Kennis maken met Ghanese dokters en politieagenten
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
28 December 2009 | Ghana, Sunyani
Hello hello,
Nu al een nieuw verslag?! Ja, Dorien logeert op dit moment bij Mariette en Moses dus heeft onbeperkt toegang tot internet. Vandaar.
Terug van het internetcafe donderdag hebben we geholpen de baby's en peuters af te drogen en in hun mooiste kleren te hijsen. Zelf trokken we ook onze mooiste jurkjes aan (foto's komen zo snel mogelijk). Ik reed even later een pick up vol mooie kindjes en mama's naar het Eusbett en daar kon het feest beginnen. Ons kerstdiner bestond uit rijst, slierten (spaghetti), kip, vis en een schepje sla. Mariette, Loes en ik fungeerden als serveersters en zo kwam het dat het buffet leeg was toen we zelf aan de beurt waren. Ons kerstdiner bestond dus uit een bakje rijst met kip dat we bestelden om thuis op te eten. Heel anders dan een kerstdiner thuis, maar dan realiseer je je wel even hoezeer Kerst in Nederland gaat om eten. Ik heb een hele leuke kerstavond gehad. Ik was aangeschoven aan de tafel van Cindy en Desmond en co en zag dat we Blessing nog wat etiquette moesten bijbrengen. Blessing heeft voor haar komst in Hanukkah op straat geleefd en het wil er nog niet helemaal in dat als je binnen (in het chiqueste restaurant van de stad nota bene) eet, je geen complete visgraten op de grond kan gooien. Toen we weggingen was de vloer dan ook een zooitje maar iedereen had een heerlijke kerstavond gehad. Terug in Hanukkah was het tijd voor een feestje. Belinda zette haar speakers buiten en er werd natuurlijk weer vrolijk op los gedanst. Voor de zoveelste keer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: De heupen van Ghanese meisjes zitten niet aan de rest van hun lichaam vast. Ze kunnen ze draaien en shaken zonder dat hun hele romp of benen meebewegen. Ik moet dus maar accepteren dat ik nog een half jaar uitgelachen zal worden om mijn souplesse.
Eerste kerstdag begon met cadeautjes onder ons minikerstboompje. Mariette en Moses hadden ons verrast met een tasje, een ketting, cacaoboter (voor de huid) en een chocoladereep. Na de kerstkerk mochten de kinderen hun dozen openmaken. De rest van de dag zag je ze niet meer omdat ze op hun kamer speelden met hun nieuwe bal, barbie, auto, etc. 's Middags was ik dus ook al weer een beetje vergeten dat het kerst was.
Ook was het weer tijd voor een afscheid: Mede vrijwilliger Tynke vertrok vrijdagavond naar Accra. Er werd voor haar gebeden en gezongen, vele brieven overhandigd en veel gehuild. Inmiddels is Tynke weer veilig en wel in Nederland.
Tweede Kerstdag voelde wel wat meer als een traditionele Nederlandse feestdag. Ik vraag me af of dat er alleen mee te maken heeft dat de hele middag in het teken stond van eten. We waren namelijk uitgenodigd bij Duitse vrienden van Mariette en Moses en hadden een hele gezellige kerstbarbecue met allerlei Europees en Canadees eten. Het was namelijk een multiculturele blanke bende die zich in het grote huis van Thekla en Eric verzameld had: Duitsers, Nederlanders, een Canadese vrouw en wat Ghanese mensen.
We waren rond 8 uur thuis, dus nog genoeg tijd voor een gezellig kerstavondje met z'n drieen. Romy, Loes en ik kaartten en aten koekjes waarop we onszelf getrakteerd hadden.
Je moet weten dat ik de meerderheid van de dagdelen die ik hier niet beschrijf in bed lag. Ik voelde me nog steeds niet goed en zondag was ik het zat. Reizigersdiarree is normaal voor iedereen die naar de tropen gaat, maar het duurde nu al een week en ik werd alleen maar slapper. Daarom besloot ik zondag naar het ziekenhuis te gaan. Wat een belevenis. Je moet dan naar de emergency en ziet dus allerlei zieke mensen voorbij komen in de anderhalf uur ofzo die we moesten wachten. Ik moest me eerst inschrijven. Dan krijg je een kaart en moet je 6 Cedi betalen, maar oh nee, ik zie dat je een obruni (blanke) bent, dan is het 12 cedi. En dat zonder blikken of blozen he! Nou ja, het kon mij niet zo veel schelen op dat moment, als ik maar geholpen werd. Een onverschillige dokter nam me even later mee naar een zaal (ja, gewoon waar mensen opgenomen zijn), stelde af en toe een vraag, zat te kletsen met de verpleegsters, keek me geen moment aan, nam mijn temperatuur en bloeddruk op en schreef een recept voor antibiotica. Verder moest ik een malariatest laten doen (prikje in mijn vinger, dat overleefde ik nog wel). Die was, zoals verwacht, negatief. Vandaag nog een test laten doen, de uitslag komt straks.
