Kerst in de zon
Door: Dorien
Blijf op de hoogte en volg Dorien
24 December 2009 | Ghana, Sunyani
Lieve allemaal,
Allereerst hele prettige kerstdagen gewenst! Wij gaan vandaag (kerstavond) in het Eusbett hotel eten met alle kinderen. Dat zal een hele belevenis voor ze zijn want voor zover ik weet gaan ze bijna nooit uit eten. Morgen geven we ze de kerstcadeaus en er zal ongetwijfeld kerk zijn. Ik had verwacht dat ik het lastig zou vinden met de feestdagen niet thuis te zijn, maar dat valt tot nu toe (even afkloppen) heel erg mee. Het voelt ook helemaal niet Kerstig, niet alleen omdat het hier nog steeds 30 graden is, maar ook omdat men zich er heel anders op voorbereid. Geen vreetfestijn waarvoor de mensen weken van tevoren al exclusief eten inslaan, maar er wordt wel waarde gehecht aan het samenzijn. Hier en daar staat een kitscherige kerstboom en ook eentje in onze vrijwilligershuiskamer, heeft Mariette voor ons meegenomen uit Accra. En toch voelt het raar dat er kersdtliedjes uit de tv in dit internetcafe schallen terwijl de airco aanstaat. Die combinatie past gewoon niet.
Maar goed: onze belevenissen van afgelopen week. De kinderen van de priveschool kregen woensdag 16 december hun rapport en ze vroegen of alle vrijwilligers mee wilden om die op te halen. Even was ik de trotse ouder van Leticia, Afia en Gideon, die een geweldig rapport hadden. Als ouder wordt je geacht even met de leraar te praten over de vorderingen van je zoon en dochters. De leraar vond ze stuk voor stuk leerlingen voor wie een 'bright future' (mooie toekomst) open lag. De Hanukkah kinderen uit de andere klassen scoorden over het algemeen ook bovengemiddeld. Op Kiddies (de prive kleuterschool) werden we begroet door een koor van peuternegertjes in hetzelfde uniform (ik was alle Hanukkah Kiddies kwijt) die 'obruni obruni' schreeuwden. Ook deze rapporten waren goed. Thuis werd er getrakteerd op cola, fanta en sprite met een soort patatjes om de vakantie te vieren. Drumsolo's, zang, geklap en geweldige dans bleven natuurlijk niet uit. Wat een gezelligheid.
Donderdag vertrokken Mariette en Moses naar Accra. Mariette fluisterde ons nog instructies in: Let er alsjeblieft op dat er om 16:00 echt wordt schoongemaakt want normaal gesproken laten de kinderen dat zitten als Mariette ze er niet op attendeert. (Kinderen zijn ook overal op de wereld hetzelfde).
Vrijdag bladerde ik met Esther en Vivian een Engels tijdschrift door dat ik uit Nederland had meegenomen. Vivian is bijna 15 en heeft een tijdje in Hanukkah gewoont. Op de weblogs van vrijwilligers die er toendertijd waren had ik al over haar gelezen. Ze is nu voor de tweede keer zwanger en op de een of andere manier had ik me er een verlegen meisje bij voorgesteld, hulpbehoevend. Maar Vivian lijkt in de verste verte niet op die voorstelling. Het lijkt een meisje met heel veel zelfvertrouwen, iemand die niemand nodig heeft en zich amper bewust is van het kind dat ze draagt. Ze komt iedere vrijdag, met als voornaamste reden haar 10 C zakgeld op te halen, dus ik had haar al eerder gezien maar durfde haar niet echt aan te spreken. Het klinkt achterlijk, ik weet het, maar ik had een beetje zo'n gevoel als bij het populairste meisje van de klas, waar je vroeger niets tegen durfde te zeggen. Toch durfde ik het vrijdag aan. Ze zaten met Corina een tijdschrift door te bladeren en toen die uit was pakte ik die van mij. Hun reacties waren goud waard. Zo kwam ik erachter dat ze de modellen uit de foundation advertenties (dat wil zeggen zo natuurlijk mogelijke make-up) het knapst vinden en dat ze zelf helemala niet van make-up houden! Misschien verklaart dat de overdadige mannelijke aandacht die wij hier krijgen. We dragen namelijk nooit make-up. Misschien moet ik toch eens overwegen mijn mascara en oogpotlood weer op te zoeken...
