanukkah was raadde hij haar aan naar de oogarts te gaan. Ik naar Hanukkah, even wachten tot Anita en Grace, die ook mee wilde omdat ze buikpijn had, hun verzekeringskaarten en 'ponskaart' (veel te groot woord voor dit velletje papier) hadden gevonden en gaan. Grace wist goed de weg maar toen zij ons had afgezet bij de goede afdeling waren Anita en ik op elkaar aangewezen. Het viel me op hoe de anders zo bijdehante 14jarige nu zo in haar schulp kroop. Tijdens het uur dat we moesten wachten heeft ze amper een woord gezegd. Nadat een uiterst onvriendelijke verpleegkundige mijn stoel had afgepakt, de deur voor mijn neus dicht had gegooid en ze zo'n lettertest met Anita had gedaan snauwde ze dat we nu weer naar buiten mochten. In de andere rij gaan wachten. Wat?! Ik protesteerde nog wat maar mevrouw Arrogant deed alsof ze ineens geen Engels meer sprak. Dus weer een paar uur wachten en toen een oogarts gezien. Ze besprak alles met Anita in Twi maar toen ik achteraf vroeg wat het probleem was legde zij uit dat het gewoon een allergie was. Medicijnen gehaald en zo waren we vier uur verder. Was ik maar bevriend met een oogarts...
*Achteraf vertelde Mariette mij dat Anita heel bang was voor ziekenhuizen, vandaar haar schuchtere gedrag.
Afgelopen week heb ik ook een nieuwe stap kunnen zetten in het promotieproject. Ik heb Mariette en Moses laten zien wat ik in Nederland had gevonden over een Nederlands-Ghanese kamer van koophandel. We hebben die gemaild om om adressen te vragen van bedrijven waar we eventueel langs kunnen om mee samen te werken. Ook hebben we de ambassade gemaild om te vragen naar de nieuwjaarsreceptie. Wie weet wat we daar nog weer voor contacten op kunnen doen. Het is zo makkelijk om een paar dagen bij ze te zijn. Alles wat ik normaal in de paar uur dat ik ze zie op Hanukkah moet vragen kon ik nu rustig met ze overleggen. Ook hoefde ik nu niet te wachten om dingen met de grote bazen in Nederland (grapje, Marjo en Gerrit, Mariettes ouders) te overleggen. Even de skype aanzetten en het is geregeld.
Donderdag was me weer een mooie 'never a dull moment' dag (nooit een saai moment). 's ochtends naar Hanukkah om te kijken hoe het met zieke Jennifer ging (en te checken of ze zich niet aanstelde om onder haar straf, drie dagen wieden, uit te komen). Ze was echt niet lekker dus ging mee naar het ziekenhuis. In een recordtijd (vrienden he) hadden we kuchende Noah en Jennifer na laten kijken, rontgenfoto's laten maken en Jennifer een malariainjectie laten geven. De medicijnen ophalen duurde wat langer, maar door de chaos van de onvriendelijke apotheker kregen we ze wel gratis. Trouwens, net als vele andere Ghanese vrouwen werd deze apotheker gesierd door een behoorlijke baard (oke, sikje dan). Mariette vertelde dat men overbeharing hier mooi schijnt te vinden!
Na de lunch deden we nog wat oud en nieuw boodschappen (champagne) en wenste ik dat ik het gelukspoppetje tegen ongwenste aandacht van opdringerige mannen die ik thuis van Wikke heb gekregen bij me had. Echt, als ik niet zo volhardend was in mijn 'ik heb thuis een vriend'excuus had ik al een hele harem. Thuisgekomen bleek Mariettes hond ziek. Wij naar de dierenarts (de eerste keer dat ik bij zo iemand kom, dierenliefhebber als ik ben). Daar aangekomen moest de hond een spuitje. Meneer de dokter die pochte met zijn 13 jaar ervaring had er even niet aan gedacht om de hond vast te maken. Niet dat ik in de lege 'behandelkamer' iets van materiaal zag waarmee dat had gekund, maar goed. Dus terwijl wij op de gang wachtten omdat we het gejank van de hond niet aan konden wachtten spurtte het beest zo langs ons heen. Wij renden er nog wel achteraan maar hij was echt niet bij te houden. We waren al bang dat we hem nooit meer terug zouden zien maar Clement de held vond hem terug.