Gisteravond hadden we weer een supergezellige avond. Mariette had namelijk voorgesteld samen haar kerstcadeau te komen bekijken; de film The Proposal. Heerlijk om de mannen (oke, jongetje Sam en z'n vader) het huis uit te jagen en met een wijntje op de bank een Westerse film te kijken.
Ik baalde wel een beetje dat ik niet meekan naar Mole National Park, waar Loes en Romy op dit moment met Kwasi en Yaw naar onderweg zijn. OOk al ging het vanochtend vroeg goed met mijn buik, de dokter had me afgeraden te gaan reizen dus dat doe ik dan ook maar niet. Heb de meiden vanochtend wel naar de bus gebracht en ze uitgezwaaid (stiekem met tranen in m'n ogen, voor het eerst sinds zo lang alleen op m'n kamer, zonder m'n zusje). Op de weg terug naar Hanukkah werd ik aangehouden. Mariette had gezegd dat ze nog nooit haar rijbewijs had hoeven laten zien dus ik heb vorige week besloten dat ik dat onhandige ding niet meer meenam als ik geen tas bij me had. En wat moet ik meneer de politieagent laten zien? Juist. Gelukkig heb ik mijn lieve lach al heel vaak geoefend en kon ik de agenten daarmee paaien. Of de politieagent met me mocht trouwen. Tsja, lastige keuze, boete of een trouwerij?! Toch maar gezegd dat mijn (denkbeeldige) vriend in Nederland daar niet blij mee zou zijn. "Zijn we dan vrienden van nu af aan?" Vroeg de ongeveer 40jarige hoofdagent. Ja, daar kon ik nog wel mee instemmen. In plaats van een boete kwam ik ervan af door m'n mobiele nummer te geven, als symbool van onze innige vriendschap en moest ik heel hard lachen om de zoveelste bizarre gebeurtenis in dit gekke landje.
Nu logeer ik gezellig bij Mariette en Moses. Anders zou ik ook maar zo alleen in het vrijwilligershuis zitten.
Nou, de olifant (die mis ik even, maar daarvan maken Loes en Romy vast genoeg foto's) blaast het verhaaltje uit.
Liefs Dorien
Nu al een nieuw verslag?! Ja, Dorien logeert op dit moment bij Mariette en Moses dus heeft onbeperkt toegang tot internet. Vandaar.
Terug van het internetcafe donderdag hebben we geholpen de baby's en peuters af te drogen en in hun mooiste kleren te hijsen. Zelf trokken we ook onze mooiste jurkjes aan (foto's komen zo snel mogelijk). Ik reed even later een pick up vol mooie kindjes en mama's naar het Eusbett en daar kon het feest beginnen. Ons kerstdiner bestond uit rijst, slierten (spaghetti), kip, vis en een schepje sla. Mariette, Loes en ik fungeerden als serveersters en zo kwam het dat het buffet leeg was toen we zelf aan de beurt waren. Ons kerstdiner bestond dus uit een bakje rijst met kip dat we bestelden om thuis op te eten. Heel anders dan een kerstdiner thuis, maar dan realiseer je je wel even hoezeer Kerst in Nederland gaat om eten. Ik heb een hele leuke kerstavond gehad. Ik was aangeschoven aan de tafel van Cindy en Desmond en co en zag dat we Blessing nog wat etiquette moesten bijbrengen. Blessing heeft voor haar komst in Hanukkah op straat geleefd en het wil er nog niet helemaal in dat als je binnen (in het chiqueste restaurant van de stad nota bene) eet, je geen complete visgraten op de grond kan gooien. Toen we weggingen was de vloer dan ook een zooitje maar iedereen had een heerlijke kerstavond gehad. Terug in Hanukkah was het tijd voor een feestje. Belinda zette haar speakers buiten en er werd natuurlijk weer vrolijk op los gedanst. Voor de zoveelste keer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt: De heupen van Ghanese meisjes zitten niet aan de rest van hun lichaam vast. Ze kunnen ze draaien en shaken zonder dat hun hele romp of benen meebewegen. Ik moet dus maar accepteren dat ik nog een half jaar uitgelachen zal worden om mijn souplesse.