De hoge hakken in het tijdschrift werden bestempeld als 'shoes for prostitutes' (schoenen voor prostituees) net als alle hippe jurkjes die korter waren dan knielengte. Bij alle lingerie reportages wisten ze niet hoe gauw ze door moesten bladeren. Verder vonden ze de foto van spaghetti echt niet smakelijk en stelde Vivian dat ze dat nooit zou kunnen eten. Nee, jullie fufu bal in een slijmerige rode soep met gedroofde vis ziet er lekker uit!
Bij een verhaal over anorexia legde ik uit dat dat meisje op de foto (vel over been) een ziekte had waardoor je niet meer wilde eten. 'Maar waarom?!' zei Vivian. 'Omdat ze net zo dun willen zijn als de modellen in dit tijdschrift,' antwoordde ik. 'But if you HAVE food...?! (Maar als je eten HEBT?!)' Deze ziekte was duidelijk onvoorstelbaar voor dit meisje.
's Avonds gingen we met Grace, Esther en Anita mee naar de kerk in de stad. Natuurlijk waren we de enige obruni's en dat bleek achteraf ook niet verwonderlijk want de hele dienst was in Twi. TOch had ik het niet willen missen. Eindelijk zat ik zelf eens onder die grote partytent, in een grote U vorm gezet, op een plastic stoeltje. (Voor de duidelijkheid: De kerkdienst was buiten) Die U had ik al zo vaak langs de kant van de weg zien staan. Ik kon niet langer die tourist zijn die van een afstandje observeert, ik stond er middenin toen het hele publiek een nieuw lied leerde (Jesu wajebjie, Christo wajebjie), toen we op moesten staan om te dansen op je plek en helaas stond ik er ook middenin toen we in een soort polonaise, heupwiegend, op het ritme stampend en ondertussen nog iets creatiefs met je handen doend het hele veld over moesten. Wat voelde ik me een houten plank tussen al die swingende Ghanezen. Op de terugweg hadden Anita, Grace en Esther de grootste lol bij de imitaties van onze dansvaardigheden.
Zaterdag deden we vossenjacht met de kinderen. De mama's, wasmama's, koks en security verkleedden we als schoonmaakster, fietsenmaker, tuinman etc. en wij zelf waren voor even chauffeur en fotograaf. De instructies aan de vossen en de kinderen gingen wonderbaarlijk goed met de hulp van Grace die in het Twi vertaalde. De mama's leken wel een stel pubers zoals ze giechelden om de outfits die we voor ze hadden uitgezocht. Barbara vroeg zelfs of ze haar schoonmakersjurk mocht houden! De kinderen vonden het geweldig maar hadden de 14 vossen binnen een half uur gevonden en het codewoord 'Thank You Corina' gewonnen. Als prijs kreeg iedereen een lolly.
Zondag zouden we naar Mole National Park gaan, maar Romy was ziek en dus besloten we maandag te gaan. Helaas werd Tynke die dag ook ziek (blaas- en darmontsteking) en voelde ik me zelf ook niet lekker. Ik vond het heel erg om Kwasi, die met ons mee zou gaan te vertellen dat we nu pas volgende week zouden gaan. Mariette had voorgesteld dat Kwasi met ons meeging. Hij wordt niet vaak meegenomen maar is wel heel erg geinteresseerd in de natuur. Hij heeft een tijd in de bosjes geleefd voor hij in Hanukkah kwam. Zelf had ik vorig jaar, noch dit jaar een klik met deze jongen. We denken dat hij autistisch is en hij kan ook maar beperkt Engels, maar sinds hij hoorde dat hij met ons mee mocht kwam hij iedere dag aan onze deur kloppen om zijn ingepakte rugzak te laten zien etc. en huppelde hij daarna weer weg, zwaaiend en terwijl hij vrolijk bye bye zei. Zo had ik hem nog nooit meegemaakt! Hij staarde alleen maar de hele tijd voor zich uit toen we vertelden dat het weer niet door zou gaan, maar fleurde op toen hij een nieuw reisgenootje uit mocht zoeken. Roos zou namelijk met Tynke meegaan maar Tynke is volgende week al weg. Toen wilde Roos ook niet meer mee. Ik denk dat Kwasi de tijd van zijn leven heeft gehad want ineens wilde iedereen vriendjes met de doorgaans niet zo populaire jongen zijn. Nu gaan we maandag met Romy, Loes, Kwasi en Yaw.
