Dorien als vriendin, vertegenwoordiger & chauffeur

Hallo allemaal,

Het heeft even geduurd, maar hier dan een verslag van onze derde week in Ghana.
Omdat Marja alle schortenbenodigdheden mee heeft genomen heb ik deze week weer heel andere dingen kunnen doen. Maandag ging dat nog even niet zo goed omdat ik me niet zo lekker voelde. Dat was overigens een veel betere score dan vorig jaar, toen wij alle vier veel vaker ziek waren. Nadat ik een tijdje in bed had gelegen ging ik 's avonds nog even naar de meidenkamer. Dat was heel gezellig, een aantal meiden zijn bijna net zo oud als ik. Esther heeft me ook al tot 'vriendin voor altijd' verklaard en dat voelt heel anders dan de band die je met de kleintjes hebt, dat is toch meer een oppas/moeder in plaats van vriendin. Uit het niets haalde Esther maandagavond haar boekje tevoorschijn waarin haar zwangerschap stond beschreven. Ik vond het heel mooi dat ze daar zo open over wilde zijn, terwijl ze de moederrol (op 17jarige leeftijd) toch niet altijd makkelijk vindt. Zo vertelde ze me dat ze niet wil dat Ellen (haar dochtertje) haar 'mama' noemt, maar gewoon Esther.
Als de kinderen doordeweeks naar school zijn, moet ik nog een beetje uitvinden wat ik in die tijd kan doen. Dan zijn namelijk alleen een de kleintjes thuis. Dinsdag had ik daarom bedacht dat ik met Afia Poma in de stastoel ging oefenen. Zij kan niet staan of lopen, maar veel mensen denken dat ze dat nog wel kan leren. Ik weet niet of ze de stastoel wel zo leuk vind, daarom beloon ik haar na die tijd altijd met een snoepje en een dikke knuffel (heb ik op de Doggersbank in Apeldoorn geleerd!). Verder leerde Barbara (een van de mama's) me een baby op m'n rug te dragen met een doek. Zo doen alle Ghanese moeders dat en het is echt heel praktisch en ook best gezellig. Ook werd ik dikke maatjes met Ruth, een heel parmantig meisje van 2, 2,5. Zij is hier sinds een paar weken en wilde eerst niets van me weten, maar toen ik de namen van de kinderen uit Hanukkah met haar oefende aan de hand van foto's uit het memoryspel was ze helemaal verkocht.
Dinsdagmiddag overlegden we met Mariette en Moses over onze plannen voor de komende zeven maanden. Met de Hanukkahpromotie moet ik nog even wachten tot de Engelse folders klaar zijn en de website in de lucht is. Verder moeten we nog even aan een soort lijst zien te komen van bedrijven die we eventueel langs kunnen gaan. Mariette en Moses willen op termijn ook naar radiostations bijvoorbeeld, als ze weer iets bereikt hebben. De bibliotheek laat ook nog even op zich wachten omdat die in de medische post komt en die wordt momenteel gebouwd. Op de school waar de andere bieb is gepland is het bijna kerstvakantie, maar denk maar niet dat er niet genoeg te doen is: Zo hebben we meegedaan aan een schoenendozenactie van een Amerikaanse actie. Je weet wel, basisschoolkinderen moeten dan een schoenendoos vullen met (kerst)cadeautjes voor kinderen in de arme landen. Het was heel leuk om eens aan die kant van de anonieme ontvanger te staan en te zien hoe lief de brieven waren die sommige kinderen hadden bijgevoegd of wat een leuke cadeautjes ze hadden bedacht.
Woensdag zijn Loes, Corina, Romy en ik gaan zwemmen met Lucas, Afia Poma, Daniel en Ruth. Voor zover wij weten was dit de eerste keer dat Ruth zwom en ze klemde zich dan ook als een aapje aan me vast en zette haar zeurderige huil al op als ik alleen mijn handen maar wat verplaatste. Uiteindelijk was het heel erg geslaagd.
Vrijdag gingen we met de kinderen die naar de prive school gaan mee naar hun 'cultural day'. Wij obruni's (blanken) werden op de eerste rang neergezet zodat wij goed op de film te zien waren (dat zeiden ze echt!) Deze school zag er een stuk mooier uit dan de staatsschool en het personeel ging veel minder afstandelijk met de leerlingen om. Met drie kwartier vertraging begon het volle programma. Iedere klas zong een kerstlied (in de hete zon ja) dat vooraf werd gegaan door een bijbeltekst. Er was ook nog even gelegenheid om vrij te dansen en prompt stonden een stuk of zes big mama's hun kunsten te vertonen. Wat een schaamteloosheid hier, geweldig!