Eerste kerstdag begon met cadeautjes onder ons minikerstboompje. Mariette en Moses hadden ons verrast met een tasje, een ketting, cacaoboter (voor de huid) en een chocoladereep. Na de kerstkerk mochten de kinderen hun dozen openmaken. De rest van de dag zag je ze niet meer omdat ze op hun kamer speelden met hun nieuwe bal, barbie, auto, etc. 's Middags was ik dus ook al weer een beetje vergeten dat het kerst was.
Ook was het weer tijd voor een afscheid: Mede vrijwilliger Tynke vertrok vrijdagavond naar Accra. Er werd voor haar gebeden en gezongen, vele brieven overhandigd en veel gehuild. Inmiddels is Tynke weer veilig en wel in Nederland.
Tweede Kerstdag voelde wel wat meer als een traditionele Nederlandse feestdag. Ik vraag me af of dat er alleen mee te maken heeft dat de hele middag in het teken stond van eten. We waren namelijk uitgenodigd bij Duitse vrienden van Mariette en Moses en hadden een hele gezellige kerstbarbecue met allerlei Europees en Canadees eten. Het was namelijk een multiculturele blanke bende die zich in het grote huis van Thekla en Eric verzameld had: Duitsers, Nederlanders, een Canadese vrouw en wat Ghanese mensen.
We waren rond 8 uur thuis, dus nog genoeg tijd voor een gezellig kerstavondje met z'n drieen. Romy, Loes en ik kaartten en aten koekjes waarop we onszelf getrakteerd hadden.
Je moet weten dat ik de meerderheid van de dagdelen die ik hier niet beschrijf in bed lag. Ik voelde me nog steeds niet goed en zondag was ik het zat. Reizigersdiarree is normaal voor iedereen die naar de tropen gaat, maar het duurde nu al een week en ik werd alleen maar slapper. Daarom besloot ik zondag naar het ziekenhuis te gaan. Wat een belevenis. Je moet dan naar de emergency en ziet dus allerlei zieke mensen voorbij komen in de anderhalf uur ofzo die we moesten wachten. Ik moest me eerst inschrijven. Dan krijg je een kaart en moet je 6 Cedi betalen, maar oh nee, ik zie dat je een obruni (blanke) bent, dan is het 12 cedi. En dat zonder blikken of blozen he! Nou ja, het kon mij niet zo veel schelen op dat moment, als ik maar geholpen werd. Een onverschillige dokter nam me even later mee naar een zaal (ja, gewoon waar mensen opgenomen zijn), stelde af en toe een vraag, zat te kletsen met de verpleegsters, keek me geen moment aan, nam mijn temperatuur en bloeddruk op en schreef een recept voor antibiotica. Verder moest ik een malariatest laten doen (prikje in mijn vinger, dat overleefde ik nog wel). Die was, zoals verwacht, negatief. Vandaag nog een test laten doen, de uitslag komt straks.
Gisteravond hadden we weer een supergezellige avond. Mariette had namelijk voorgesteld samen haar kerstcadeau te komen bekijken; de film The Proposal. Heerlijk om de mannen (oke, jongetje Sam en z'n vader) het huis uit te jagen en met een wijntje op de bank een Westerse film te kijken.