Zondagmiddag kwam Corina ons nog opgewonden roepen om te zeggen dat we snel moesten komen kijken omdat er een busje met kinderen op Hanukkah was. Bij nader inzien bleek het om de Presbyterian Church te gaan die cadeaus (eten, drinken, snoep en schoonmaakmiddel) kwam brengen voor kerst. Ik wilde ze wel te woord staan, honderdmaal bedanken en (zoals mijn assistente Esther me had ingefluisterd) aankondigen dat wij ook nog voor onze gasten wilden zingen en bidden. Toen de groep na een rondleiding weer in eht busje stapte was ik trots op hoe we dit toch maar even zonder Mariette en Moses hadden opgelost.
Zondag kwamen de Accra gangers weer terug. Fijn om Moses, Mariette en Joanna weer terug te zien. Met Tynke en Romy zijn we nog naar het ziekenhuis geweest voor een malariatest, maar malaria bleken ze allebei niet onder de leden te hebben.
Maandag moesten we afscheid nemen van Corina. De tranen vloeiden rijkelijk bij het bidden, cadeautjes en brieven geven en knuffelen van alle kinderen, maar in het bijzonder bij Corina's lieveling Baragatu. Als verrassing reden de kinderen achter ons aan naar het vliegveld van Sunyani om Corina uit te zwaaien.
De rest van de dag lag ik in bed omdat ik me nog steeds niet goed voelde. Alleen 's avonds kwam ik eruit voor een extra ingelaste prayers (kerk).
Dinsdag probeerde ik toch maar weer wat te doen, in bed liggen is ook zo nutteloos. Zo was ik erbij toen Baragatu's moeder kwam, samen met twee aardige politieagenten om te vertellen dat de rechter had besloten dat Baragatu terug moest naar haar moeder. Baragatu was hier twee maanden geleden gekomen omdat ze mishandeld was door haar vader. Inmiddels had ze hier vriendjes gemaakt (Ama en Mabena, met wie ze graag ondeugend was, het vrijwilligersterrein oplopen en dan wachten tot wij ze achterna kwamen rennen om ze terug te brengen naar Hanukkah) en ging ze naar school. Maar uit het niets moest ze dus naar huis. Binnen een uur stapte ze een beetje verdrietig, maar niet zo overstuur als toen haar vader op bezoek was geweest, met haar moeder in de auto, op weg naar hun dorp dichtbij Ivoorkust. Niemand weet hoe het gaat, maar het is al vaak genoeg voorgekomen dat kinderen alsnog terugkomen omdat ouders niet in staat blijken voor ze te zorgen. Bij Afia Poma was het zelfs zo triest dat ze als gezonde baby (of peuter?) met haar moeder meeging en door een verwaarloosde hersenmalaria als een meervoudig gehandicapte meisje teruggebracht werd.
Gisteren was het een drukte van belang op Hanukkah omdat er veel bezoek was dat kerstcadeaus kwam brengen, maar ik maakte er niet veel van mee omdat ik weer de hele dag in bed lag.
Nu gaat het beter en hoop ik de kerst goed door te komen.