Na drie uur hadden we het wel gezien en glipten vlak voor de nieuwjaarstoespraak weg.
Zaterdag waren Mariette en Moses niet in Sunyani dus hadden ze ons gevraagd met tien kleintjes mee te gaan naar de prive school van Ellen waar een feestje zou zijn. Wij verwachtten vrij rond te kunnen lopen van de schminkhoek naar het springkussen, maar niets bleek minder waar. We werden met de kinderen aan een tafel gezet en moesten een hele tijd luisteren en kijken naar een programma dat voornamelijk op ouders gericht leek te zijn. Ik weet niet of het Ghanese humor is, maar ik vond het nogal vreeemd toen het schoolhoofd ouders naar voren vroeg te komen om grappige opdrachten uit te voeren: 10 keer springen, 5 keer als een kikker springen, in de microfoon schreeuwen, een kerstliedje zingen... Toen de kinderen na een paar uur in die volle zon een beetje vervelend werden deden we twee pogingen om te ontsnappen maar dat bleek erg moeilijk. Ik was me ervan bewust dat we Hanukkah vertegenwoordigen en wilde absoluut niet onbeleefd overkomen door eerder weg te gaan. Dan merk je dat het wel lastig is dat je de cultuur nog niet zo kent. Anders had ik ook niet het excuus gebruikt dat de kinderen naar huis moesten omdat ze moesten slapen. Mariette zei later dat ze daar heel hard om gelachen had omdat Ghanese kinderen wel op de grond of op hun moeders rug slapen als ze moe zijn. Oeps.
Daarnaast was er ook nog eens een ander weeshuis uit Sunyani met kinderen die zich voorbeeldig gedroegen! Hun bakjes rijst hadden ze allemaal zittend op hun stoel, netjes leeggegeten, terwijl onze kinderen op de grond lagen en de rijst op de stoel, op de tafel of nog een halve portie in het bakje. Nou ja, toen het programma eindelijk af was gelopen en Hanukkah ook nog cadeautjes had gekregen reed ik de kinderen weer naar huis. Het schoolhoofd had ons gelukkig laten weten dat ze volgend jaar Hanukkah weer zou sponsoren dus misschien hadden we ons toch beter gedragen dan ik dacht.
Zaterdagavond hebben we voor het eerst in drie weken regen gehad! Het begon met onweer en een heerlijk koel windje. Oke, ik weet dat jullie je niet kunnen voorstellend dat ik dit zeg maar ik was heel blij met deze verkoeling! Dat we eindelijk de ventilator niet aan hoefden te doen 's nachts!
Zondag heb ik lekker niks bijzonders gedaan, maar me de hele dag op Hanukkah vermaakt en genoten: Met Afia Poma op de bank liggen, Joshua de fles geven, drummen met Lucas en Desmond, acrobatenkunstjes doen met Desmond, Esther helpen met Ellens matras die ze ondergeplast had en bingo spelen. 's Avonds zijn we uit eten geweest in het Eusbett hotel.
Gisteren was een hele nuttige dag. Omdat chauffeur Joshua naar een begrafenis was (een paar dagen) bracht ik de kinderen naar school. Daarna gingen we met Mariette mee naar de nieuwe school van Ama en Kwame. Eindelijk is er een school gevonden voor gehandicapte kinderen! Thuis vroeg Mariette ons haar te helpen met het herinrichten van de baby- en peuterkamer. Omdat er een bed van een van de mama's uit is is er veel meer ruimte. We staken flink de handen uit de mouwen, maakten schoon en ruimden samen met Barbara (die is soms echt gestoord en zo gezellig) een kast op. We gaven baby Moses een fles, maar de complete inhoud daarvan spuugde hij vijf minuten later helaas al weer uit op mijn shirt.
Nog even de plannen voor deze week: Zondag gaan we met twee kinderen van Hanukkah en Tynke een paar dagen naar Mole National Park! Ik ben benieuwd wat de kinderen ervan vinden maar vind het heel leuk dat we ze deze nieuwe ervaring aan kunnen bieden.
Ik houd jullie op de hoogte,

Liefs Dorien