Ik baalde wel een beetje dat ik niet meekan naar Mole National Park, waar Loes en Romy op dit moment met Kwasi en Yaw naar onderweg zijn. OOk al ging het vanochtend vroeg goed met mijn buik, de dokter had me afgeraden te gaan reizen dus dat doe ik dan ook maar niet. Heb de meiden vanochtend wel naar de bus gebracht en ze uitgezwaaid (stiekem met tranen in m'n ogen, voor het eerst sinds zo lang alleen op m'n kamer, zonder m'n zusje). Op de weg terug naar Hanukkah werd ik aangehouden. Mariette had gezegd dat ze nog nooit haar rijbewijs had hoeven laten zien dus ik heb vorige week besloten dat ik dat onhandige ding niet meer meenam als ik geen tas bij me had. En wat moet ik meneer de politieagent laten zien? Juist. Gelukkig heb ik mijn lieve lach al heel vaak geoefend en kon ik de agenten daarmee paaien. Of de politieagent met me mocht trouwen. Tsja, lastige keuze, boete of een trouwerij?! Toch maar gezegd dat mijn (denkbeeldige) vriend in Nederland daar niet blij mee zou zijn. "Zijn we dan vrienden van nu af aan?" Vroeg de ongeveer 40jarige hoofdagent. Ja, daar kon ik nog wel mee instemmen. In plaats van een boete kwam ik ervan af door m'n mobiele nummer te geven, als symbool van onze innige vriendschap en moest ik heel hard lachen om de zoveelste bizarre gebeurtenis in dit gekke landje.
Nu logeer ik gezellig bij Mariette en Moses. Anders zou ik ook maar zo alleen in het vrijwilligershuis zitten.
Nou, de olifant (die mis ik even, maar daarvan maken Loes en Romy vast genoeg foto's) blaast het verhaaltje uit.
Liefs Dorien
-
28 December 2009 - 13:39
Joske:
Ach gossie Dorien, wat rot voor je! Kan me voorstellen dat het best even slikken is om ziek achter te blijven. Veel beterschap! Hopelijk herstel je snel, zodat je gezond 2010 in kan gaan!
Liefs -
28 December 2009 - 13:49
Gerry En Sjors:
hoi dorien,
wij gaan even over schortenhandel praten. mijn moeder wil voor jullie kijken of ze tijdens haar kooklessen evt. schorten neer kan leggen om te verkopen. zowel mijn moeder als ik willen een schort (moeders kobaltblauw en ik tja rood maar doen). kijk even hoe we dit financieel ed. het beste kunnen doen en niet verzenden, dat kost klauwen vol geld, kan iemand ze meenemen naar nederland?
verder een hele dikke knuffel van sjors, moest erg lachen toen hij jouw foto zag!
groetjes gerry en sjors -
28 December 2009 - 19:32
Marga Roemer:
hallo dorien en andere die er zijn wat een ver halen zal er graag bij zijn willen zijn maar ja mijn tijd komt ook liefe mensen heb noch een fijne tyd in ghana hier bij wensen we jullie een goed uit einde en vooral veel gezondhied in 2010 en heel veel liefs voor allemaal een dikke kus voor allemaal marga ps dorien sterkte met je gezonhied -
28 December 2009 - 19:32
Marga Roemer:
hallo dorien en andere die er zijn wat een ver halen zal er graag bij zijn willen zijn maar ja mijn tijd komt ook liefe mensen heb noch een fijne tyd in ghana hier bij wensen we jullie een goed uit einde en vooral veel gezondhied in 2010 en heel veel liefs voor allemaal een dikke kus voor allemaal marga ps dorien sterkte met je gezonhied -
31 December 2009 - 15:37
Germa:
Wat een belevenissen toch weer Dorien, maar gelukkig is het toch allemaal goed afgelopen.
Ik wens je een hele fijne jaarwisseling en al het goede voor 2010 -
31 December 2009 - 17:17
Ellen:
hallo dorien
wij wensen je een gelukkig nieuw jaar
en een fijn 2010
liefs ellen anke bart frank rene en jacquelien
doeidoei -
01 Januari 2010 - 15:13
Carolien:
hey Doriene,
We wensen jou een héél goed 2010!
Een leuk filmpje wat jullie daar gemaakt hebben.Zo hebben we een goede indruk hoe het er daar uitziet.
Ciao Peter en caro -
02 Januari 2010 - 12:04
Dé:
Hallo Dorien,
Allereerst een heel mooi en gezond 2010.
ik lees met veel plezier je verhalen en belevenissen, fijn om zo, op afstand,mee te kunnen genieten !!
dikke knuffel en liefs Dé -
05 Januari 2010 - 15:56
Daniël:
Hoi Dorien,
jeetje, wat een gedoe in dat ziekenhuis. Ik hoop dat je snel weer beter bent. En gelukkig ben je wel 7 maanden in Ghana, dus nog zat tijd om naar Mole te gaan.
Die Ghanese mannen die schromen zelfs niet om misbruik te maken van hun uniform om aan je telefoonnummer te komen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