Heel veel liefs,
Dorien
Allereerst hele prettige kerstdagen gewenst! Wij gaan vandaag (kerstavond) in het Eusbett hotel eten met alle kinderen. Dat zal een hele belevenis voor ze zijn want voor zover ik weet gaan ze bijna nooit uit eten. Morgen geven we ze de kerstcadeaus en er zal ongetwijfeld kerk zijn. Ik had verwacht dat ik het lastig zou vinden met de feestdagen niet thuis te zijn, maar dat valt tot nu toe (even afkloppen) heel erg mee. Het voelt ook helemaal niet Kerstig, niet alleen omdat het hier nog steeds 30 graden is, maar ook omdat men zich er heel anders op voorbereid. Geen vreetfestijn waarvoor de mensen weken van tevoren al exclusief eten inslaan, maar er wordt wel waarde gehecht aan het samenzijn. Hier en daar staat een kitscherige kerstboom en ook eentje in onze vrijwilligershuiskamer, heeft Mariette voor ons meegenomen uit Accra. En toch voelt het raar dat er kersdtliedjes uit de tv in dit internetcafe schallen terwijl de airco aanstaat. Die combinatie past gewoon niet.
Maar goed: onze belevenissen van afgelopen week. De kinderen van de priveschool kregen woensdag 16 december hun rapport en ze vroegen of alle vrijwilligers mee wilden om die op te halen. Even was ik de trotse ouder van Leticia, Afia en Gideon, die een geweldig rapport hadden. Als ouder wordt je geacht even met de leraar te praten over de vorderingen van je zoon en dochters. De leraar vond ze stuk voor stuk leerlingen voor wie een 'bright future' (mooie toekomst) open lag. De Hanukkah kinderen uit de andere klassen scoorden over het algemeen ook bovengemiddeld. Op Kiddies (de prive kleuterschool) werden we begroet door een koor van peuternegertjes in hetzelfde uniform (ik was alle Hanukkah Kiddies kwijt) die 'obruni obruni' schreeuwden. Ook deze rapporten waren goed. Thuis werd er getrakteerd op cola, fanta en sprite met een soort patatjes om de vakantie te vieren. Drumsolo's, zang, geklap en geweldige dans bleven natuurlijk niet uit. Wat een gezelligheid.
Donderdag vertrokken Mariette en Moses naar Accra. Mariette fluisterde ons nog instructies in: Let er alsjeblieft op dat er om 16:00 echt wordt schoongemaakt want normaal gesproken laten de kinderen dat zitten als Mariette ze er niet op attendeert. (Kinderen zijn ook overal op de wereld hetzelfde).
Vrijdag bladerde ik met Esther en Vivian een Engels tijdschrift door dat ik uit Nederland had meegenomen. Vivian is bijna 15 en heeft een tijdje in Hanukkah gewoont. Op de weblogs van vrijwilligers die er toendertijd waren had ik al over haar gelezen. Ze is nu voor de tweede keer zwanger en op de een of andere manier had ik me er een verlegen meisje bij voorgesteld, hulpbehoevend. Maar Vivian lijkt in de verste verte niet op die voorstelling. Het lijkt een meisje met heel veel zelfvertrouwen, iemand die niemand nodig heeft en zich amper bewust is van het kind dat ze draagt. Ze komt iedere vrijdag, met als voornaamste reden haar 10 C zakgeld op te halen, dus ik had haar al eerder gezien maar durfde haar niet echt aan te spreken. Het klinkt achterlijk, ik weet het, maar ik had een beetje zo'n gevoel als bij het populairste meisje van de klas, waar je vroeger niets tegen durfde te zeggen. Toch durfde ik het vrijdag aan. Ze zaten met Corina een tijdschrift door te bladeren en toen die uit was pakte ik die van mij. Hun reacties waren goud waard. Zo kwam ik erachter dat ze de modellen uit de foundation advertenties (dat wil zeggen zo natuurlijk mogelijke make-up) het knapst vinden en dat ze zelf helemala niet van make-up houden! Misschien verklaart dat de overdadige mannelijke aandacht die wij hier krijgen. We dragen namelijk nooit make-up. Misschien moet ik toch eens overwegen mijn mascara en oogpotlood weer op te zoeken...
De hoge hakken in het tijdschrift werden bestempeld als 'shoes for prostitutes' (schoenen voor prostituees) net als alle hippe jurkjes die korter waren dan knielengte. Bij alle lingerie reportages wisten ze niet hoe gauw ze door moesten bladeren. Verder vonden ze de foto van spaghetti echt niet smakelijk en stelde Vivian dat ze dat nooit zou kunnen eten. Nee, jullie fufu bal in een slijmerige rode soep met gedroofde vis ziet er lekker uit!