Daarna gingen we op bezoek bij Elijah, het 6 maanden oude zoontje van David, de broer van Moses en Lydia. Zij wonen in een tweekamerappartement, niet ver van Hanukkah. Elijah had de hele nacht gehuild dus 's ochtends vroeg hadden David en Lydia hem naar het ziekenhuis gebracht. Ze hadden drie verschillende soorten medicijnen meegekregen. Mariette heeft inmiddels al aardig wat ervaring met het ziekenhuis en de medicijnen hier en keek alles eens goed na. Toen ze vroeg wanneer Elijah voor het laatst paracetamol had gehad begreep David niet wat zij bedoelde. Dat wat je in z'n kont moet doen, verduidelijkte Mariette wat zij met zetpil bedoelde. Oh dat, David wist niet dat dat paracetamol was. Bovendien bewaarde hij het in de vriezer in plaats van in de koelkast. Ook toen Mariette ze erop wees dat het tijd werd voor het andere drankje stond ik versteld. Er was 2.5 ml voorgeschreven, maar Lydia kan niet lezen en schonk 5 ml voor hem in. Voor het eerst zag ik hoe bevoorrecht wij zijn met onze medische basiskennis. Je hoeft geen dokter zijn om te weten wat paracetamol is en dat je dat niet in de vriezer hoeft te bewaren. Ik moest denken aan de speechwedstrijd in New York, vorig jaar, waarbij het onderwerp was 'hoe krijgen we armoede de wereld uit'? Het antwoord 'educatie' was zeker niet origineel, maar het is wel waar. Bij Lydia en David zag ik met eigen ogen hoe zij nog zo veel beter voor hun kind hadden kunnen zorgen als zij de kans hadden gehad om te leren lezen en schrijven. Bij Elijah is het allemaal goed afgelopen maar hoe veel kinderen zullen er in de wereld niet doodgaan aan ongelukken als gevolg van ouders die niet kunnen lezen of niet weten wat welk medicijn is? Voor de duidelijkheid, daarmee wil ik niets zeggen over David en Lydia of de zorg voor hun zoontje. Het gaat me puur over de kansen die zij niet gekregen hebben en de eventuele gevolgen daarvan.
Donderdagavond hadden we een barbecue bij een andere Duitse vriendin van Moses en Mariette. Het was heel gezellig. Om 10 uur vertrokken we naar Hanukkah. Vanaf kwart voor twaalf begonnen we te bidden en zo zijn we ook het nieuwe jaar ingegaan. God werd gevraagd om voorspoed, gezondheid en nieuwe kansen voor 2010. Ik hoef er niet meer bij te vertellen dat er natuurlijk volop gedanst en gezongen werd. Toen Mariettes mobiel aangaf dat het 12 uur was (nee, geen tv waar we de secondes aftelden, maar een mobiel die de laatste minuten van 2009 aangaf) feliciteerden we elkaar. Zo oprecht en gelukkig als iedereen elkaar omhelste, wat een prachtig gezicht. Alle grote kinderen waren nog op en sprongen op me af om me te knuffelen. Zelfs mensen die ik helemaal niet kende! Na een slokje champagne ging ik naar de babykamer om alle kleintjes een nieuwjaarskusje te geven. Afia Poma was wakker en met haar in mijn armen heb ik de rest van de gebeden gedaan. Genieten. Oh trouwens, we hebben geen een vuurpijl gezien.
Maandagochtend had ik het wel even moeilijk toen we mijn ouders belden om ze gelukkig nieuw jaar te wensen. Gek dat oud en nieuw me meer deed dan kerst. Maar ik werd al weer gauw afgeleid door de mensen van het Eusbett hotel die een heel leuk feest organiseerden op Hanukkah. Er werd een enorme muziekinstallatie opgebouwd, de kinderen kregen brillen met snorren en toeters eraan en allemaal een bak rijst met kip en frisdrank. We dansten en ik ga vooruit, want alleen Anita lachte me nog uit.
Dat is maar goed ook, want vanavond gaan we naar een concert van een Ghanese zanger: Kojo Antwi, hier in Sunyani.
Oh jullie zijn vast benieuwd naar mijn gezondheid. Wees gerust, want ik ben weer helemaal de oude. De antibiotica heeft geholpen.

Tot de volgende keer,
liefs Dorien