Bij een verhaal over anorexia legde ik uit dat dat meisje op de foto (vel over been) een ziekte had waardoor je niet meer wilde eten. 'Maar waarom?!' zei Vivian. 'Omdat ze net zo dun willen zijn als de modellen in dit tijdschrift,' antwoordde ik. 'But if you HAVE food...?! (Maar als je eten HEBT?!)' Deze ziekte was duidelijk onvoorstelbaar voor dit meisje.
's Avonds gingen we met Grace, Esther en Anita mee naar de kerk in de stad. Natuurlijk waren we de enige obruni's en dat bleek achteraf ook niet verwonderlijk want de hele dienst was in Twi. TOch had ik het niet willen missen. Eindelijk zat ik zelf eens onder die grote partytent, in een grote U vorm gezet, op een plastic stoeltje. (Voor de duidelijkheid: De kerkdienst was buiten) Die U had ik al zo vaak langs de kant van de weg zien staan. Ik kon niet langer die tourist zijn die van een afstandje observeert, ik stond er middenin toen het hele publiek een nieuw lied leerde (Jesu wajebjie, Christo wajebjie), toen we op moesten staan om te dansen op je plek en helaas stond ik er ook middenin toen we in een soort polonaise, heupwiegend, op het ritme stampend en ondertussen nog iets creatiefs met je handen doend het hele veld over moesten. Wat voelde ik me een houten plank tussen al die swingende Ghanezen. Op de terugweg hadden Anita, Grace en Esther de grootste lol bij de imitaties van onze dansvaardigheden.
Zaterdag deden we vossenjacht met de kinderen. De mama's, wasmama's, koks en security verkleedden we als schoonmaakster, fietsenmaker, tuinman etc. en wij zelf waren voor even chauffeur en fotograaf. De instructies aan de vossen en de kinderen gingen wonderbaarlijk goed met de hulp van Grace die in het Twi vertaalde. De mama's leken wel een stel pubers zoals ze giechelden om de outfits die we voor ze hadden uitgezocht. Barbara vroeg zelfs of ze haar schoonmakersjurk mocht houden! De kinderen vonden het geweldig maar hadden de 14 vossen binnen een half uur gevonden en het codewoord 'Thank You Corina' gewonnen. Als prijs kreeg iedereen een lolly.
Zondag zouden we naar Mole National Park gaan, maar Romy was ziek en dus besloten we maandag te gaan. Helaas werd Tynke die dag ook ziek (blaas- en darmontsteking) en voelde ik me zelf ook niet lekker. Ik vond het heel erg om Kwasi, die met ons mee zou gaan te vertellen dat we nu pas volgende week zouden gaan. Mariette had voorgesteld dat Kwasi met ons meeging. Hij wordt niet vaak meegenomen maar is wel heel erg geinteresseerd in de natuur. Hij heeft een tijd in de bosjes geleefd voor hij in Hanukkah kwam. Zelf had ik vorig jaar, noch dit jaar een klik met deze jongen. We denken dat hij autistisch is en hij kan ook maar beperkt Engels, maar sinds hij hoorde dat hij met ons mee mocht kwam hij iedere dag aan onze deur kloppen om zijn ingepakte rugzak te laten zien etc. en huppelde hij daarna weer weg, zwaaiend en terwijl hij vrolijk bye bye zei. Zo had ik hem nog nooit meegemaakt! Hij staarde alleen maar de hele tijd voor zich uit toen we vertelden dat het weer niet door zou gaan, maar fleurde op toen hij een nieuw reisgenootje uit mocht zoeken. Roos zou namelijk met Tynke meegaan maar Tynke is volgende week al weg. Toen wilde Roos ook niet meer mee. Ik denk dat Kwasi de tijd van zijn leven heeft gehad want ineens wilde iedereen vriendjes met de doorgaans niet zo populaire jongen zijn. Nu gaan we maandag met Romy, Loes, Kwasi en Yaw.
Zondagmiddag kwam Corina ons nog opgewonden roepen om te zeggen dat we snel moesten komen kijken omdat er een busje met kinderen op Hanukkah was. Bij nader inzien bleek het om de Presbyterian Church te gaan die cadeaus (eten, drinken, snoep en schoonmaakmiddel) kwam brengen voor kerst. Ik wilde ze wel te woord staan, honderdmaal bedanken en (zoals mijn assistente Esther me had ingefluisterd) aankondigen dat wij ook nog voor onze gasten wilden zingen en bidden. Toen de groep na een rondleiding weer in eht busje stapte was ik trots op hoe we dit toch maar even zonder Mariette en Moses hadden opgelost.
Zondag kwamen de Accra gangers weer terug. Fijn om Moses, Mariette en Joanna weer terug te zien. Met Tynke en Romy zijn we nog naar het ziekenhuis geweest voor een malariatest, maar malaria bleken ze allebei niet onder de leden te hebben.
Maandag moesten we afscheid nemen van Corina. De tranen vloeiden rijkelijk bij het bidden, cadeautjes en brieven geven en knuffelen van alle kinderen, maar in het bijzonder bij Corina's lieveling Baragatu. Als verrassing reden de kinderen achter ons aan naar het vliegveld van Sunyani om Corina uit te zwaaien.
De rest van de dag lag ik in bed omdat ik me nog steeds niet goed voelde. Alleen 's avonds kwam ik eruit voor een extra ingelaste prayers (kerk).
Dinsdag probeerde ik toch maar weer wat te doen, in bed liggen is ook zo nutteloos. Zo was ik erbij toen Baragatu's moeder kwam, samen met twee aardige politieagenten om te vertellen dat de rechter had besloten dat Baragatu terug moest naar haar moeder. Baragatu was hier twee maanden geleden gekomen omdat ze mishandeld was door haar vader. Inmiddels had ze hier vriendjes gemaakt (Ama en Mabena, met wie ze graag ondeugend was, het vrijwilligersterrein oplopen en dan wachten tot wij ze achterna kwamen rennen om ze terug te brengen naar Hanukkah) en ging ze naar school. Maar uit het niets moest ze dus naar huis. Binnen een uur stapte ze een beetje verdrietig, maar niet zo overstuur als toen haar vader op bezoek was geweest, met haar moeder in de auto, op weg naar hun dorp dichtbij Ivoorkust. Niemand weet hoe het gaat, maar het is al vaak genoeg voorgekomen dat kinderen alsnog terugkomen omdat ouders niet in staat blijken voor ze te zorgen. Bij Afia Poma was het zelfs zo triest dat ze als gezonde baby (of peuter?) met haar moeder meeging en door een verwaarloosde hersenmalaria als een meervoudig gehandicapte meisje teruggebracht werd.
Gisteren was het een drukte van belang op Hanukkah omdat er veel bezoek was dat kerstcadeaus kwam brengen, maar ik maakte er niet veel van mee omdat ik weer de hele dag in bed lag.
Nu gaat het beter en hoop ik de kerst goed door te komen.
Heel veel liefs,
Dorien
-
24 December 2009 - 12:19
Daniël:
Hoi Dorien,
wat naar dat je zo ziek bent (geweest). Heel veel sterkte.
Je hebt wel heel veel sneeuw (30 tot 40 cm) gemist, nu je daar in het warme Ghana bent.
Hopelijk ben je beter en kun je kerst nog een beetje vieren.
Overigens wederom weer een goed en meeslepend verhaal! -
24 December 2009 - 12:31
Mama:
Hoi Dorien
Volgende keer weer even met ons bellen en dan gaat t weer beter(grapje)
Fijne kerstdagen voor allemaal.
-
24 December 2009 - 13:25
Marieke:
Wat kun jij heerlijk verwoorden wat je meemaakt, Dorien! Ik zie alles gewoon voor m'n ogen gebeuren!
Groetjes en een knuffel aan Mabena! Jammer dat Baragatu weg is, moet ze weer alleen ondeugend zijn (maar daar heeft ze ook geen problemen mee, gok ik, haha!)
Liefs Marieke -
24 December 2009 - 13:26
Marja:
Hoi Dorien, wat was ik weer even in Ghana. Heerlijk om je verhaal te lezen.Hier is het maar
koud en nat van de dooiende sneeuw. Wij wensen jullie uiteraard een mooi en gezegend kerstfeest toe en een geweldig 2010 met veel vrijwilligerswerk. allemaal de groeten daar en natuurlijk een dikke kus. Wat had ik graag als ouder mee willen gaan, maar we hadden een goede vervanger. groet marja en gerard p.s. sterkte met de buik. -
24 December 2009 - 14:16
Joske:
Merry Christmas voor jullie en alle Hanukkah kids en natuurlijk Mariëtte, Moses en de kids!
Heerlijk om je verhalen te lezen! -
24 December 2009 - 14:33
Nel:
Hoi Dorien, Je hebt weer een prachtig verhaal geschreven ik wens je voor 2010 veel gezondheid,en plezier toe.
Groetjes Nel -
24 December 2009 - 22:37
Carolien:
Hey doriene en loes,
Hier ligt nog her en der wat sneeuw en is het lekker winterweer.Niet voor te stellen voor jullie daar.Morgenvroeg komtde hele familie hier.Hopenlijk zijn jullie dan fit genoeg om even te skypen met de hele familie,zou leuk zijn.Peter heeft z'n laptopje van 't werk hiervoor meegenomen en vanavond met opa klunder al even uitgeprobeerd.
Tot morgen!
Ciao caro -
25 December 2009 - 08:53
Familie Straatman:
Lieve Dorien,
Zalig kerstfeest en hele fijne dagen samen met je zusje en iedereen in het weeshuis.
Martin, Mirande, Willem-Jan, Pieter, Matthijs, Joost. -
25 December 2009 - 18:49
Ellen.:
he dorien
ik heb vandaag een sneeuwballen gevecht gedaan met frank, bart, anke en teun.
dat was heel erg leuk.
later die dag zijn we nog naar de andere opa en oma geweest dat was heel gezellig.
en nu schrijf ik naar jou.
liefs je nichtje ellen -
25 December 2009 - 19:05
Anke Veldhoen:
Hallo Dorien,
We hebben leuke dingen gedaan. We hebben koekjes gebakken. En we hadden ook kerstfeest op school. En ik moest nog iets in de kerk oplezen. Dat was wel een beetje spannend. En we hebben heel lekker gegegeten in de klas.
We gaan morgen gourmetten. Met worstjes en frikandellen.
Groetjes Anke -
26 December 2009 - 10:40
Oma.:
Dag Dorien en Loes,
Weer een mooi verhaal en
gelukkig ben je weer beter,en vermaaken jullie je goed.
liefs oma. -
26 December 2009 - 12:25
Ellen Veldhoen.:
hoi doortje.
hoe is het met jou?
met mij goed.
we gaan zo gourmetten en dan het lekker gezellig maken. ik ben erg beniewd
wat jij vandaag doet.
stuur je nog een keer een mailtje? ik hoop van wel.
en is het nu weer zo warm
als gister?
maar nu ga ik het verhaal afronden.
i love jou!!!!!
liefs je nichtje ellen.
doeidoei... -
26 December 2009 - 12:50
Peter:
Hoi Dorien,
We vonden het heel leuk om jullie gisteren gezien en gesproken te hebben. We kregen daarna jullie kaartje van je moeder. Héél leuk! Bedankt nog. Misschien skypen we nog wel een keer , in ieder geval zien we elkaar weer in Ghana.
Groetjes, Peter -
27 December 2009 - 09:57
Germa:
Wat vervelend dat je ziek bent geweest, maar je hebt weer een prachtig verhaal neergezet. Kerst bij 30 graden zal heel apart zijn,terwijl wij wel in de sneeuw zaten.
Fijne jaarwisseling! Ben benieuwd hoe dat in Ghana wordt beleefd. -
27 December 2009 - 10:44
Ellen .:
he dorien
heo isie?
met mij gaat het heel erg goed.
vanavond ga ik met carolien naar haarspree in aapeldoorn het is een musical
stuur je snel nog een keer een mailtje naar ons?
ik hoor het nog wel.
i love jou
liefs ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
